Πάτρα: Στην Καρδιολογική του Νοσοκομείου Αγ. Ανδρέα, κατάθεση ψυχής!

Μερικές  ημέρες παραμονής σου στο Γ.Κ. Νοσοκομείο  Άγ. Ανδρέας αρκούν για να βγάλεις τα συμπεράσματά σου. Να ζήσεις τις καταστάσεις που διαμορφώνουν ζητήματα, τα οποία με το μάτι του παρατηρητή, του εκτός χώρου πολίτη, -αυτό που λέμε την τρίτη ματιά- θα τα δεις στην διάσταση, που δεν μπορείς να δεις, εάν δεν βρεθείς από μέσα, ώστε να σου δοθεί η ευκαιρία της τρισδιάστατης εικόνας. Με αυτή θα συνειδητοποιήσεις την κατάθεση ψυχής που γίνεται στην Καρδιολογική από ιατρούς και νοσηλευτές!

Σαφώς και δεν είναι η καλύτερη εικόνα οι ελλείψεις σε ζητήματα, που με κάποιες τεχνικές λύσεις ευέλικτου χαρακτήρα, θα μπορούσαν να διορθωθούν. Όπως για παράδειγμα έλλειψη σε γάζες, χαρτοβάμβακα, χαρτοπετσέτες, ξυριστικές μηχανές, κατάλοιπα της ασκηθείσας μνημονιακής οικονομικής πολιτικής, εγκατάλειψης ότι δημοσίου. Αλλά από εκεί μέχρι του σημείου να έλκεται ο μάνατζερ διοικητής του ιδρύματος, σε κινητοποίηση μεθ' άλλων συνδικαλιστικών εκπροσώπων, προ του διοικητού της 6ης ΥΠΕ για να λυθεί το ζήτημα της καθυστερημένης διανομής συσσιτίου, ε, δεν είναι και ότι το καλύτερο!

Ούτε και να συνταυτίζεσαι με την λογική, που δηλώνει δημόσια, πως «είναι απαράδεκτο να προσφέρεται το φαγητό των ασθενών  στις τρεις το μεσημέρι». Και το να το μαθαίνουν ασθενείς του Ιδρύματος και συγγενείς και να  μονολογούν «χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι». Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα και όχι οι ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό;

Αυτό είναι το πρόβλημα κι όχι ότι τα πέντε χρόνια μνημονιακής επέλασης, που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο στα νοσοκομεία. Που δεν υπάρχουν πια απλά υλικά για την αξιοπρεπή λειτουργία τους; Που συνεχίζουν να λειτουργούν χάρη στην αυτοθυσία και  αγόγγυστη προσφορά του ελλιπούς ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και μάλιστα παράγοντας έργο που χρήζει περγαμηνών;

Κι όταν ο διοικητής της 6ης ΥΠΕ υλοποιεί αυτό που είχε συμφωνήσει μαζί τους, δηλαδή την αντιμετώπιση της έλλειψης οδηγών με μετακινήσεις από άλλες υπηρεσίες, να αρχίζουν οι διαμαρτυρίες, από την πλευρά αυτών που στα χρόνια του μνημονίου χάιδευαν τους «εγκληματίες» Αδώνιδες και Λοβέρδους, κατά της Υγείας. Και να αναρωτιέσαι μέχρι να σου λυθεί η απορία, του γιατί ένας διοικητής νοσοκομείου συμμετείχε στην κοινή διαμαρτυρία, μέχρι να γίνει γνωστή η είδηση πως επίκειται η αντικατάσταση των διοικητών νοσοκομείων με την κατάργηση των θέσεων, αφού αρνούνται να παραιτηθούν!

Πράξη επόμενη στα εξωτερικά Ιατρεία του ΤΕΠ του νοσοκομείου. Βράδυ Πέμπτης και το προσωπικό σε κατάσταση συναγερμού. Παρά την πίεση, η αντιμετώπιση των περιστατικών από το προσωπικό γίνεται με κινήσεις που μαρτυρούν γνώση των ζητημάτων, κάτι που εμπεδώνει το αίσθημα της ασφάλειας στον ασθενή.

Και αυτό ενισχύεται όταν συμβάν εξελίσσεται εντός του χώρου. Τότε ο συναγερμός λαμβάνει διαστάσεις φρενήρεις. Άμεση διακομιδή στην αναγκαία κλινική και υπό πλήρη παρακολούθηση ο ασθενής.

Το περιστατικό συμβαίνει στο ΤΕΠ και η διακομιδή στην μονάδα αντιμετώπισης Εμφραγμάτων. Αφορά το πιο τέλειο όργανο του ανθρώπινου σώματος. Την καρδιά, που ασταμάτητα λειτουργεί επί δεκάδες χρόνια στον ίδιο ρυθμό. Και εάν για δύο-τρία δευτερόλεπτα αυτός ο ρυθμός διαταραχθεί, θα προκληθούν εμπλοκές και ίσως σου πει αντίο!

