ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΝΟΥΡΗΣ: ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΤΗ ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ (ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ) ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ στο thebest.gr

"Θα δείτε τη Χαρούλα όπως δεν την έχετε ξαναδεί"

Μετά τη συγκινητική υποδοχή από κοινό και κριτικούς στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, η Χάρις Αλεξίου έρχεται στην Πάτρα την Τετάρτη 7 και Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου, στις 9 μμ, ενώ θα παραμείνει τελικά και την Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου, για να διηγηθεί και να τραγουδήσει στιγμές από την ζωή της που η ίδια έγραψε, στην ξεχωριστή μουσικοθεατρική παράσταση που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης.

Λίγο πριν το ταξίδι του στην Πάτρα, μίλησε στο thebest.gr για αυτό το εγχείρημα στο thebest.gr.

Της Κωνσταντίνας Τσίχλα

Η συζήτηση μας έγινε εν μέσω πολλών ταξιδιών, σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά και πολλών παραστάσεων. «Κατερίνα» και «Χειρόγραφο» είναι οι παραστάσεις που σκηνοθετεί, που πρωταγωνιστούν στην ζωή του αυτή την εποχή και που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Καλές κριτικές, sold out παραστάσεις, αγάπη από το κoινό είναι μόνο κάποια από αυτά που έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια με δουλειά, προσπάθεια, υπομονή και επιμονή.

Ευγενικός, προσιτός και ρεαλιστής προσπαθεί να ζει και να απολαμβάνει το «σήμερα», ομολογώντας ότι έχει ήδη βιώσει, επαγγελματικά και καλλιτεχνικά, πράγματα που δεν είχε καν φανταστεί.

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα επισκέφθηκε την Πάτρα με την παράσταση «Κατερίνα» γνωρίζοντας το θεατρόφιλο, όπως χαρακτηρίζει, κοινό της πόλης.Αυτή τη φορά θα «συστήσει» στο Πατρινό κοινό την Χαρούλα Αλεξίου μέσα από την παράσταση που ετοίμασαν. Όπως αναφέρει μέσα από την παράσταση αποκαλύπτεται και παρουσιάζεται όπως δεν την έχουμε ξαναδεί.

Η «Κατερίνα» μου άλλαξε την ζωή γιατί μου έδωσε πολλές ευκαιρίες και πάνω απ΄ όλα μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσω πράγματα που ήθελα.

SOLD OUT ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΜΕ ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ 7-8/12. ΕΞΤΡΑ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9/12

Αυτή την φορά, έρχεσαι στην Πάτρα με ένα «Χειρόγραφο». Τι πρόκειται να δούμε επί σκηνής ;

Θα δείτε την Χαρούλα Αλεξίου, όπως δεν την έχετε ξανά δει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το διευκρινίζω αυτό γιατί υπάρχει κόσμος που νομίζει ότι πρόκειται για μια συναυλία. Δεν είναι. Είναι μια μουσική θεατρική παράσταση την οποία έχουμε χωρίσει ισομερώς σε δυο μέρη. Πρόζα και τραγούδι. Η Χαρούλα Αλεξίου μιλάει στην σκηνή για πρώτη φορά ενώ όλη της ζωή τραγουδάει.

Είναι και εξαιρετική ηθοποιός. Δουλέψαμε πέντε μήνες για αυτή την παράσταση. Στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Χαρούλα μοιράζεται με το κοινό κομμάτια της ζωής της και της πορείας της. Όταν τελειώνει η παράσταση συνειδητοποιείς ότι τα περισσότερα από αυτά είναι κομμάτια και της δικής σου ζωής. Έχουμε συνδέσει τόσο πολύ τα τραγούδια της με δικές της στιγμές και τελικά βλέπουμε ότι υπάρχει αυτή η ταύτιση.

Θέλω να πάμε στην στιγμή που προέκυψε αυτή η συνεργασία; Πώς έγινε;

Έγινε εξαιτίας της Κατερίνας. Γι΄ αυτό σου λέω ότι η Κατερίνα μου άλλαξε τη ζωή. Η Χαρούλα είδε την παράσταση, της άρεσε, την άγγιξε πολύ και μετά από αυτό θέλησε να με βρει και να συζητήσουμε. Ήθελε να κάνει κάτι στο θέατρο αλλά δεν ήξερε τι. Της πρότεινα, αφού γράφει, να κάτσει να γράψει. Μου λέει: «Τι να γράψω»; Της απάντησα: «Ότι θέλεις». Θα βλέπαμε στη συνέχεια τι υλικό θα είχε προκύψει. Λειτουργήσαμε πειραματικά χωρίς να ξέρουμε ότι αυτό που θα προκύψει θα έχει να κάνει απαραίτητα με τη ζωή της.

