Πάτρα: Έκθεση ζωγραφικής του Κλεομένη Κωστόπουλου με τίτλο «homo mensura»

Το Κέντρο Πολιτισμού «περί τεχνών» διοργανώνει έκθεση ζωγραφικής του Κλεομένη Κωστόπουλου με τίτλο «homo mensura». Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 8 Μαρτίου στις 8.00 το βράδυ. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 2 Απριλίου.

Η ιστορικός  τέχνης Ίρις Κρητικού γράφει για τον Κλεομένη Κωστόπουλο: «το βλέμμα  του θεατή διακατέχεται από τη σαρωτική αίσθηση του κενού που αρθρώνει τη σύνθεση και ορίζει την ατμόσφαιρα του έργου, κυριεύεται από την ξεκάθαρη εκείνη επιθυμία της ασάλευτης κενότητας που κατοικεί τον νου και τιθασσεύει τον χρωστήρα του ζωγράφου ήδη προτού εκείνος εισχωρήσει στις συντεταγμένες και τα έγκατα κάθε του πίνακα.

Η δυνατότητα να αφουγκραστούμε και ενδεχομένως να συμφιλιωθούμε με την κενότητα αυτή που ως τρέχουσα ανθρώπινη συνθήκη συνδέεται αναπόφευκτα με την ανία, την απάθεια και την κοινωνική αποξένωση αλλά ακόμη, με την κατάθλιψη και τη μοναξιά, το πένθος και την απελπισία, αποτελεί, πιστεύω, ζωτικό ερμηνευτικό σήμαντρο για το έργο του ζωγράφου.

Χαρακτηριστικό της ενότητας αυτής - σύμφωνα με τον ίδιο τον ζωγράφο, είναι πως η ανθρώπινη μορφή υπάρχει λιγότερο ως καταγραφή αληθινών ανθρώπων και καταστάσεων και περισσότερο «ως εννοιολογική πλατφόρμα συσχετισμένη με καθημερινά αντικείμενα που παίρνουν μία διάσταση συμβολική».

Δουλεύοντας τα έργα της ενότητας τα τελευταία τρία χρόνια και έχοντας περιπλανηθεί στο Βερολίνο και την Αθήνα επί σειρά ετών προτού επιστρέψει στην Πάτρα, ο Κωστόπουλος αποφεύγει εμφανώς την τοπιογραφία: «επιλέγοντας την απαλοιφή του φόντου, ακυρώνω συνειδητά το Βερολίνο, την Αθήνα,την Πάτρα  τον τόπο, τον χώρο, τον χρόνο», «ακόμη και στους τελευταίους πίνακες, ο χώρος εξακολουθεί να μην είναι κυρίαρχος, ωστόσο, επανέρχεται με διάθεση συνειρμική», εξηγεί.

Αντίστοιχα, η επιλογή του θέματος στα έργα του, δεν έχει πάντοτε την ίδια αφετηρία, καθώς συχνά το θέμα δεν είναι παρά η αφορμή για την πράξη, μια πράξη που για τον ίδιο τον ζωγράφο φτάνει «στα όρια μιας προσευχής στο άχρονο», αποτελώντας μια «διανοητική κυρίως στόχευση» με καθαρότητα σκέψης από όπου δεν εκλείπουν οι ποιητικές απολήξεις.

Ο Κωστόπουλος προσηλώνεται στο «φως του χρώματος», στην πλοκή της ύλης που αποτυπώνοντας μια ρευστή σε επιθυμίες και φόβους αυτοπαθή ανθρωπότητα, παραπέμπει συχνά στη «θαυματουργή χρωστική λάσπη» του Lucian Freud , ενώ ταυτόχρονα υπαινίσσεται μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που μοιάζει να γνωρίζει καλά τον περίπλοκο ψυχογραφικό κόσμο, τον δεξιοτεχνικά διεσταλμένο χρόνο της «Δίκης» του Kafka, της «Ναυτίας» του Sartre και του «Ξένου» του Camus, εναγώνιους λογοτεχνικούς τόπους όπου η πάσχουσα ανθρώπινη ύπαρξη τελεί σε μια διαρκή και οδυνηρή εναιώρηση.

Εντέλει ωστόσο, επιδίδεται στην άρθρωση ενός παρόντος χρόνου ιστορικού πεδίου απολύτως πιστευτού, όπου η ανθρώπινη φιγούρα είναι διαρκώς παρούσα, έγκλειστη και σκεπτόμενη ταυτόχρονα, νηφάλια και θνητή, αρνούμενη να δραπετεύσει από την ενεστώσα μοίρα της, επιδιδόμενη σε μια αυτοσχέδια ασκητική, επικαλούμενη μια σταθερή πίστη στην εσωτερική και την εξωτερική της καθημερινότητα που προσδοκά να οδηγηθεί στην αυτογνωσία, τόσο τη δική της όσο και του ίδιου του ζωγράφου».