Η τέχνη του αγορεύειν και η μάχη του κυβερνάν

Αναμφίβολα, η εκλογική βραδιά είχε έναν ξεκάθαρο και μεγάλο νικητή. Ο Αλέξης Τσίπρας, πέραν από κάθε προσδοκία ακόμα και των πιο στενών συνεργατών του, επέτυχε έναν ακόμα εκλογικό θρίαμβο, σε συνθήκες που μόνο ευνοϊκές δεν θα τις χαρακτήριζε κανείς.

Διότι, τους 7 μήνες της διακυβέρνησής του, συνέβησαν τόσο συνταρακτικά γεγονότα, τέτοιες κατακλυσμιαίες ανατροπές, που πολλοί είχαν πιστέψει πως θα παρέσυραν μαζί τους και τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, ως προφανή υπεύθυνο όλων αυτών.

Γιατί λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται "πολύ σκληρός για να πεθάνει"; Η απάντηση είναι απλή, αλλά και δύσπεπτη για τους εκπροσώπους των λοιπών κομμάτων. Στο πρόσωπό του, στην πολιτική γοητεία που εκπέμπει, η πλειοψηφία των πολιτών έχει δει το όνειρο της ως διά μαγείας επανόδου στην προ κρίση εποχή. Έχει βρει έναν από μηχανής θεό για τον οποίο ακόμα πιστεύει πως με μια του ατάκα, μπορούν να γίνουν θαύματα.

Τώρα όμως, οι εκλογές τελείωσαν -και μαζί τους οι μεθυστικές ομιλίες και τα μεγάλα λόγια. Ήρθε η ώρα της διακυβέρνησης. Και ενώ στο ευγενές σπορ του προεκλογικού αγώνα ο κ. Τσίπρας αριστεύει, στην μάχη του κυβερνάν έχει απογοητεύσει εχθρούς και φίλους.

Ξεκάθαρα, οφείλει από σήμερα κιόλας, να αφήσει στην άκρη όλα όσα έγιναν εντός του 2015 και να προχωρήσει στη δημιουργία ενός κυβερνητικού σχήματος σταθερού, απαρτιζόμενου από μέλη που μπορούν να προωθήσουν τις αναγκαίες ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές που θα δώσουν στον τόπο την ευκαιρία να βγει από το τέλμα.

Είναι πραγματικά η τελευταία ευκαιρία του -μαζί και όλης της χώρας. Διαφορετικά, σύντομα θα επιστρέψουμε στον Ιούνη και τότε η κατάσταση δεν θα επιδέχεται πολιτικάντικους χειρισμούς και καταφυγή στην ετυμηγορία των πολιτών. Θα είναι απλά αδιέξοδη.