Εκεί στην ΜΑΕ ανοίγει νέο κεφάλαιο. Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Νύχτα και μέρα. Επί 24ώρου βάσεως. Νοσηλεύτριες  εναλλασσόμενες ανά 8ωρη βάρδια περιποιούνται τους ασθενείς των πέντε κρεβατιών. Παρακολουθούν τη λειτουργία των μόνιτορ. Τη λήψη φαρμάκων, ορών, αίματος, θερμοκρασίας και ότι άλλο χρειάζεται, ενώ καθημερινά το κλιμάκιο των ιατρών με τον διευθυντή της κλινικής Α. Μαζαράκη παρακολουθεί την πορεία της υγείας των νοσηλευομένων, αλλά και την μεταλαμπάδευση των γνώσεων του Διευθυντή.

Κι αυτό σε βάζει σε σκέψεις, και λες τόσο σοβαρή δουλειά γίνεται εδώ μα αμφισβητείται. Και για ποιο λόγο; Για τη θέση; Ε, πότε θα μάθουμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος;

Δύο περιστατικά πρέπει να διακομισθούν επειγόντως στο νοσοκομείο Ρίου για στεφανιογραφία. Δευτέρα πρωί. Έφθασε μεσημέρι και ακόμη τίποτε. Ο λόγος; Η κραταιά ευθυνοφοβία.

Αποτέλεσμα; Η επίπληξη. Μα περιμένουν συγγενείς απ' έξω να διακομισθεί ο άνθρωπός τους και συ ακόμη να λύσεις το τόσο απλό θέμα; Παρ' όλο που από τα χτες τηλεφώνησα και όλα είχαν ετοιμασθεί; Τι έφταιξε; Γιατί αυτό; Απάντηση. Θα τα στείλουμε τώρα. Πότε; Τηλεφώνημα στο Ρίο. Μπορείτε τώρα; Όχι, περιμέναμε τηλεφώνημά σας από το πρωί, τώρα θα περιμένετε το απόγευμα στις επτά. Καλώς. Μα ακόμη και αυτό θα πρέπει να το παρακολουθεί ο Διευθυντής; Ξέρετε ότι έξω οι συγγενείς ανησυχούν;

Σκηνές στο διάδρομο, έξω από την Μονάδα. Ναι αυτό γίνεται. Προ ημερών είχαν κάνει και διαμαρτυρία στο Διοικητή της 6ης ΥΠΕ. Δεν διαθέτουν οδηγούς, γι' αυτό δεν έχουν μεταφέρει ακόμη τους ασθενείς στο Ρίο.

Α ρε φουκαρά Γιώργη Γιαννόπουλε! «Για όλα τα στραβά καρβέλια η νύφη μας φταίει». Ναι και μην το ψάχνεις. Δεν είσαι ο μόνος που φορτώνεσαι την «φορτωτική»!

Επόμενη πράξη. Λαμβάνει χώρα στο χειρουργείο του Α΄ ορόφου. Το πρόβλημα είναι η λήξη της βάρδιας των τραυματιοφορέων χειρουργείου, μέτρο που έχει εφαρμοσθεί. Και που σίγουρα δεν είναι συμβατό με τις ανάγκες των ασθενών.

Κι ωστόσο ο καρδιολόγος Γιάννης Χριστοδούλου, ως νέος Μπάρναρντ προσαρμόζεται, όπως ο κάθε άλλος συνάδελφος, προκειμένου εκ των ενόντων να εξελιχθεί ομαλά η διαδικασία του χειρουργείου. Και επειδή πρόκειται περί ανθρώπινης ζωής που βρίσκεται στα χέρια του χειρουργού και της ομάδας του, σαν πλησιάζει η λήξη ωραρίου, ανεβαίνει το άγχος για την διακομιδή επιστροφής του  ασθενούς στο κρεβάτι του, εντός του χρονικού ορίου, που έχει τεθεί.

Κι ωστόσο δεν παύουν οι συνδυαστικές κινήσεις. Γιατρέ πρέπει να πάω στο σπίτι μου. Μην χάσω το λεωφορείο. Μένεις μακριά; Ναι. Τότε να σε πάει ο Μπάμπης με το αυτοκίνητό του (είναι ο βοηθός που χειρίζεται το κομπιούτερ, εντός του χειρουργείου). Εμείς οι γιατροί σε έχουμε ψηλά στη συνείδησή μας!

