Οι παλιές μου φιλενάδες...

Ξεκινώ με τούτο: Δεν είμαι φεμινίστρια. Τουλάχιστον δεν θα έκαιγα ποτέ το σουτιέν μου μέσα στο νεροχύτη ή στην αυλή του σπιτιού μου. Είμαι γυναίκα, σέβομαι τον άντρα ως άλλο μου μισό αλλά απαιτώ τον ανάλογο σεβασμό από αυτόν. Αν αυτό λέγεται από κάποιους άντρες “φεμινισμός”, έχουν δύο επιλογές: Να μείνουν στην άγνοιά τους και να με αφήσουν ήσυχη ή να ανοίξουν λίγο το μυαλουδάκι τους και να πάψουν να τρώνε μασημένη τροφή.

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, 8 Μαρτίου. Πώς μπορεί όμως άραγε να εορτάζεται μια τέτοια μέρα, όταν εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο κακοποιούνται σωματικά και ψυχολογικά, όταν αναγκάζονται να παντρευτούν κάποιον που δεν τον θέλουν και που τους φέρεται άσχημα, όταν είναι υποχρεωμένες να υποστούν το απίστευτο μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής, όταν σιωπούν για τον βιασμό που υπέστησαν για να μην “στιγματιστούν”; Όχι λοιπόν. Η σημερινή μέρα δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα για να σκεφτούμε εμάς, τις φίλες μας και όσες δεν ζουν τη ζωή που θέλουν. Τη ζωή που τους αξίζει.

Βρήκα, που λέτε, τις προάλλες το μαθητικό μου λεύκωμα. Ξέρετε, αυτό που κρύβαμε στις τσάντες μας να μην το δουν οι καθηγητές και που μέσα του γράφαμε ποιηματάκια, έξυπνες απαντήσεις στα ερωτήματα της κτήτορος και αφιερώσεις σε κάποιους μαθητικούς μας έρωτες που μπορεί τώρα πια να έχουν φαλάκρα, κοιλίτσα και 2-3 κουτσούβελα αλλά εμείς τους φυλάμε στην καρδιά μας έτσι όπως τους ερωτευτήκαμε.

Σε κάποιο σημείο, η φίλη μου η Βάσω (που έχω να τη δω χρόνια και ομολογώ πως μου λείπει πολύ) έγραφε “Όλες εμείς εδώ, σιγά-σιγά θα πάρουμε το δρόμο μας. Η μια με το γάμο της, η άλλη με την καριέρα της, η καθεμιά με ό,τι διάλεξε στη ζωή της. Όμως, θα'μαστε για πάντα όλες εδώ μαζεμένες, σε τούτο το λεύκωμα, να θυμόμαστε πόσο αγαπήσαμε η μια την άλλη”.

Βασούλα, που να'ξερα τότε, 20 χρόνια πριν, πόσο αληθινή θα'βγαινες σήμερα...Ίσως να μην το ήξερες ούτε κι εσύ. Σκορπίσαμε, Βασούλα. Η μια εδώ, η άλλη στην Αθήνα, η άλλη στο Λονδίνο, η άλλη στην παραπάνω γειτονιά. Άλλες παντρεύτηκαν κι έχουν παιδάκια, άλλες παραμένουν φανατικές εργένισσες, άλλες είναι πλούσιες κι άλλες φτωχές, άλλες ανηφορίζουν κάθε Κυριακή για σκι στο Χελμό κι άλλες ζουν στην αγωνία για το αν θα'ναι και του χρόνου στις 8 Μαρτίου ανάμεσά μας. Όμως όλες μας, όλες όσες γράφαμε σ'αυτό το λεύκωμα που σιγά-σιγά κιτρινίζει, κάθε βράδυ κλείνουμε τα μάτια για λίγο, γυρίζουμε στους διαδρόμους του σχολείου και γελάμε, μοιραζόμαστε την ίδια σοκολάτα, πίνουμε από το ίδιο μπουκάλι, καπνίζουμε το ίδιο τσιγάρο στη ζούλα, κάνουμε κοπάνα για να πιούμε στην Albatross τον πρωινό καφέ μας και ανεβοκατεβαίνουμε τη Μητροπόλεως 7 φορές πάνω-κάτω, μήπως και περάσει ο πλατωνικός μας έρωτας και του κλέψουμε ένα “γεια”...

Μου λείπετε όλες, παλιές μου φιλενάδες. Ξέρω πως σας λείπω κι εγώ. Αλλά δεν θα χαθούμε ποτέ πραγματικά. Είστε όλες μέσα στο λεύκωμά μου κι είμαι κι εγώ στο λεύκωμά σας. Σας αγαπώ και σας θυμάμαι όπως ήσασταν, γελαστές και ανύποπτες για το αύριο, να γράφουμε όλες μαζί “Love for ever” στα θρανία και στις τσάντες μας.

Η άγνοια, λένε, είναι ευτυχία. Ε τότε, είμαστε τυχερές που θυμόμαστε την ευτυχία! Και ποιος ξέρει...ίσως να την ξαναβρούμε, είτε μαζί, είτε χώρια!