Σε εκείνη την φάση, υπήρχε κάτι που μπορεί να σε «τρόμαζε» ή να σε δυσκόλευε;

Κάθε φορά που ετοιμάζω μια παράσταση είμαι φοβερά αγχωμένος και τρομαγμένος, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή η παράσταση. Νομίζω ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος που σου ζητάει να συνεργαστείτε είναι η Χαρούλα Αλεξίου, ένας από τους λίγους ζωντανούς μύθους. Όταν αυτό που πας να κάνεις σχετίζεται με την ζωή της και όταν θα το παίξει και ίδια, επιχειρείς κάτι επίφοβο.. Εννοείται ότι σε μια τέτοια δουλειά υπάρχει δέκα φορές περισσότερο άγχος. Πρέπει όμως αυτό να το βάλεις στην άκρη για να μπορέσεις να λειτουργήσεις.

Ποιες ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματα σου καθώς εξελισσόταν η προετοιμασία αυτής της παράστασης.

Εκτός από το άγχος και την αγωνία να τα καταφέρουμε, είχα έναν άνθρωπο στα χέρια μου που είχε αφεθεί σαν μια μαθήτρια και δοκίμαζε ότι σκεφτόμουν να δοκιμάσουμε. Ήταν δοτική και «κανονική». Ήταν ανοιχτή στο να δοκιμάσουμε ότι θέλουμε και ταυτόχρονα καταλάβαμε ότι είχαμε κοινό αισθητήριο και ένα κοινό κριτήριο που μας βοηθούσε. Με έναν τρόπο υπήρξε μια καλλιτεχνική συγγένεια. Δεν της είπα ποτέ κάτι που θα της φάνηκε «περίεργο».

Καταλάβαινε και η ίδια ότι αυτά που της έλεγα μπορούσε να τα υποστηρίξει με έναν τρόπο. Κύλησαν όλα πολύ ομαλά. Ήταν σαν να δουλεύω με μια συνομήλικη μου που είχα την άνεση να ζητήσω να δοκιμάσουμε πράγματα. Αυτό ήταν απελευθερωτικό για μένα. Αυτό εμένα με χαλάρωσε, η δοτικότητα της.

Από εδώ κι πέρα, κάθεσαι να σκεφτείς γιατί οι δουλειές σου γνωρίζουν τόσο μεγάλη επιτυχία;

Αυτό δεν είναι κάτι δεδομένο. Δεν ξέρεις αν θα συμβαίνει για πάντα. Έχοντας αυτή τη γνώση είσαι λίγο πιο ήρεμος. Τα πράγματα στη χώρα μας είναι πάρα πολύ δύσκολα. Νιώθω πολύ τυχερός γιατί έχω δουλέψει πάρα πολύ για όλα αυτά, αλλά θα μπορούσα να έχω δουλέψει το ίδιο και να μην υπήρχε αυτή η τύχη. Όταν υπάρχουν 1.500 παραστάσεις κάθε χρόνο δεν ξέρεις ποιες θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν. Πέρα από τις επιλογές, την δουλειά κ.α υπάρχουν και κάποιοι παράγοντες που δεν είναι δεδομένοι.

Προσπαθώ να δουλεύω με τον ίδιο τρόπο και κόπο και μακάρι πάντα όλες οι παραστάσεις να έχουν την αντίστοιχη έκβαση. Μέσα όμως ξέρω ότι δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα αυτό. Μακάρι να συνέβαινε.

Τώρα είμαι σε μια καλή φάση και θα κάνω τα πάντα για να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται.

