Όσα τολμάμε να “αδειάσουμε”. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας…

Μεσούσης της, κατά πολλούς, ωραιότερης εποχής του χρόνου, ο υδράργυρος ανεβαίνει, οι αντιστάσεις μειώνονται και το σκηνικό γίνεται, παραδοσιακά κι ελληνικά, πιο χαλαρό. Tώρα αρχίζουμε να ξεκλέβουμε, λιγότερο ένοχα, στιγμές για τον εαυτό μας. Περπατάμε νωχελικά κι αμέριμνα τις ίδιες διαδρομές, που τον περασμένο, αξέχαστα δύσκολο, χειμώνα, ΄σαρώναμε΄με ταχύτητα και μουντή διάθεση. Τώρα, σ΄αυτές τις διαδρομές, το βλέμμα μας ατενίζει ανάλαφρα, λίγο ψηλότερα, για να ξαφνιαστεί και πάλι.

Στέκεται στις πινακίδες με πρώτο συνθετικό το «ψυχ» που φιλοξενούνται σε ολοένα και περισσότερα κτήρια (ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής, ψυχαλανυτής, ψυχίατρος )… Κάτι σχετικό με την ψυχή μας, δηλαδή, το κέντρο της ύπαρξής μας. Στο πλάι της εισόδου των πολυκατοικιών ή σε περίοπτη θέση με φωτεινές επιγραφές, σημείο των καιρών. Μάρτυρας της ανάγκης μας για «άδειασμα» αισθημάτων, αδιεξόδων και παραπόνων, στον ειδικό. Σε αυτόν που έχει δώσει όρκο να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του, όσα θα ακουμπήσουμε πάνω του κι υπόσχεται, εξ ορισμού, να μας οδηγήσει στα άδυτα της ψυχής, του μυαλού και της καρδιάς μας, καθοδηγώντας μας στην αναζήτηση λύσης. Πάντα με ζώνη ασφαλείας και ποτέ περισσότερο από εξήντα λεπτά της ώρας, προκαθορισμένα μέρες πριν… Άλλωστε ο επαγγελματισμός ταυτίζεται με τη συνέπεια, προϋποθέτει μέθοδο κι ακολουθεί το στόχο. Αποτέλεσμα ; Ενδεχομένως. Πότε ; Άγνωστο.

Ο περίπατος συνεχίζεται, συντροφιά με τον προβληματισμό που βαραίνει, τώρα, το βήμα. (Είναι γνωστό ότι η ανόρθωση του βλέμματος, δικαιώνει μεν τον χαρακτηρισμό μας ως ανθρώπων, σπάνια όμως δεν ακολουθείται από συνέπειες). Ευτυχώς, πολλά ακόμη μας ξελογιάζουν και σύντομα ξαναβρισκόμαστε μόνοι. Δηλαδή, όχι ακριβώς. Τον έχουμε συνέχεια μαζί μας, τον πολύτιμό μας θησαυρό. Στην ατζέντα μας ή στην μνήμη του τηλεφώνου μας. Μόλις μερικά νούμερα μακριά και λίγης ώρας απόσταση, που είμαστε πάντα πρόθυμοι να μοιραστούμε, κάθε ώρα της ημέρας ή της νύχτας, που αργεί να έρθει.

Γρήγορα έχει λάβει θέση απέναντι μας. Η διαδρομή μοιάζει γνωστή στην αρχή, σύντομα όμως αλλάζει, δυσκολεύει και σοβαρεύει. Απαιτεί οδηγούς με αντοχή, καθαρό μυαλό και αντανακλαστικά. Οι αποστάσεις μειώνονται, τώρα πια ο ένας βρίσκεται δίπλα στον άλλο, γιατί ο θησαυρός μας αυξάνει σε αξία με κάθε άγγιγμά μας, την ώρα που απλώνει μπροστά μας τα σημαντικά και τ’ ανείπωτα, χωρίς δίχτυ ασφαλείας και χωρίς χρονόμετρα…

Στο τέλος κάθε ταξιδιού ο θησαυρός μας δείχνει ταλαιπωρημένος και θαμπός. Η ξέφρενη πορεία μας, του στέρησε την αρχική του λάμψη, εδραίωσε όμως τη θέση του στην καρδιά μας, επανεκκίνησε το μυαλό μας και μας έκανε να ξανακούσουμε το τραγούδι της ψυχής μας.

Ο περίπατος της επιστροφής πλάι πλάι με τον άνθρωπο – θησαυρό μας, δεν είναι πια ο ίδιος. Οι επιγραφές έχουν από ώρα σβήσει κι οι πινακίδες είναι εκεί μόνο για ν΄αντανακλούν τις σκιές μας. Το καλοκαιρινό φεγγάρι φωτίζει το γέλιο μας και μας κλείνει πονηρά το μάτι. Αυτό ξέρει καλά το μυστικό μας : του το ψιθυρίζουν κάθε λαμπρή νύχτα, οι δικοί του αμέτρητοι θησαυροί. Οι φίλοι του τ΄αστέρια !