Ισοπέδωση κάθε αντίστασης του κόσμου της εργασίας

Τα συνδικάτα δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Προέκυψαν από την ανάγκη του κόσμου της εργασίας να μπορεί να διεκδικήσει δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αντιλήφθηκαν οι εργαζόμενοι ότι για να αντιμετωπιστεί η ισχύς των εργοδοτών , αυτό δεν μπορούσε να γίνει ατομικά αλλά μόνο συλλογικά. Για να γίνει αυτό έπρεπε να υπάρξει μια μορφή στοιχειώδους οργάνωσης. 

Η συμμετοχή τους στο μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο, έφθασε στο απόγειο με την συμμετοχή τους στις διαπραγματεύσεις για συλλογικές συμβάσεις. Δεν άργησαν βέβαια να φανούν και οι παθογένειες, που συντέλεσαν στην βαθμιαία απαξίωση τους.

Με την σταδιακή επικράτηση του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα, ο στόχος για ευέλικτη εργασία χωρίς εμπόδια, ώστε να επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση του εργαζομένου και τα μέγιστα κέρδη της εργοδοσίας, έπρεπε να περάσει και πάνω από τις συλλογικές εκπροσωπήσεις των εργαζομένων. 

Οι εγχώριοι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι, μόλις ανέλαβαν την διακυβέρνηση, ανέλαβαν και δράση. Ο απεργοκτόνος νόμος Χατζηδάκη, κατήργησε πρακτικά την δυνατότητα των συνδικάτων να απεργήσουν, αφού όλες πια οι απεργίες κηρύσσονται παράνομες στα δικαστήρια. Με τα εμπόδια που έβαλε στην δράση και την λειτουργία τους, αμφισβήτησε την ίδια την ύπαρξη τους και κατάργησε στην ουσία το δημοκρατικό νόμο 1264/1982 για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Στην συνέχεια του νόμου Χατζηδάκη έρχεται, το νομοσχέδιο Γεωργιάδη για τα εργασιακά. Στο άρθρο 31 τιμωρείται η συνδικαλιστική δράση. Με μια αντιδημοκρατική ασαφή διάταξη ποινικοποιεί την παρουσία και την δράση στους χώρους εργασίας. Μια διάταξη πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει νομικά η εργοδοσία,  για να παύσει οποιαδήποτε αντίσταση μπορεί να υπάρξει από τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων.

 «Προστασία δικαιώματος στην εργασία» ονομάζεται το άρθρο. Οι νεοφιλελεύθεροι κανίβαλοι έχουν αντιστρέψει την σημασία των λέξεων και όχι μόνο την πραγματικότητα. 

Αντί να συζητάμε εν έτει 2023 πώς οι εργαζόμενοι θα έχουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αποδοχές, συζητάμε για την θέσπιση 13 ωρών εργασίας ημερησίως και πως θα καταστρέψουμε κάθε δυνατότητα αντίστασης από μέρους τους.

Αντί να συζητάμε για το πως θα βρεθούν τρόποι να διαχυθεί ο πλούτος που παράγεται σε όλη την κοινωνία για να μην διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός, συζητάμε για το πως οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι μήπως και επενδύσουν και έρθει  ανάπτυξη. 

Ε, όχι και προστασία της εργασίας, ισοπέδωση έπρεπε να λέγεται.

*Κωνσταντίνος Τηλιγάδας

Γενικός Γραμματέας Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