Πώς τα Τέμπη, «ακύρωσαν» τις «πύρινες» φωνές και στην Πάτρα- Ένα μη πολιτικά διαχειρίσιμο γεγονός

Eίναι εντυπωσιακό το πώς η δύναμη της κοινωνικής απαίτησης διαστρέφει ακόμη και τις «πύρινες» ανακοινώσεις ή τις διαθέσεις όσων εκκινούν με διάθεση να ακολουθήσουν γνώριμες φόρμες υπονόμευσης προθέσεων, με όχημα τα κομματικά τους οφέλη.

Και είναι εντυπωσιακό, επειδή αναστρέφει την εξίσωση με την οποία έχουμε μάθει να πορευόμαστε τα τελευταία χρόνια, βάση της οποίας, η κοινωνία είναι αυτή που λαμβάνει εντολές και ερεθίσματα, περασμένα από την αλεστική μηχανή της πολιτικής, καθοδηγούμενη- με τα πολλά επικοινωνιακά εργαλεία που πλέον υπάρχουν εν αφθονία-, σε μονοπάτια που άλλοι επιλέγουν για αυτήν, εν τη απουσία της.

Η υπόθεση των Τεμπών, άλλαξε αυτή την «λογική» της νέου τύπου δημοκρατικής λειτουργίας, εντός της οποίας η κοινωνία ασφυκτικά. Και την άλλαξε με τρόπο ορατό και άμεσα προσμετρήσιμο. Ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού.

Τελευταίο παράδειγμα, η μαζική συγκέντρωση στο γήπεδο της ΕΑΠ στην Πάτρα παρουσία της Μαρίας Καρυστιανού και άλλων μελών του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων.

Υπερκομματικές προσελεύσεις, συναισθηματική συμμετοχή και μια βαθιά, βουβή αλλά τόσο σαφής απαίτηση για απόδοση δικαιοσύνης. Όπως ακριβώς συνέβη και με τις συγκεντρώσεις που κλόνισαν την πεποίθησή μας ότι η κοινωνία έχει γίνει το πέμπτο πόδι του διθέσιου καναπέ στο σαλόνι του αόρατου διαιτητή των προτεραιοτήτων μας.

Το ενδιαφέρον συμπέρασμα, εδώ, στην Πάτρα,  και φαντάζομαι και των αναλυτών που προσπαθούν να εξηγήσουν ή να «αποδομήσουν» τη υπόθεση των  Τέμπών, κυρίως μέσω της αντιμετώπισής της ως «φαινομένου», είναι ότι η δυναμική της κοινωνικής απαίτησης, οδήγησε και εξακολουθεί να οδηγεί σε αναδιπλώσεις.

Ο λόγος για μια μικρή μερίδα δημοσιογράφων που άφηναν υπαινιγμούς σε σχέση με την παρουσία φορέων στην συγκεκριμένη εκδήλωση, αλλά και μια επίσης μικρή μερίδα εκπροσώπων παρατάξεων που εστίασαν στην εκδοχή του ξυλολίου προχωρώντας σε γενικεύσεις περί Βελοπούλειων θεωριών σε μια προσπάθεια αποδόμησης της σοβαρότητας και των προθέσεων του αγώνα των συγγενών των θυμάτων.

Η αναδίπλωση, η οποία για κάποιους ξεκίνησε πριν και από την εκδήλωση και κορυφώθηκε με τη σιωπή τους την επομένη, είναι η απόδειξη, σε μια μικρή τοπική κλίμακα, του μη πολιτικά διαχειρίσιμου, της τραγωδίας των Τεμπών. Μιας τραγωδίας, η οποία ακουμπάει στον ψυχισμό των πολιτών, δημιουργεί συνειρμικές ταυτίσεις, φέρνει με επιτακτικό τρόπο στην επιφάνεια το πρόβλημα της διάτρητης δικαιοσύνης και της πολιτικής ατιμωρησίας και- κυρίως- ακουμπάει πάνω στο αίσθημα ανασφάλειας του κάθε πολίτη απέναντι σε αυτό που βιώνει ως συνθήκη καθημερινότητας και «ενατένισης» του μέλλοντός του.

Κάθε απόπειρα λοιπόν να «επικοινωνηθεί» το γεγονός με όρους πολιτικής διαχείρισης, και από τη μια και από την άλλη πλευρά, είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό καθώς προσβάλλει το συλλογικό πένθος και οδηγεί το πολιτικό σύστημα να χάνει ακόμη περισσότερο το ηθικό του έρεισμα.

Η τραγωδία στα Τέμπη είναι ένα ρήγμα που εκθέτει το βάθος της κρίσης θεσμών και εμπιστοσύνης. Όλα τα άλλα είναι απλώς θόρυβος πάνω από σιωπηλά δάκρυα και βαθιά προβληματισμένους, τραυματισμένους πολίτες. Θόρυβος που τελικά σβήνει από μόνος του.