Φως στο τούνελ δεν υπάρχει. Θα ματώσουμε

Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν, πλέον, ότι τα πράγματα αγριεύουν. Ότι δεν πρόκειται πια για μια απλή περικοπή μισθών ή συντάξεων, ούτε για μια συνηθισμένη φοροεπιδρομή από αυτές που έχουμε συνηθίσει. Αυτό που κυρίως διακυβεύεται είναι το δικαίωμα μας να ζούμε φυσιολογικά. Σε μια χώρα με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη (και τα ακριβότερα προϊόντα), οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καλούνται, στο όνομα της «εθνικής προσπάθειας», να κατρακυλήσουν βίαια στη φτώχεια. Να αποστούν του δικαιώματος τους σε μια κανονική ζωή και μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Όλο και πιο πολλά νοικοκυριά βυθίζονται στην απόγνωση. Στα γκισέ των τραπεζών δίπλα από την ηλικιωμένη κυρία που ζητά αναχρηματόδοτηση του καταναλωτικού της δανείου, καθώς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη μηνιαία δόση, στέκεται ο έντρομος επιχειρηματίας που τρέχει να προλάβει το σφράγισμα μιας επιταγής. Η ακατάσχετη μετρολογία, η συνεχή επανάληψη του «βουλιάζουμε», προκαλούν πανικό και κατάθλιψη. Νέα ζευγάρια αναβάλουν τον γάμο τους, μεσήλικες χάνουν τη δουλειά τους, νέα παιδιά, με περγαμηνές και όρεξη για δουλειά, χτυπούν κάρτα ανεργίας.

Και από την άλλη, όσοι όλα αυτά τα χρόνια, τα χρόνια της δανεικής ευμάρειας, συγκέντρωσαν πλούτο, σπεύδουν να βγάλουν τα λεφτά τους στα ασφαλή τραπεζικά καταφύγια της Ελβετίας, της Κύπρου και της Μεγάλης Βρετανίας ή να τα καταχωνιάσουν σε τραπεζικές θυρίδες.

Όταν ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα, με στόχο τους δημοσίους υπαλλήλους, λειτούργησε το αίσθημα του φθόνου απέναντι τους. Και της χαιρεκακίας. Όμως, ήταν φανερό, η μπόρα θα έπεφτε το ίδιο πάνω στα κεφάλια όλων μας.

Φως στο τούνελ δεν υπάρχει. Θα ματώσουμε. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Τα δάνεια μαμούθ που θα πάρουμε θα πάνε για την εξυπηρέτηση παλαιοτέρων δανείων και όχι για την επάνοδο της οικονομίας σ’ έναν ενάρετο κύκλο, όπου η ανάπτυξη θα ενισχύει την κατανάλωση, η κατανάλωση θα δημιουργεί δουλειές και όλα μαζί θα συνεισφέρουν σε δημόσια έσοδα.

Η κοινωνία ζει σε συνθήκες έντασης. Ένα καμίνι που βράζει.

Την κρίση πληρώνουν εκείνοι που δεν φταίνε ή, εν πάση περιπτώσει, εκείνοι που φταίνε λιγότερο. Η αδικία είναι καταφανής. Και μια αδικία μπορεί να ενεργοποιήσει απίστευτες δυνάμεις. Δυνάμεις που αν ξυπνήσουν μπορούν να σαρώσουν το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως το ξέρουμε σήμερα.