Η συνειδητά απούσα πλειοψηφία

Στις εκλογές του 2004 ψήφισαν 7.573.368 πολίτες. Ολογράφως: επτά εκατομμύρια πεντακόσιες εβδομήντα τρεις χιλιάδες τριακόσιοι εξήντα οχτώ πολίτες. Δεκαεννιά χρόνια μετά, στις προπέρσινες εκλογές, οι πολίτες που άσκησαν το μέγιστο των δικαιωμάτων τους, ήταν 5.273.699.

2.299.699 λιγότεροι πολίτες προσήλθαν στις κάλπες, με το σύνολο της αποχής να ξεπερνά το 46%. Ολογράφως: δύο εκατομμύρια διακόσιες ενενήντα εννιά χιλιάδες εξακόσιοι ενενήντα εννιά. Η μνήμη αδυνατεί να ανακαλέσει κάποια απότομη καταστροφή που να προκάλεσε έκτακτο κύμα αποχής των πολιτών. Ίσα-ίσα που όλα τα κόμματα διατυμπάνιζαν την σπουδαιότητά τους, για ιδίους λόγους το καθένα.

Όχι, το πολιτικό μας σύστημα δεν απώλεσε κοντά 2,3 εκατομμύρια πολίτες μέσα σε μία νύχτα. Η διαδικασία ήταν αργόσυρτη, επίμονη, πνιγηρή. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του συγκεκριμένου νούμερου, αρκεί να σημειωθεί πως το νούμερο των πολιτών που έδωσε στη ΝΔ την θριαμβευτική νίκη του περιώνυμου 41%, ήταν μικρότερο! Μόλις 2.115.332 πολίτες!

Θα περίμενε κανείς, χρόνια τώρα, να έχει χτυπήσει σε όλο το πολιτικό σύστημα καμπανάκι κινδύνου, να καταστρώνονται σχέδια σε κάθε κομματικό επιτελείο, να διοργανώνονται απανωτά brainstorming events για το πώς θα κερδηθεί ξανά η εμπιστοσύνη αυτής της συγκλονιστικά μεγάλης ομάδας πολιτών.

Φευ –στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, τα φλέγοντα ζητήματα στο δημόσιο διάλογο είναι οι δημοσκοπήσεις, οι εσωκομματικοί ανταγωνισμοί και ο άγνωστος στρατιώτης!

Άραγε, να πιστεύει κανείς από τους μεγαλοσυμβούλους αρχηγών και αρχηγίσκων πως υπάρχει εκεί έξω έστω και ένας, μοναχά ένας από αυτούς τους δύο εκατομμύρια διακόσιες ενενήντα εννιά χιλιάδες εξακόσιους ενενήντα εννιά πολίτες, που να δίνει δεκάρα τσακιστή για την ατζέντα τους;

Κι αν όντως δεν το πιστεύουν, γιατί δεν αλλάζουν την ατζέντα; Και καλά το κυβερνητικό κόμμα, ας πούμε πως ωφελείται από την συγκεκριμένη κατάσταση –που δεν…-, η αντιπολίτευση τι κάνει; Γιατί δεν καταθέτει σχέδια και προτάσεις για τα ζητήματα που «καίνε» όλους αυτούς –και εκατομμύρια ακόμα; Γιατί δεν μιλά για την ακρίβεια, για το στεγαστικό, για την Παιδεία μας που παραπαίει, για τα δημόσια νοσοκομεία που όλοι παρακαλάμε να μην μας τύχει κάτι κι αναγκαστούμε να κλειστούμε σε ένα από αυτά;

Θα σπεύσουν να απαντήσουν αρκετοί πως «τα λέμε, αλλά δεν μας ακούει κανείς» ή πως δεν έχουν κανάλια να τα διοχετεύσουν. Ψέμα θα είναι –δεν μιλάνε, ουρλιάζουν. Δεν καταθέτουν προτάσεις, λαϊκίζουν ασύστολα. Δεν παρουσιάζουν το δικό τους σχέδιο διακυβέρνησης με μετριοπάθεια και νηφαλιότητα, τους νοιάζει μόνο πότε θα πέσει ο Μητσοτάκης.

Αυτή ακριβώς η ιλαροτραγωδία, η οποία προφανώς δεν είναι πρόσφατη αλλά –με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις- κρατά δεκαετίες, είναι που έχει οδηγήσει όλο αυτόν τον κόσμο στο περιθώριο. Το χειρότερο δε είναι πως, η πλειοψηφία αυτών των 2,3 εκατομμυρίων πολιτών, δεν απέχουν ευκαιριακά επειδή προτιμούν πχ να πάνε για μπάνιο, όπως διατείνονται διάφοροι μεγαλόσχημοι αναλυτές, αλλά έχουν οδηγηθεί σε συνειδητή αποχή.

Αυτοί δεν κερδίζονται έτσι απλά πίσω. Χρειάζεται κόπος και χρόνος, όραμα και χάρισμα για να τους προσελκύσεις ξανά, να τους κάνεις να αισθανθούν πως ίσως δεν έχουν χαθεί όλα σε αυτή την χώρα, πως ίσως μπορέσουν κι αυτοί ξανά να νοιώσουν μέλη ενός κοινωνικού συνόλου που θέλει να προοδεύει υγιώς.

Αλήθεια, υπάρχει κανείς πολιτικός εκεί έξω που να νοιάζεται για όλα αυτά;