Οι δουλειές σου έχουν κάποια κοινά στοιχεία, πολύ «δικά σου»;

Οι παραστάσεις μας βγαίνουν από μέσα μας. Μοιραία έχουν στοιχεία του χαρακτήρα μας, της προσωπικότητας μας, του τρόπου σκέψης μας, Τα στοιχεία αυτά τα μοιράζομαι στην σκηνή. Δεν θα μπορούσα να τα περιγράψω με λόγια γιατί πάω «με την καρδιά» την ώρα της πρόβας και μετά με το μυαλό. Ότι βγει από το συναίσθημα μου, και με το ενιστικό μου, το ακολουθώ. Δε το μεταφράζω σε λέξεις. Σίγουρα αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο θεατής να αγαπήσει τον ήρωα στη σκηνή, ακόμα κι αν είναι αντιήρωας. Θέλω να συμπάσχει μαζί του. Με ενδιαφέρει, αν μπορώ, να καθηλώνεται. Να μην κοιτάει το ρολόι του, τον διπλανό του. Να μείνει εκεί. Να αισθανθεί, να γελάσει, να κλάψει, να ανατριχιάσει. Σαν θεατής αυτά αναζητώ από μια παράσταση και σαν δημιουργός αυτά θα ήθελα να προσφέρω.

Ποιος θα έλεγες ότι είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου ή αγωνιά σου;

Αρχικά, ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να μην πάθω κάτι εγώ και οι οικείοι μου. Να έχω την ψυχική και σωματική μου υγεία. Από εκεί και πέρα, στην δουλειά θα ήθελα να μπορώ πάντα να κάνω πράγματα που αγαπώ και με εκφράζουν, όπως κάνω τα τελευταία χρόνια. Να μην κάνω εκπτώσεις και από την άλλη οι δουλειές μου να παίρνουν αγάπη από το κοινό. Αυτό δεν θέλω να χαθεί. Θέλω να συνεχίσω να έχω την επιλογή να προχωράω σύμφωνα με το κριτήριο μου.

Μπαίνεις στην διαδικασία να σκεφτείς μακροπρόθεσμα;

Ναι, αλλά όχι πάρα πολύ. Όχι παραπάνω από ένα ή ενάμιση χρόνο. Μέχρι εκεί. Παλιότερα σκεφτόμουν και πιο μακροπρόθεσμα. Μεγαλώνοντας αλλάζει και ο τρόπος σκέψης μας και έχουν συμβεί και τόσο πολλά τα τελευταία έξι χρόνια. Τα πάντα ανατρέπονται. Από την μια στιγμή στην άλλη οι ζωές των ανθρώπων αλλάζουν. Οπότε, τι να σκέφτομαι; Πού θα είμαι μετά από δέκα χρόνια;

Μοιραία, για να οργανωθεί μια δουλειά θέλει ένα χρονικό διάστημα. Φροντίζω αυτό να μην ξεπερνά τον ενάμιση χρόνο. Κυνηγάω τα πράγματα. Υα καθοδηγώ, Αφήνομαι όμως και στη ζωή.

Τι φέρνει η ζωή στο άμεσο μάλλον;

Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου που δεν είναι ανακοινώσιμα. Συνεχίζω με «Κατερίνα» και «Χειρόγραφο». Προσπαθώ να κρατάω τις παραστάσεις ζωντανές όσο περισσότερο μπορώ. Το θέατρο είναι η μόνη τέχνη που πεθαίνει. . Επειδή λοιπόν έχουμε κάνει κόπο και έχουμε περάσει μεγάλη αγωνία για αυτές τις παραστάσεις όσο αντέχουμε κι εμείς και ο κόσμος τις κρατάμε.

Ποιο θα έλεγες ότι είναι το όνειρο που δεν έχεις πραγματοποιήσει;

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο. Θεωρώ ότι έχουν συμβεί περισσότερα από όσα φαντάστηκα.

Δεν είναι πλεονέκτης ή άπληστος. Αυτό το δουλεύεις με τα χρόνια. Πλέον, παίρνω χαρά από αυτά που μου συμβαίνει χωρίς να περιμένω το επόμενο. Παλιά ερχόταν κάτι και δεν το χαιρόμουν. Προσδοκούσα το επόμενο. Δεν το χαιρόμουν. Για να ηρεμήσεις πρέπει να το δουλέψεις μέσα σου.

Με ποια σκέψη θα μπορούσαμε να τελειώσουμε αυτή τη συζήτηση;

Μακάρι τα πράγματα να γίνουν έτσι ώστε, όχι απλώς να προσπαθούμε να επιβιώνουμε αλλά, να ζούμε όλοι οι άνθρωποι όσο το δυνατόν καλύτερα. Με λιγότερη αγωνία και άγχος.