Ποιος Ντράγκι, ποιος Ολάντ και ποιος Γιούνκερ…

Η Μέρκελ είναι το αφεντικό στην Ευρώπη και αυτή ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αυτή βαράει τα νταούλια και οι υπόλοιποι χορεύουν στο σκοπό που αυτή επιλέγει κάθε φορά.

Όμως,  ας μην μάς παρασύρει το συναίσθημα, ας μην μάς κυριεύσει η οργή από το σκληρό παιχνίδι της Μέρκελ και ξαναρχίσουμε να μιλάμε για «ναζί Γερμανούς», για «συνεχιστές της Χιτλερικής φιλοσοφίας» στην Ευρώπη και άλλα παρόμοια.

Χωρίς να ξεχνάμε ότι από αυτή τη χώρα ξεκίνησαν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ας στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στον οικονομικό πόλεμο που έχει κηρύξει στις μέρες μας, η Γερμανία. Γιατί περί ενός οικονομικού πολέμου πρόκειται, με στόχο την απόλυτη επικράτηση μιας οικονομικής πολιτικής που αποφέρει οφέλη στην Γερμανική οικονομία και δεν της αμφισβητεί τον ηγετικό της ρόλο, σε διεθνές οικονομικό επίπεδο.

Η τραγική διαφορά του σύγχρονου οικονομικού πολέμου, από τους δύο Παγκόσμιους  είναι ότι πλέον η Γερμανία δεν έχει απέναντί της τα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη (Βρετανία, Γαλλία), αλλά τα έχει εντάξει στη σφαίρα επιρροής της.

Το αποτέλεσμα είναι, χώρες σαν την Ελλάδα, να νοιώθουν τραγικά μόνες και μάλλον απομονωμένες.

Δεν απαιτεί μαντικές ικανότητες για να καταλάβεις τι είναι το πιθανότερο να συμβεί, ποιος είναι ο πιθανότερος νικητής, σε έναν τέτοιο πόλεμο.

Οι πιο ρομαντικοί , μπορούν  να ανατρέχουν στον Δαυίδ και τον Γολιάθ, για να συντηρούν την ελπίδα τους ότι δεν έχουν κριθεί όλα.

Όμως, για να δώσεις περιθώριο επανάληψης της ιστορικής νίκης του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ, πρέπει να πάρεις την απόφαση να παλέψεις μαζί του, γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου, ότι στο θαύμα ελπίζεις. Κι αν δεν συμβεί το θαύμα, τότε θα είσαι το μεγάλο θύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ζωή σου.

Είναι φανερό ότι η μάχη που δίνει το τελευταίο δεκαήμερο η Ελλάδα δια του Αλέξη Τσίπρα, έναντι των Γερμανών, είναι μι άνιση μάχη, ενός «Δαυίδ» απέναντι σε έναν «Γολιάθ».

Αν συνεχίσει τη μάχη και την κερδίσει ο Τσίπρας, ξέρουμε όλοι ότι θα γραφτεί στο Πάνθεον των Ηρώων, καθώς θα έχει συμβεί ένα σύγχρονο θαύμα. Αν χάσει την τελική μάχη, ξέρουμε όλοι ότι στην καλύτερη περίπτωση θα γυρίσουμε εκεί που βρισκόμασταν τα πέντε τελευταία χρόνια, ίσως και σε πολύ χειρότερη θέση.

Γι αυτό, η μάχη που δίνει ο Τσίπρας δεν τον αφορά προσωπικά. Είναι μια προσωπική μάχη που καλείται να αποφασίσει, αν θα δώσει, ο κάθε Έλληνας πολίτης.

Όσοι πιστεύουν ότι ο σαραντάρης Έλληνας Πρωθυπουργός, με την αριστερή κουλτούρα, αρκεί για να τελειώσει νικηφόρα τον «πόλεμο», πλανώνται πλάνην οικτρά.

Ούτως ή άλλως, οι ελπίδες νίκης είναι μικρές. Και γίνονται σχεδόν μηδενικές, αν στην αρένα βρίσκεται μόνος του ο Τσίπρας. Αυξάνονται κατά τι, αν στην αρένα αποφασίσουμε να μπούμε όλοι οι Έλληνες πολίτες.

Πολύ απλά, είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε μια μάχη, που εκ των προτέρων ξέρουμε ότι οι ελπίδες να κερδίσουμε είναι λιγότερες από τις πιθανότητες να χάσουμε;

Είμαστε αποφασισμένοι, να υποστούμε τις συνέπειες της ήττας, αν τελικώς δεν καταφέρουμε να κερδίσουμε;

Ας αναλογιστεί καθένας, τι λέει το μυαλό και η καρδιά του και ας πράξει ανάλογα.

Η Ελληνική ιστορία είναι γραμμένη με πλήθος μαχών, που δεν ήσαν όλες νικηφόρες.

Όπως είναι γραμμένη από πολλές μάχες που πριν δοθούν έδειχναν άνισες, αλλά κατέληξαν νικηφόρες.

Το ζήτημα είναι, τι λέει το μυαλό και η καρδιά του νεοέλληνα.

Αν λέει ναι, ας βγει το απόγευμα στις πλατείες (Σύνταγμα, πλατεία Γεωργίου στην Πάτρα κ.λπ.) και ας αρχίσει τις μάχες.

Αν λέει όχι, ας μείνει στον καναπέ του, όπως κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Στην περίπτωση που πει ναι, κινδυνεύει να «πεθάνει» με αξιοπρέπεια.

Στην περίπτωση που πει όχι, ο θάνατος θα είναι πιο αργός, μάλλον πιο βασανιστικός και σίγουρα χωρίς αξιοπρέπεια.

Σίγουρα δε, δεν κερδίζεις μάχη που δεν δίνεις…

Πάτρα: Ραντεβού στην πλατεία Γεωργίου στις 6 το απόγευμα - Η απάντηση των Πατρινών στην απόφαση Ντράγκι