Αγώνες ναι, αλλά όχι ίντριγκας και ιδιοτέλειας

Είναι ασφαλώς ειρωνικό να γνωρίζει ο πολίτης –ειδικά εκείνος που έχει δυσκολία στην Ανάσταση να βάλει αρνί στο τραπέζι του -πως κακές πολιτικές και πολιτικοί του παρελθόντος ευθύνονται για την σημερινή κρίση την ίδια ώρα που εν μέσω της ίδιας αυτής κρίσης είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε πως γίνεται ότι είναι ρεαλιστικά δυνατό για να επιστρέψουμε σε μία κανονικότητα- μετά από μία συνεχή και καταστροφική ύφεση- από τους ίδιους πολιτικούς που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο.

Είναι ειρωνικό επίσης να εξαγγέλλονται μέτρα για τους άστεγους το 2014 με τρόπο άκομψο και ίσως προεκλογικό, την εβδομάδα των «Παθών» όταν αυτά θα έπρεπε να είναι μέτρα που η Κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε προωθήσει άμεσα. Όταν θα έπρεπε να είναι μέτρα που θα ανακοινώνονταν όχι με τρόπο και ύφος υποτιμητικό για τους άστεγους. Αυτή ήταν ίσως η ειρωνεία της πολιτικής στην χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια. Λέω «ήταν» γιατί πλέον ο πολίτης πρέπει να γίνει σκληρός κριτής και μέσα από την πιθανή «ανάταξη» της καθημερινότητάς του να αλλάξει σκεπτικό επιλογής των πολιτικών του, αλλά και δικής του συμπεριφοράς.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα των γενικών αφορισμών και αντιδράσεων για την αντίδραση. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μηδενίσουμε τα όποια θετικά βήματα γίνονται προς όφελος τόσο της κοινωνίας όσο και της οικονομίας. Μπορεί τα πράγματα να οδηγήθηκαν στα άκρα. Όμως, κανέναν δεν θα ωφελήσει πλέον η στείρα αντιπαράθεση με ξεπερασμένες λογικές άλλα και ανούσια επιχειρήματα.

Προφανώς, καθένας θα στηριχθεί στην πολιτική του ιδεολογία για να προάγει τις θέσεις του, να οργανώσει την άμυνά του και για τους ποιο μαχητικούς να οργανώσουν τους αγώνες τους. Αγώνες ιδεολογικής διαφοροποίησης όμως.

Όχι αγώνες ιδιοτέλειας, ίντριγκας και «λαμογιάς». Άλλωστε, κάποια στιγμή θα πρέπει συνειδητά και σε βάθος να αναλύσουμε το παρελθόν ενός εκάστου πολιτικού που σήμερα ευαγγελίζεται το «αντιμνημόνιο» ή βρίσκεται «κρυμμένος» σε μία περίεργη «αφάνεια» ή ένα «παραγωγικό κέλυφος κρατικής εταιρίας» περιμένοντας την μπόρα να περάσει για να εμφανισθεί και πάλι σαν ένα μέρος της λύσης διεκδικώντας και πάλι την όποια πολιτική «αργομισθία» του.

Ίσως μέρες που είναι να μην αρμόζουν βαριές κουβέντες σε μία συγκινησιακά φορτισμένη θρησκευτική εβδομάδα. Ίσως όμως και πάλι όταν αναλογιζόμαστε πόσες δεκάδες χιλιάδες συσσίτια δίνονται κάθε μέρα από την Εκκλησία να μην μπορούμε να ξεχάσουμε πως κάποια στιγμή θα πρέπει και η χώρα μας να βιώσει την δική της πολιτική και κοινωνική ανάσταση.

Εύχομαι Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.