Η επανάσταση της ελπίδας του Ζόραν Μαμντάνι

Τα δύο ουσιαστικά του τίτλου είναι ίσως οι πιο χιλιοειπωμένες και ταλαιπωρημένες λέξεις στην παγκόσμια πολιτική ιστορία.

Όμως διάολε, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλες που να περιγράφουν καλύτερα την είδηση με την οποία ξυπνήσαμε σήμερα το πρωί: Ο Ζόραν Μαμντάνι έγινε ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Το Μεγάλο Μήλο, η πρωτεύουσα του δυτικού κόσμου, απέκτησε όχι απλά τον πρώτο Μουσουλμάνο δήμαρχό της –αναμενόμενα, πολλοί έχουν σπεύσει να εστιάσουν αποκλειστικά εκεί- αλλά πολλά, πολλά περισσότερα.

Όταν πριν ένα χρόνο ο Ζόραν Μαμντάνι ξεκινούσε την προεκλογική του καμπάνια, ήταν κυριολεκτικά ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Υπάρχει μάλιστα ένα χαρακτηριστικό βίντεο από τότε που τον δείχνει να προσπαθεί με ένα πλακάτ στα χέρια να πιάσει κουβέντα με πολίτες στον δρόμο, κι όλοι απλά να τον προσπερνάνε με αδιαφορία. Αυτός ο άγνωστος από σήμερα το πρωί είναι ο νεότερος δήμαρχος της πόλης για πάνω από έναν αιώνα. Για να το καταφέρει, τα έβαλε με θεούς και δαίμονες. Πάμε όμως να τα πάρουμε με την σειρά.

Ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί, γιατί είναι τόσο σημαντικό το αποτέλεσμα της εκλογικής μάχης στη Νέα Υόρκη; Άντε να ‘χει σημασία για τις ΗΠΑ γενικότερα, αλλά εδώ στην Ευρώπη, στα ταραγμένα καθ’ ημάς, γιατί να ενδιαφερθούμε για τον κύριο Μαμντάνι;

Πρώτα απ’ όλα, προφανώς για τα όσα συμβολίζει η νίκη του. Ένας 34χρονος με καταγωγή από την Ουγκάντα και την Ινδία, ήρθε από το πουθενά και πραγματοποίησε μία καμπάνια της οποίας τον αντίκτυπο θα είναι αντίστοιχο με εκείνες τις μνημειώδεις εκστρατείες του Μπαράκ Ομπάμα προ εικοσαετίας. Ο τρόπος που υλοποίησε την ξεκάθαρη και στοχευμένη στρατηγική του, ήταν τόσο ρηξικέλευθος και τόσο επιτυχημένος, που έχει ήδη προκαλέσει σεισμό στους επαγγελματίες της πολιτικής επικοινωνίας παγκοσμίως.

Μέσα σε έναν μόλις χρόνο, κατόρθωσε να δημιουργήσει έναν πρωτοφανή «στρατό» εθελοντών –έφτασαν τους 40 χιλιάδες!- και με αυτόν να οργώσει κάθε γειτονιά της αχανούς πόλης, χτυπώντας πάνω από 3 εκατομμύρια πόρτες συμπολιτών του για να περάσει το μήνυμά του. Και το μήνυμα πέρασε!

Εδώ ακριβώς είναι που πηγάζει τόσο η επανάσταση όσο και η ελπίδα. Η επανάσταση δεν κρύβεται μόνο στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται ο Μαμντάνι –μονίμως με ένα χαμόγελο στα χείλη, άκρως επικοινωνιακός με κάθε πολίτη που θα συναντήσει στον δρόμο του, κλπ.- όσο στα μηνύματα που περνά. Στην απόλυτη μεγαλούπολη του χάους, της ανασφάλειας και της ακρίβειας, ο Μαμντάνι άρθρωσε καινοτόμες προτάσεις οι οποίες μπορούν να φέρουν ουσιαστική αλλαγή στην καθημερινότητα των πολιτών –όπως το πάγωμα των ενοικίων, οι δωρεάν συγκοινωνίες κλπ.

Καθώς τα πάντα στην πολιτική πρέπει να εξετάζονται in context, η επιτυχία του Μαντάνι παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις εάν αναλογιστούμε στη μεγαλύτερη πόλη ποιας χώρας πραγματοποιήθηκε. Για πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο, στις ΗΠΑ του The Donald, του φαινομένου που σαν οδοστρωτήρας έχει ισοπεδώσει κάθε σταθερά στο πολιτικό τους σύστημα και τις έχει εγκλωβίσει σε ένα σκοτεινό τούνελ του οποίου την έξοδο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, αχνοφαίνεται το φως της ελπίδας. Δεν είναι τυχαίο πως όλο το σύστημα Τραμπ, προεξάρχοντος του ίδιου του Προέδρου, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην εκλεγεί ο Μαμντάνι. Ηττήθηκε.

Πολλοί θα σπεύσουν να πουν πως η Νέα Υόρκη δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα, καθώς είναι μία πόλη με παραδοσιακά προοδευτικές πλειοψηφίες, με μεγάλο πληθυσμό μειονοτήτων και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που ευνοούσαν την εκλογή του νέου δημάρχου. Δεν παύει όμως να είναι και η πόλη που εξέλεγε έναν υπερσυντηρητικό Ρούντι Τζουλιάνι για δήμαρχό της, δεν παύει να είναι η πόλη που ακόμα και μετά από τόσα σκάνδαλα, χάρισε και σε αυτή την εκλογή ένα αξιοπρεπέστατο 41% στον πρώην κυβερνήτη Κουόμο, που απολάμβανε την στήριξη Τραμπ.

Όπως και να ‘χει και παρά τον σημερινό ενθουσιασμό, όλα θα φανούν στην πορεία. Ο Μαμντάνι είναι ένας άπειρος πολιτικός για τον οποίο η ανηφόρα μόλις ξεκίνησε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα αντιδράσει όταν θα ζορίσουν τα πράγματα, ούτε πώς θα καταφέρει να επιτύχει τους απαραίτητους συμβιβασμούς για να υλοποιηθούν οι εξαγγελίες του.

Αυτό όμως που πρέπει όλοι να εμπεδώσουμε είναι πως, στον κόσμο της μεταπολιτικής που πλέον ζούμε, οι ταμπέλες «δεξιός» και «αριστερός» δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Οι πολίτες θα ακούσουν μόνο όσους έχουν να τους πουν κάτι ουσιαστικό για την ζωή τους, κάτι που θα ανάψει μία αχτίδα ελπίδας μέσα στο ζοφερό σκοτάδι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας που ζουν. Ο Ζόραν Μαμντάνι ήταν ο πρώτος που το έκανε. Είθε να τον ακολουθήσουν κι άλλοι.