Τι ήταν αυτό που ενόχλησε τόσο με το Nemo;

Η Γιουροβίζιον, αυτό το εξαγόμενο ετήσιο κιτς πανηγύρι στο οποίο ωστόσο λίγοι αντιστέκονται («το κιτς είναι μέρος της ανθρώπινης μοίρας», είχε πει κάποτε ο Κούντερα), έλαβε τέλος.

Και ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, ξεκίνησε η αποδόμηση του κιτς, στην υπηρεσία του οποίου άπαντες υποπέσαμε, καταφέρνοντας ιστορικά υψηλά τηλεθέασης.

Πώς «αποδομείται» το κιτς; Με την μεθεόρτια καταγγελία του. Την επίσης κιτς. Άπαντες οι κολλημένοι στις οθόνες το βράδυ του Σαββάτου επιδόθηκαν στο να αναθεματίζουν την κατρακύλα της μουσικής Ευρώπης, το πρωί της Κυριακής. Σαν να μην υπήρξαν μέρος της. Έχοντας απόλυτη γνώση ακόμη και των μικρότερων λεπτομερειών του αναθεματιζόμενου θεάματος, το οποίο ίδιο ήταν και πέρυσι και πρόπερσι, χωρίς ωστόσο αυτό να έχει καταστεί ικανό να τους αποτρέψει από το να στηθούν στις οθόνες με παρέες και κουτιά από πίτσα στο τραπεζάκι μπροστά από αυτές.

Ο Αμερικανός ιστορικός τέχνης Κλέμεντ Γκρήνμπεργκ έχει πει πως «το κιτς είναι η επιτομή όλων όσα είναι κίβδηλα στη σύγχρονη ζωή». Αν το δεις αυτό σε συνδυασμό με το από τον Κούντερα ρηθέν, τότε καταλήγεις στο συμπέρασμα και ότι το κίβδηλο είναι μέρος της ανθρώπινης μοίρας. Και ο νοών νοείτω,

Η καταδίκη ωστόσο της κίβδηλης Γιουροβίζιον επικεντρώθηκε (φυσικό και επόμενο)  στο πρόσωπο του νικητή με όρους που δεν εστίαζαν  στο τραγούδι που ερμήνευσε αλλά στο «το» που επικαλείται σε ό,τι αφορά τη σεξουαλική του ταυτότητα, και κατ΄επέκταση την ενδυματολογική του προσέγγιση.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον τρόπο εκφοράς του λόγου καταδίκης στα social media θα διαπιστώσει με μεγάλη ευκολία το πόσο άψογα υπηρετείται το κιτς από τη μεγάλη πλειοψηφία  όσων το καταγγέλλουν. Φαύλος διπολικός  κύκλος.

Τι είναι όμως αυτό που ενόχλησε τόσο με το Nemo; Είναι μόνο η νίκη του ή και κάτι άλλο που έστρεψε τα πυρά των πληκτρολογίων πάνω του παρά το γεγονός ότι το θέαμα του Σαββάτου εμπεριείχε ακόμη και χορευτές με στρινγκ αλλά και ημίγυμνους στρέιτ;

Θα έλεγε κανείς ότι αυτό που ενόχλησε ήταν η αποδόμηση της βολικής εικόνας που έχουν οι επικριτές για το «το», για το γκέι, για το αλλιώτικο.

Το Nemo μπορεί να δήλωνε άρνηση φύλου, αλλά –κοίτα να δεις!-, η συμπεριφορά του, το στήσιμό του, το καθαρό του βλέμμα, ο φιλικός και αξιοπρεπής χαρακτήρας του, η παντελής έλλειψη ακραίας έκφρασης, δεν έδινε «πάτημα» για να  οικοδομηθεί το γνωστό αφήγημα του προβληματικού με το οποίο μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας βολεύεται παρέχοντας τη μεγαλόκαρδη ανοχή της τοποθετούμενη αυτόματα στην … καθαρή φυλή.

Το Nemo ήταν ένα απλό, αξιαγάπητο παιδί, άκρως ταλαντούχο, με εμφανή σημάδια παιδείας (και δεν εννοούμε μόνο μουσικής), με χαμηλούς τόνους, σχεδόν συνεσταλμένο, το οποίο –κοίτα να δεις- έκανε και μια επίσης σοβαρή δήλωση και για τη Γουροβίζιον και για το θέμα που ανέκυψε με το Ισραήλ.

Το Νέμο θα μπορούσε να είναι το παιδί που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Με μια διαφορά. Να μην είναι «το». Να μην φοράει φούστα.

Αυτό θαρρώ πως σοκάρισε πολλούς. Το γεγονός ότι είδαν πίσω από το «το» μια υπερταλαντoύχα κανονικότητα και όχι μια κραυγαλέα έκφραση.

Ε, όπως και να το κάνεις, είναι λίγο δύσκολο να τοποθετηθείς απέναντι σε αυτό καθώς είσαι υποχρεωμένος να οδηγηθείς σε κάποιες άβολες για την κοσμοθεωρία σου παραδοχές. Για αυτό και οι περισσότεροι έμειναν στη φούστα.

Εύκολο πράγμα το πανί. Το άλλο θέλει σκέψη.