Η εγχείρηση εξελίσσεται και οι διαπραγματεύσεις καταλήγουν. Τα δύο μέρη συμφωνούν και ο γιατρός απαλλάσσεται του ψυχολογικού φόρτου, αλλά και ο ασθενής ξαπλωμένος στο χειρουργικό κρεβάτι αποβάλλει το άγχος του. Τώρα μπορεί να «απολαύσει» τις βελονιές του γιατρού, πάνω στο στήθος του!

Και μεταξύ αναζήτησης λύσεως περί την διακομιδή στη Μονάδα και την μεταφορά στην οικία, η έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές δίνει παρών στη συζήτηση. Μπάμπη τι λες, θα πτωχεύσουμε; Μόνο που ο Μπάμπης είναι απογοητευμένος και το δηλώνει. Γιατρέ, έπαψα να ασχολούμαι πια. Δεν ανοίγω τηλεόραση, δεν πιστεύω ότι λέγεται. Κάπου εκεί ολοκληρώνεται επιτυχώς η διαδικασία του χειρουργείου και ακολουθεί η διακομιδή.

Απρόοπτο περιστατικό απροσεξίας της νοσηλεύτριας, ένα κόψιμο του δακτύλου της από το νυστέρι, που προηγουμένως είχε «περιποιηθεί» τον ασθενή προκαλεί αναζήτηση περί της υγιούς ταυτότητός του.

Αχ, τι έπαθα. Κόπηκα με το νυστέρι. Κύριε, μήπως έχετε κάποια ασθένεια, ρωτάει η τραυματιοφορέας. Όχι, εκτός από λίγο έητζ, που μου βρήκαν προχθές στην ανάλυση αίματος, αλλά δεν είναι τίποτε σοβαρό, απαντά ο ασθενής; Το άκουσες, απευθύνεται προς την τραυματισθείσα.

Αμφιβολία.  Μήπως είναι αλήθεια;  Πάλι ερώτηση: Κύριε αλήθεια λέτε, δεν έχετε τίποτε; Απάντηση: Ε, βέβαια, λίγο έητζ μόνον.

Αλληλοκατανόηση και φουλ με το 4Χ4 κρεβάτι της διακομιδής, για τη Μονάδα Εμφραγμάτων. Πέρασμα μέσα από διαδρόμους, πόρτες, κατέβασμα με το ασανσέρ σε επίπεδο υπογείου, άλλος διάδρομος και έξοδος κυριολεκτικά στο ύπαιθρο. Με τον ήλιο να βαρά κατακούτελα τον ασθενή και το 4Χ4 κρεβάτι να κινείται πάνω σε δρόμο φτιαγμένο από τσιμέντο και χοντρό γαρμπίλι.

Τα τραντάγματα που γίνονται αισθητά, δίνουν την αντίληψη του εδάφους στο οποίο κινείται.

Στροφή αριστερά και η επισήμανση του ασθενούς, στον τραυματιοφορέα: Αδελφέ, σιγά τα γκάζια κι όχι σούζες, μην ντεραπάρουμε!

Σε ένα λεπτό διάπλευση του «ρουβικώνα» και είσοδο στο υπόγειο του παλιού κτιρίου του Αγ. Ανδρέα.

Η μνήμη γυρίζει τέσσερις ημέρες πίσω. Πέμπτη βράδυ κατά την διακομιδή από τα εξωτερικά ιατρεία για εισαγωγή στη Μονάδα. Περνώντας από το ίδιο σημείο τα άστρα της νύχτας μόλις που φώτιζαν. Και η φωνή του ιατρού-συνοδού να ακούγεται με αυτοσαρκασμό, εν είδη ξεναγού κατά την περιήγηση: Εμείς στον Αγ. Ανδρέα περιποιούμαστε τους ασθενείς μας. Τους πάμε εξοχή πρώτα και μετά στην κλινική!

Αυτό ήταν! Φανταστείτε και χειμώνα. Το ζούμε και αυτό, λέει κάποιος τραυματιοφορέας. Με βροχή και κρύο!

Α, ρε μουρλοάδωνι με τα κατορθώματά σας. Και νάχεις τον άλλον να διαμαρτύρεται διότι, λέει, το φαγητό δεν προσφέρθηκε εγκαίρως!

Κύριε Κουρουμπλή, σχεδόν είναι έτοιμος ο συνδετήριος διάδρομος των δύο κτιρίων στον Α΄ όροφο. Αποτελειώστε τον να γλυτώσουν ασθενείς συνοδοί και ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό. Κι επισπεύστε τις τεσσεράμισι χιλιάδες προσλήψεις στα νοσοκομεία. Οι αδώνιδες και οι καπετάν «κάτσετε στα τέσσερα Αντώνηδες» τα απορφάνισαν από προσωπικό. Έτοιμα ήσαν να προσφερθούν για πλιάτσικο στους αετονύχηδες ιδιώτες.

Επισπεύστε!