Περιμένοντας το Χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο

Οι  αλλεπάλληλες πρόβες, η αγωνία της τελειότητας, η επιμονή τού Σταύρου στη λεπτομέρεια.  Τα έζησα στην πολύ πετυχημένη εκδήλωση τής Πολυφωνικής για τον Καβάφη ( Τότε, η Σόνια Θεοδωρίδου είχε τραγουδήσει  μελοποιημένο Καβάφη κι εγώ είχα διαβάσει ποιήματά του).

Η συνεργασία με την Πολυφωνική συνεχίστηκε και πέρυσι, στο ετήσιο γιορταστικό των Χριστουγέννων. Φέτος πάλι μού έγινε η πρόταση να  συμμετάσχω. Μετά χαράς. Ως αναγνώστης. Κάθε χρόνο το Χριστουγεννιάτικο Κοντσέρτο της «Πολυφωνικής» αποτελεί καλλιτεχνικό γεγονός υψηλού επιπέδου και εξαιρετικής αισθητικής. Εξαίσιες φωνές , πειθαρχημένες.  Άπειρες ώρες μόχθου.

Δράττομαι της ευκαιρίας να μιλήσω για την ατμόσφαιρα, την οποία απολαμβάνω κάθε φορά που συνυπάρχω μαζί τους. Ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν γνωρίζω, αλλά που με κάνουν να αισθάνομαι φιλικά και οικεία. Με διάχυτη ευγένεια στις σχέσεις τους, αλλά και αίσθηση ορίων. (Αποτέλεσμα  της ενασχόλησης  με τη Μουσική; Αναμφίβολα).

Αποτελεί ζωογόνα έκπληξη για μένα η  ψυχική τους ευφορία,  η απόλαυση των ανθρώπων από τη συμμετοχή τους σε μια ομάδα που υπηρετεί έναν στόχο κοινό.  Ψυχαγωγικό και δημιουργικό. (Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω μαζί τους στη Ζάκυνθο και ήταν αρκετό εκείνο το 2ήμερο για να έρθω πιο κοντά με την Πολυφωνική Οικογένεια).

Εμψυχωτής είναι ο Σταύρος Σολωμός. Η κινητήρια δύναμη. Αλλά και οι άλλοι που ενδιαφέρονται. Που νοιάζονται. Που φροντίζουν για το ένα και για το άλλο. Κυρίως για την άρτια παρουσία τής Πολυφωνικής στην πόλη ή σε οποιοδήποτε κοινό.  Ένα καλοκουρδισμένο όργανο και επαγγελματισμός –  προϋπόθεση για να προκόψει μια πολυπληθής και δύσκολα διαχειρίσιμη ομάδα. ( Δεν αμφιβάλλω ότι κι αλλού συμβαίνει αυτό  και ο αντίκτυπος είναι φανερός πάντα στη σκηνή).     

Έχω γράψει  κι άλλη φορά για  την παιδευτική αγωγή που ασκεί η Πολυφωνική στα πολυάριθμα μέλη της. Για την εξωστρέφεια που τη χαρακτηρίζει. Για την αναγνώριση και τη αποδοχή της πέραν των τοπικών συνόρων. Για την οργάνωση  και την πειθαρχία στην επίτευξη των στόχων.  Για τη σύνδεση με την τοπική κοινωνία και για τη κάλυψη ενός μεγάλου μέρους των πολιτιστικών αναγκών της.

«Δεν είναι συμπτωματικό άλλωστε ότι στην πορεία της, 35  χρόνια συναπτά, η Πολυφωνική  έχει καταφέρει να πείσει για  την ποιότητα των εκδηλώσεων και να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με το Πατραϊκό κοινό – ένα όχι και τόσο εύκολο κοινό, αντιθέτως αρκετά απαιτητικό.  Το  Χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο, η  κορυφαία αυτή εκδήλωση,   αναδεικνύει τα θετικά χαρακτηριστικά αυτής της πόλης, τα  κοσμοπολιτικά στοιχεία της πατραϊκής κοινωνίας : Δραστηριοποιεί  ένα ανθρώπινο δυναμικό απελευθερώνοντας τις δημιουργικές του δυνατότητες,  εμψυχώνει και συσπειρώνει ένα ευρύτατο κοινό  ( και δεν είμαι ο μόνος που έχει αυτή την άποψη,  πάμπολλοι συμπολίτες εκφράζουνε το ίδιο)».

Όσο με αφορά, το γεγονός ότι κι εφέτος είμαι ανάμεσά τους,  αναμοχλεύει στο μυαλό εικόνες μακρινές.  Αναδύονται μνήμες παιδικές, δεκαετίες πριν, βιώματα λησμονημένα.  Κι από μια αόρατη ρωγμή τού νου θαρρώ πως ζωντανεύει,  για λίγο έστω, εκείνη η αίσθηση τής προσμονής των Χριστουγέννων. Οι πρόβες, οι προετοιμασίες  μού φέρνουν στο μυαλό την αγωνία των ημερών πριν βγω στους δρόμους, ντουέτο  με το αδελφό μου, να τραγουδήσουμε τα κάλαντα.

Κώστας Λογαράς