Όταν η Δημοτική Αρχή μιλούσε για το Αρσάκειο, με επιχείρημα την μελέτη στατικής επάρκειας και ψήφιζε λευκό

Με τον τρόπο του το είπε ο Παναγιώτης Μελάς κατά την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και δέχθηκε εξ’ αυτού (εκ του αυθορμητισμού της έκφρασης) μερικά βλέμματα συντρόφων του που σήμαιναν «οκ, μάζεψέ το, κακώς ανοίγεις την κουβέντα».

Ο λόγος για το, επί χρόνια εγκαταλελειμμένο κτίριο του Αρσακείου και τις εκτιμήσεις περί διάσωσής του την εποχή που η Δημοτική Αρχή Δημαρά εισηγείτο την μεταφορά σε αυτό, του Δημαρχείου της Πάτρας.

Ήταν η εποχή που η Λαϊκή Συσπείρωση του Κώστα Πελετίδη, κολλημένη σε ένα μόνιμο αντιπολιτευτικό-τότε- «όχι» , ψήφιζε στο Δημοτικό Συμβούλιο λευκό και για τη μεταφορά του Δημαρχείου στο Αρσάκειο, αφήνοντας, ως συνήθως, και αιχμές περί σκοτεινών προθέσεων εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής Δημαρά σε σχέση με την επιδίωξη της μεταφοράς στο συγκεκριμένο κτίριο. Στο κτίριο δηλαδή, για το οποίο σήμερα τόσο πολύ επαίρεται η Δημοτική Αρχή.

Τι θέμα έθετε τότε, μεταξύ άλλων, κατά τις επίμαχες συνεδριάσεις η Λαϊκή Συσπείρωση του Κώστα Πελετίδη; Ζήτημα στατικής επάρκειας για το κτίριο του Αρσακείου. Θεωρούσε απαραίτητο ότι αυτή θα έπρεπε να γίνει καθώς αυτό προέβλεπε- άλλωστε- και ο νόμος.

Ζητούσε με λίγα λόγια, αυτό το οποίο ΔΕΝ κρίνει απαραίτητο σήμερα για το πρώην κτίριο των Υπηρεσιών Λιμένα.

Τι συνέβη τότε με το Αρσάκειο; Η πρώτη προσέγγιση που είχε γίνει, είχε καταδείξει ότι τα υλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί για το κτίριο (μπετόν, σίδερα, ποιότητα χάλυβα κλπ), με  βάση τα δεδομένων της εποχής κατασκευής, δεν ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές του σύγχρονου αντισεισμικού κανονισμού. Και αυτό υπήρχε και στο κομμάτι της εκτίμησης μελέτης στατικής επάρκειας όταν ξεκίνησε η διαδικασία, στο πλαίσιο όσων όριζε και εξακολουθεί να ορίζει ο νόμος.

Η στατική επάρκεια βεβαίως δεν εξαρτάται μόνο από τα υλικά αλλά και από άλλες παραμέτρους όπως οι παρεμβάσεις στη γεωμετρία κτιρίου κλπ. Τότε έρχονται οι μηχανικοί και αφού μελετούν, αποφαίνονται αν το κτίριο είναι στατικά επαρκές η όχι.

Στο εξαθλιωμένο, τότε, Αρσάκειο λοιπόν, παρά το γεγονός  ότι τα υλικά  κατασκευής του κτιρίου, δεν ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές του σύγχρονου αντισεισμικού κανονισμού, παρά το γεγονός ότι τα δεδομένα έδειχναν μια μεγάλη παθολογία του κτιρίου και είχαν προκληθεί πολλές και έντονες  συζητήσεις για τον  αν μπορεί να σωθεί ή όχι,  έγινε μελέτη ενίσχυσης, κοστολογήθηκε, και το θέμα έληξε με την Πάτρα να διαθέτει σήμερα ένα κτίριο κόσμημα.

Τι θα είχε συμβεί αν η Δημοτική Αρχή Δημαρά είχε ακολουθήσει την «γραμμή» της-από το 2020, προειλημμένης απόφασης από την πλευρά της νυν Δημοτικής Αρχής- σε σχέση με το κτίριο Υπηρεσιών Λιμένα στηριγμένη μόνο στις εκτιμήσεις της αντοχής των υλικών; Αυτή τη στιγμή, δεν θα υπήρχε νέο Δημαρχείο. Ίσως και να μην υπήρχε Αρσάκειο. Να είχε λεηλατηθεί, όπως και το κτίριο του Λιμένα.

Τι ήταν αυτό που έκανε τότε, τη Λαϊκή Συσπείρωση  του Κώστα Πελετίδη να ζητάει μελέτη στατικής επάρκειας και μετά να ψηφίζει λευκό ακόμη και για τη μεταφορά του Δημαρχείου για το οποίο σήμερα πανηγυρίζει;  Τι είναι αυτό που την κάνει σήμερα να αρνείται πεισματικά την διενέργεια αντίστοιχης μελέτης για το κτίριο Υπηρεσιών Λιμένα και να προτείνει εξ αρχής και αμετακίνητα την μπουλντόζα, δηλώνοντας μάλιστα και ότι δεν δύναται να προστατέψει επί μακρόν το χώρο για την περίπτωση πιθανού ατυχήματος;

Η απάντηση για τη διγλωσσία ίσως να βρίσκεται σε ένα αόριστο δικό της όραμα για την παραλιακή ζώνη, το οποίο ωστόσο η πόλη εξακολουθεί να αγνοεί. Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο αισθητικό και συνειρμικό της κριτήριο: δεν θεωρεί το κτίριο όμορφο, άσε που κατασκευάστηκε και επί χούντας.

Ίσως πάλι η αλλαγή στάσης να έχει να κάνει απλά και μόνο με την αλλαγή θέσης. Άλλο η αντιπολίτευση, άλλο η Δημοτική Αρχή. Στην πρώτη φάση, πριν γκρεμίσεις,  απαιτείς ό,τι ορίζει ο νόμος: μελέτη στατικής επάρκειας. Στη δεύτερη φάση, αρκεί η πλειοψηφία και το «έτσι θέλουμε». Κλασικές νοσηρότητες της «καρέκλας» από αρχαιοτάτων χρόνων. Σχεδόν, δεύτερο δέρμα.

Για την ιστορία και μόνο: το θέμα με το Κτίριο Λιμένα και τη μελέτη στατικής επάρκειας δεν είναι απλώς αισθητικό. Είναι ζήτημα τήρησης των νόμων.