Η χώρα χρειάζεται αντιπολίτευση- Ώρα να συνέλθουν

Το πιο ανησυχητικό σε μια χώρα είναι να έχει μια κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, όση δύναμη κι αν της δίνει η νωπή και ηχηρή λαϊκή εντολή και να μην διαθέτει αντιπολίτευση με κυβερνητική προοπτική, πολλώ δε μάλλον να μην διαθέτει καν αντιπολίτευση διότι αυτή είναι απασχολημένη με το δικό της εσωκομματικό ρομάντζο.

Στην Ελλάδα η περίοδος κατά την οποία ο έλεγχος της κυβέρνησης από την αντιπολίτευση μοιάζει με ένα ενοχλητικό έντομο το οποίο μας  αδειάζει τη γωνιά όταν ανοίξουμε απλά το παράθυρο, είναι ιδιαιτέρως παρατεταμένη και ιδιαιτέρως απαισιόδοξη ως προς τον ορίζοντα λήξης της.

Ζούμε την πολιτική παντοκρατορία Μητσοτάκη (φαντάζομαι θα έχει αρχίσει να είναι βαρετή ακόμη και για το ίδιο), την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώνεσαι σε εσωκομματικές τριβές και αδιανόητες διαδικασίες και το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί κραυγαλέα να εισπράξει στο ελάχιστο δυνατό οφέλη από το αλαλούμ του κυρίαρχου αντιπάλου του στον χώρο της κεντροαριστεράς, χωρίς βεβαίως να μπαίνει στη διαδικασία της αυτοκριτικής για αυτή την αδυναμία.

Το να μην υπάρχει σε μια χώρα εναλλακτικό κόμμα εξουσίας, είναι μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση για την υγεία  της δημοκρατίας όπως είναι επικίνδυνη κάθε κατάσταση που θρέφει την μονοκρατορία σε οποιοδήποτε χώρο και οδηγεί μοιραία στην αλαζονεία και ακολούθως στην αυθαιρεσία που είναι ο… υποκόμος της.

Τι δημιουργεί η αίσθηση αδυναμίας αλλαγής των δεδομένων που σε κάποιους μοιάζουν απογοητευτικά; Δυσφορία, αγανάκτηση, οργή, τάση για ακρότητες.

 Όλα τούτα είθισται να τα εισπράττει, να τα εκφράζει και να τα εκτονώνει ένα ημισυστημικό κόμμα το οποίο διαθέτει και συγκροτημένο πολιτικό λόγο.

Ποιοι τα εισπράττουν εν τη απουσία του;

Οι αντισυστημικές ακρότητες οι οποίες είθισται να τροφοδοτούνται από τον θυμό και κατακτούν κοινό με τα γνωστά αποτελέσματα μηδέ της εισόδου τους στη Βουλή εξαιρουμένης. 

 Η εικόνα που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις παλινωδίες του λοιπόν, οι οποίες είχαν ως τελευταίο καρέ ένα συνέδριο που θύμιζε μεξικάνικο σήριαλ με ξεκαθάρισμα λογαριασμών αντί για συνέδριο ανασύνταξης και κατάθεσης πολιτικού λόγου, κάθε άλλο παρά βοηθάει στην επιδίωξη της απόκτησης ισχυρής αντιπολίτευσης ως εναλλακτικού κόμματος εξουσίας.

Το γεγονός μάλιστα ότι αυτή τη φορά το αλαλούμ προκλήθηκε με ευθύνη του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα μετά την αιφνιδιαστική παρέμβασή του λίγες ώρες πριν την έναρξη του συνεδρίου,  προκάλεσε ακόμη περισσότερα ερωτηματικά, μιας και σε όλα τα άλλα ήρθε να προστεθεί και η αδυναμία του «φυσικού ηγέτη» να περάσει την επιθυμία του, κάτι που δεν συνηθίζεται μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ενώπιον ενός νέου τοπίου ισορροπιών.

Είναι  παραπάνω από προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλα περιθώρια για παίγνια ή για άλλες ρωγμές στην πολιτική του αξιοπιστία. Πέραν της ευθύνης απέναντι στα μέλη του έχει και ευθύνη απέναντι στη χώρα.

Πρέπει τάχιστα λοιπόν να αποφασίσει ποια είναι η πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα και να επανακτήσει την επαφή του με την κοινωνία, πείθοντάς την ότι μπορεί να ασκήσει αντιπολιτευτικό έργο και ότι δύναται να ασκήσει έργο αξιωματικής αντιπολίτευσης. Eίναι με λίγα λόγια η τελευταία ευκαιρία να δείξει ότι τον ενδιαφέρει περισσότερο η κοινωνία από τα εσωκομματικά του.

Άν συνεχίσει να ασχολείται με τα του οίκου του, πολύ φοβούμαι ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει οίκος.

Ο χρόνος μέχρι τις ευρωεκλογές είναι η ευκαιρία του. Ο Κασσελάκης βγήκε σαφώς ενισχυμένος από τους συνέδρους. Τώρα είναι η ώρα να δείξει δείγμα πολιτκής γραφής. Και είναι τώρα η ώρα οι όποιοι διαφωνούντες να αποδεχθούν ότι το μέλλον του κόμματος είναι σημαντικότερο από τις καρέκλες  και να δράσουν αναλόγως. Διότι όταν δεν υφίσταται το κόμμα, δεν υφίστανται και οι καρέκλες.