Παροχολογία και Αλήθειες

Οι κρίσεις οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές εκτός του ότι είναι άκρως επώδυνες οφείλουν και πρέπει να είναι και άκρως διδακτικές. Διδακτικές υπό την έννοια, ότι οι επιλογές που θα προκύψουν μέσα από αυτές δεν πρέπει να είναι λανθασμένες, γιατί σίγουρα τον λογαριασμό θα κληθούμε να τον πληρώσουμε και πάλι εμείς. Αλλά ας το αναλύσουμε λίγο αυτό.

Από το 2010 ζούμε καθημερινά την ουσιαστική αλλά όχι τυπική οικονομική πτώχευση της Ελλάδας. Όπως όμως λέει ο απλός λαός η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Πολύ σοφό. Η ενδοκυβερνητική γκρίνια μοιάζει να μην έχει τέλος. Πολλοί υπουργοί έχουν αφήσει κάτω τα μολύβια και αποφεύγουν να παίρνουν την οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία. Μια συνειδητά επιλεγμένη πρακτική που έχει απώτερο στόχο το να αποφύγουν να εκτεθούν στους ψηφοφόρους τους προσδοκώντας να διασώσουν την υστεροφημία τους και την πολιτική τους καρέκλα. Πράγμα αδύνατο, γιατί ο λαός δεν ξεχνά!

Όμως οι ευρωεκλογές πλησιάζουν. Είναι σίγουρη η ήττα τους. Μένει να διαχειριστούν το πόσο συντριπτική θα είναι. Μετά την απέλπιδα προσπάθεια της νεκρανάστασης του μύθου του success story περάσαμε στη δημιουργία ενός άλλου μύθου. Εκείνου του πρωτογενούς πλεονάσματος. Και αρχίσαμε και να το μοιράζουμε. Τόσα οι χαμηλοσυνταξιούχοι, τόσα οι ένστολοι και πάει λέγοντας… Ποιος άραγε θα πρωτοπάρει από αυτό το πλεόνασμα; Και σε πόσες ψήφους προσδοκούν να μεταφραστεί αυτό; Το ερώτημα είναι τι θα μείνει από αυτό το φανταστικό πλεόνασμα μετά τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που αφορά στους ένστολους και στους δικαστικούς. Η τρύπα που ανοίγει μετά την καταβολή των χρημάτων και μάλιστα αναδρομικά είναι τεράστια. Από πού θα καλυφθεί; Ένα ερώτημα για δυνατούς λύτες.

Διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν χαρακτηρίσει το πλεόνασμα κατασκευασμένο. Στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών –που σημειωτέον ποτέ δεν κατονομάζονται- μιλούν για πλεόνασμα που θα ξεπεράσει το 1 δις ευρώ. Τα μεγέθη στήθηκαν έτσι ώστε να φαίνεται πως η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής που απαιτούν από την Ελλάδα είναι εφικτή. Ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να διαψευσθούν.

Συνολικά η Ελλάδα μέσα στο 2014 έχει να εξοφλήσει 28,7 δις ευρώ. Η δυσβάστακτη φορολογία που έχει επιβληθεί στο λαό φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Απλό παράδειγμα αυτό που συνέβη με τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού. Φορολογία που είχε σαν αποτέλεσμα το δημόσιο να χάσει έσοδα αφού τεράστιο ποσοστό έσπευσε να καταθέσει τις πινακίδες και να βάλει το όχημα σε καθεστώς ακινησίας μη πληρώνοντας τα τέλη κυκλοφορίας.

Οι αγρότες, ένα παραδοσιακό στήριγμα των κομμάτων της συγκυβέρνησης, διαμαρτυρόμενοι για την υπερφορολόγηση τους και την επιβολή του μέτρου της τήρησης βιβλίων βγαίνουν με τα τρακτέρ στις εθνικές οδούς και στις πλατείες των χωριών για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην επιβίωση.

Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα τεράστιας κακοδιαχείρισης, μικρό δείγμα της λανθασμένης πολιτικής που εξαθλιώνει τον κόσμο.

Αν δεν κοιτάξουμε λίγο το τι χάος επικρατεί στον «επάρατο δημόσιο τομέα» εκεί πια μιλάμε για την χωρίς τέλος διάλυση κάθε υπηρεσίας. Αναδιάρθρωση δεν σημαίνει διάλυση. Σημαίνει διόρθωση των χρόνιων στρεβλώσεων που δυσκολεύουν τη ζωή του πολίτη και βάζουν φραγμό στην επιχειρηματικότητα. Όταν αντί να χτυπήσουμε τη ρίζα του κακού διώχνουμε τον δημόσιο υπάλληλο από τη δουλειά του αφού πρώτα τον έχουμε διαπομπεύσει δεν επιτυγχάνουμε καμία εξυγίανση του δημοσίου. Απλώς μεγαλώνουμε τις στρατιές των ανέργων.

Αυτή η κοσμογονία που υπέστη ο ελληνικός λαός δεν είναι θυσία που οι Έλληνες πολίτες διάλεξαν συνειδητά. Θυσία πάνω απ’ όλα σημαίνει ελεύθερη επιλογή. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση όλοι αυτοί που κομπάζουν για τις θυσίες του ελληνικού λαού, προσπαθώντας μέσω μιας γλοιώδους κολακείας , να κατευνάζουν τις όποιες αντιδράσεις των πολιτών πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο καιρός της ανοχής και της απάθειας έχει προ πολλού παρέλθει.

Ο λαός έχει αρχίσει να ξεφεύγει από την απάθεια και την αδιαφορία στην οποία είχε περιπέσει γιατί συνειδητοποίησε ότι η αδιαφορία σήμερα εξομοιώνεται με τη δειλία. Το να προσπερνάς τα πράγματα δεν είναι ούτε γενναιότητα ούτε ωριμότητα. Είναι αδύνατον να ζεις τις αντιθέσεις της ζωής καθημερινά και να μην αποφασίζεις με ποιόν είσαι. Ποιο το νόημα της ύπαρξής σου, άλλωστε, αν όχι η απόφαση για το που θα πας τη ζωή σου;

Ο Γκέρινγκ συνεργάτης του Χίτλερ δήλωνε: « Καρφί δεν μου καίγεται όταν μου λέτε ότι οι άνθρωποι της ζώνης ευθύνης σας πεθαίνουν από την πείνα. Αφήστε τους να πεθάνουν εφόσον δεν λιμοκτονεί κανένας Γερμανός». Σήμερα ο Τόμσεν λέει περίπου τα ίδια και η κυβέρνηση έχει υποταχθεί, όχι όμως και οι Έλληνες.

Οι Έλληνες στέκονταν και θα στέκονται πάντα όρθιοι. Τιμούν πάνω απ’ όλα αυτό που είναι: ΕΛΛΗΝΕΣ.

*Παναγιώτης Λαλιώτης

Υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας των ΑΝ.ΕΛ.