Η Πάτρα σήμερα: Ό,τι παλιώνει, εγκαταλείπεται, ό,τι ξεκινάει, θα παραδοθεί στην ίδια εγκατάλειψη όταν παλιώσει

Η Δημοτική Αρχή της Πάτρας μοιάζει να παραδίδει μαθήματα στους πολίτες για το πως μπορεί κανείς να εγκαταλείψει στο έλεος της φθοράς ό,τι παρέλαβε και ό,τι κατασκευάζει.

Η μάλλον, πώς μπορεί ακόμη και να βοηθήσει στην επιτάχυνση της διαδικασίας φθοράς, συνδράμοντας το χρόνο και τους γνωστούς, πλην επί χρόνια ανενόχλητους βανδάλους, στην επιχείρηση «μετατρέπουμε την Πάτρα σε μια πόλη η καρδιά της οποίας συνιστά  τη μεγαλύτερη δυσφήμισή της».

Επί χρόνια (υπενθυμίζουμε ότι η Δημοτική Αρχή της Πάτρας τον Σεπτέμβριο κλείνει 11 χρόνια διακυβέρνησης του Δήμου), δημοσιογράφοι, πολίτες, αντιπολίτευση, ομάδες, σύλλογοι, ακόμη και οι αρουραίοι του αποχετευτικού δικτύου της πόλης, διαμαρτύρονται για την παράδοση του δημόσιου χώρου στην μηχανή του «όσα πάνε και όσα έρθουν».

Η εικόνα της πόλης, με επίκεντρο την πλατεία Γεωργίου, η οποία αποτελεί το σημείο αναφοράς για τους επισκέπτες αλλά και για τη διοργάνωση εκδηλώσεων που έλκουν επισκέπτες, όπως για παράδειγμα το πρόσφατο Patras Skate Festival, είναι η «φωτογραφία» του πώς αντιλαμβάνεται ο Δήμος Πατρέων τον δημόσιο χώρο αλλά και του τρόπου με τον οποίο επικοινωνεί με τους δημότες του όταν αυτοί, ευλόγως αντιδρούν απέναντι σε αυτό που τους παραδίδεται ως «πόλη για να ζεις».

Παράλληλα, αποτελεί και μια μορφή προλόγου για το πού θα καταλήξουν παρεμβάσεις όπως οι πεζοδρομήσεις ή και η ανάπλαση του θαλασσίου μετώπου, αν ακολουθηθεί, η «πεπατημένη» της Δημοτικής Αρχής, για εγκατάλειψη της εικόνας πόλης, αμέσως μετά το… «ζωγράφισμά» της.

Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πώς είναι δυνατόν μια πόλη στο 2025 να σηκώνει τα χέρια ψηλά απέναντι σε αδιανόητα για άλλες πόλεις φαινόμενα όπως το, περιπετειώδες πλέον, βάλτωμα του νερού των κεντρικών ιστορικών  σιντριβανιών της που φυλλορροούν μπρος στα μάτια των έκπληκτων περαστικών. Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει η στοιχειώδης ικανότητα καθαρισμού τους ώστε να αποφεύγεται το μούχλιασμα που οδηγεί στην αποκρουστική εικόνα μιας πόλης σε εγκατάλειψη, πώς είναι δυνατόν, έστω, να μην υπάρχει μέριμνα για να μαζεύονται τα μπουκάλια και τα σκουπίδια από τα λιμνάζοντα ύδατά τους. Αν η υπηρεσία καθαριότητας δεν ξεκινάει από την πλατεία Γεωργίου, τον καθρέφτη της Πάτρας, τότε από που ξεκινάει;

Και αν δεν μπορούμε να σώσουμε από την διάλυση (η διαδικασία είναι εδώ και χρόνια σε εξέλιξη) τα ιστορικά λιοντάρια της πλατείας Γεωργίου και τους φανοστάτες της, τότε τι μπορούμε ως Δήμος να προστατέψουμε και να διασώσουμε;

Δεν μπορούμε με τίποτα να διανοηθούμε πώς το Δημοτικό Θέατρο της Πάτρας καταρρέει εδώ και τόσα χρόνια, παρατημένο στο έλεος των βαρβάρων που ξηλώνουν κάθε μέρα και από ένα κομμάτι από τις πόρτες και τους τοίχους του, παραδομένο  σε όποιον το θεωρεί ασφαλές μέρος για να περάσει εκεί τη νύχτα του, σβήνοντας τσιγάρα, χύνοντας ποτά και καφέδες, ή χρησιμοποιώντας το ως υπαίθρια τουαλέτα.

Είναι σαν να έχει βάλει κάποιος στοίχημα να μην μείνει απολύτως τίποτε όρθιο μέχρι να φτάσουν κάποτε στην πόρτα  του Τσίλερ τα συνεργεία στο πλαίσιο του έργου  αναμόρφωσης, το οποίο κινείται όπως τα… λιμνάζοντα των σιντριβανιών και ίσως και να μην φτάσουν ποτέ αν το έργο απενταχθεί λόγω τραγικών καθυστερήσεων.  

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε πώς επί τόσα χρόνια δεν μπορούμε  να διορθώσουμε τα σπασμένα παγκάκια, να καλύψουμε  τις τρύπες στις πλάκες των πλατειών, να λειτουργήσουμε ή έστω να καθαρίσουμε τα σιντριβάνια τους, να βάλουμε έστω, ένα…. κεφάλι, στο ακέφαλο άγαλμα της πλατείας Αγίας Σοφίας,  όπως είναι αδύνατον να αποδεχθούμε ως απάντηση το «ξεμείναμε από χρήματα» το οποίο είναι η μόνιμη πλέον επωδός του Δημάρχου για πάσα νόσο (και είναι πολλές), στον ταλαιπωρημένο οργανισμό της Πάτρας.

Η πόλη ψηφίζει Δημοτική Αρχή για να κάνει διαχείριση χρημάτων και να μην ξεμένει, τουλάχιστον όχι για τα απολύτως απαραίτητα, αν αυτή η διαχείριση διέπεται από στοιχειώδη ορθολογισμό. Ψηφίζει διαχειριστές των ταμείων της οι οποίοι πέραν των άλλων, για να μην τα βλέπουν να αδειάζουν, οφείλουν να αναζητήσουν επιπλέον πόρους, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει η πόλη.

Το «δεν έχω λεφτά, σηκώνω τα χέρια ψηλά», είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε, ενώ  το  «βγαίνω με πανό στους δρόμους διεκδικώντας» είναι επίσης μια σεβαστή διαδικασία αλλά δεν συνιστά λύση όταν γνωρίζεις ότι με τις πορείες δεν γεμίζουν ταμεία, τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον.

Η ουτοπική αντιμετώπιση της οικονομίας της πόλης, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο και μετά από 11 χρόνια διακυβέρνησης, η Δημοτική Αρχή βρίσκεται ενώπιον των αποτελεσμάτων των επιλογών της.

Την ίδια ώρα, η αυθαίρετη διαχείριση του δημόσιου χώρου από την ίδια τη Δημοτική Αρχή (πανό, αφίσες, ακόμη και γιγαντοοθόνες όπου υπάρχει κενός τόπος), διαχέει το μήνυμα της αποδοχής ή της αθώωσης της κακοποίησης του δημόσιου χώρου.

Ό,τι παλιώνει, εγκαταλείπεται, ό,τι ξεκινάει, θα παραδοθεί στην ίδια εγκατάλειψη όταν παλιώσει, επειδή τα ταμεία, είναι άδεια. Αυτή είναι η εικόνα που δίνει σήμερα η Πάτρα και είναι απολύτως λυπηρή.