Ο θάνατος του εμποράκου φέρνει λουκέτα και χιλιάδες νέες απολύσεις, την ώρα που η κυβέρνηση ονειρεύεται εισπράξεις…

Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για επιχειρήσεις, επιχειρηματίες και επιχειρηματικότητα, το μυαλό πολλών πηγαίνει σε φραγκάτους, διαπλεκόμενους και διεφθαρμένους τύπους που «πίνουν το αίμα του εργαζόμενου» και έχουν βγάλει χρήμα με ουρά.

Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που αποκαλούμε επιχειρήσεις, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, όπως το μίνι μάρκετ της γειτονιάς, το εμπορικό που πουλάει ρούχα ή παπούτσια, η ταβέρνα ή το καφέ, ο επιπλοποιός που φτιάχνει ή επιδιορθώνει έπιπλα, και ούτω καθ’ εξής.

Αυτοί λοιπόν οι επαγγελματίες, στο ξεκίνημα της ζωής τους δεν επιδίωξαν να βρουν μια θέση στο δημόσιο, αλλά άνοιξαν μια δική τους δουλειά. Έβαλαν σε αυτή τη δουλειά τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή, τις προσωπικές τους εγγυήσεις για να πάρουν κάποιο δάνειο και την προσωπική τους εργασία που ποτέ δεν τέλειωνε στα οκτάωρα. Ξεκίνησαν, πάλεψαν και προσέλαβαν και κάποιους άλλους εργαζόμενους (άλλοι έναν, άλλοι δύο, άλλοι δέκα ή δεκαπέντε), για να αναπτύξουν τη δουλειά τους.

Σύμφωνοι, ακόμα και απ’ αυτούς, κάποιοι υπήρξαν «αετονύχηδες», κάποιοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους, να κλέψουν το Κράτος και άλλα παρόμοια. Όμως, η μεγάλη πλειοψηφία δεν είναι έτσι. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι σαν τον εμποράκο της γειτονιάς μας, ο οποίος σήμερα «πεθαίνει» και μαζί του χάνουν τη δουλειά τους και εκείνοι που δούλευαν στο μικρό εμπορικό του.

Όμως και στις τάξεις των μεγαλύτερων επιχειρήσεων, αυτές που απασχολούν εκατό και διακόσιους εργαζόμενους (στην Ελλάδα θεωρούνται μεγάλες, στην Ευρώπη ούτε καν μεσαίες, μικρές θεωρούνται κι αυτές), πάλι η ίδια εικόνα επικρατεί. Κι εκεί, υπάρχουν οι αετονύχηδες, υπάρχουν όμως οι και έντιμοι, οι καθαροί, που κοπιάζουν για τη δουλειά τους και νοιάζονται για τους εργαζόμενούς τους.

Όταν λοιπόν, μιλάμε για επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, ο λόγος μας δεν μπορεί να είναι ισοπεδωτικός, εξομοιώνοντας τους πολλούς που αγωνίζονται, με τα λίγα λαμόγια. Ουαί κι αλίμονο, αν δεχθούμε αυτή τη γενίκευση, είναι σα να αποδεχόμαστε ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λαμόγια και φακελλάκηδες, ότι όλοι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι τεμπέληδες και λουφατζήδες.

Το τελευταίο διάστημα έχω μιλήσει με δεκάδες …εμποράκους. Στους (συντριπτικά) περισσότερους  έχω διακρίνει μια μεγάλη αγωνία και ανησυχία, όχι μόνον για το δικό τους προσωπικό μέλλον, αλλά και για το μέλλον των ανθρώπων που απασχολούν.

Στα πέντε χρόνια των μνημονίων η κατάσταση ήταν δύσκολη για αυτούς τους (βαρύγδουπα αποκαλούμενους) επιχειρηματίες. Ο δε Ιούνιος που μας πέρασε ήταν απογοητευτικός. Και σα να μην έφτανε αυτό, ήλθε και το κλείσιμο των Τραπεζών, που οδήγησε τον τζίρο σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα.

Ό,τι είχαν και δεν είχαν αυτοί οι άνθρωποι, το εξάντλησαν για να στηρίξουν τη δουλειά τους, τα πέντε προηγούμενα χρόνια. Αρκετοί από αυτούς κατάφεραν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, να πληρώνουν κανονικά τους εργαζόμενους, να δίνουν (άλλοτε κανονικά, άλλοτε με ρυθμίσεις) τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, διατηρούσαν αυτό που λέμε μια «υγιή επιχείρηση».

Και ήλθε το κλείσιμο των Τραπεζών που οδήγησε τον τζίρο τους στο μηδέν. Εδώ και δέκα μέρες, δεν βλέπουν άνθρωπο να πατάει στο μαγαζί τους, την ταμειακή ούτε καν την ανοίγουν.

Και επειδή βρίσκονται χρόνια στην αγορά και την ξέρουν πλέον καλά, γνωρίζουν ότι ακόμα κι αν υπάρξει αύριο κιόλας συμφωνία, ακόμα κι αν αύριο οι Τράπεζες αρχίσουν να λειτουργούν όπως πριν (πολύ καλό σενάριο, για να είναι αληθινό), ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, αυτές οι μικροεπιχειρήσεις θα χρειαστούν πολλούς μήνες για να επανέλθουν σε κανονική λειτουργία.

Θα χρειαστούν πολλούς μήνες και μεγάλες προσπάθειες για να επανέλθει ο τζίρος τους στα επίπεδα που θα τους επιτρέπει να είναι και πάλι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει τον ύπνο τους, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο, γιατί δεν θέλουν με τίποτα να αποχωριστούν εργαζόμενους που έχουν στη δουλειά τους, αλλά δεν έχουν και τρόπο να τους καταβάλλουν κανονικά το μισθό τους.

Και μέσα στην κατάθλιψη που βρίσκονται, ακούνε, τη μια, την Υπουργό Βαλαβάνη να τους υπενθυμίζει ότι «τρεις μέρες μετά το άνοιγμα των Τραπεζών πρέπει να πληρώσουν Εφορία, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ» και την άλλη, ακούνε τον Μάρδα να τους λέει ότι οι Τράπεζες θα ανοίξουν άμεσα για να αρχίσουν να εισπράττουν φόρους στο Δημόσιο και εισφορές στα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Είναι προφανές ότι ουδείς έχει καταλάβει ότι τις αμέσως προσεχείς ημέρες δεν έρχονται εισπράξεις, έρχονται εκατοντάδες λουκέτα και χιλιάδες απολύσεις, σε επιχειρήσεις που πάλεψαν στα πέντε μνημονιακά χρόνια, αλλά δεν μπορούν να αντέξουν άλλο, καθώς με το κλείσιμο των Τραπεζών τούς δόθηκε η χαριστική βολή.

Και αντί οι κυβερνώντες και οι παραγωγικοί φορείς να έχουν ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες για στήριξη αυτών των επιχειρήσεων προκειμένου να αντέξουν και να μην προχωρήσουν σε απολύσεις, ονειρεύονται εισπράξεις φόρων και εισφορών.

Τι να πει κανείς….

Η "αλλού γι αλλού" κ. Βαλαβάνη ονειρεύεται εισπράξεις και προειδοποιεί...