Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΑΠΟΨΕΙΣ

/

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε να μεγαλώσει- Το κακό είναι ότι, την ίδια ώρα, μεγάλωναν οι πολίτες

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε να μεγαλώσει- Το κακό εί...
Κοντογεωργοπούλου Γιώτα
[email protected]

Πώς φτάσαμε στα χθεσινά αποτελέσματα

Η εφηβεία, ιδίως στην αποτύπωση, ακραίων και αντικρουόμενων αντιδράσεων, έχει τη δική της χάρη… στην ηλικία της.

Όταν ξεφεύγει του χρονικού βιολογικού της ορίου, αρχίζει να εφάπτεται στα όρια προβληματικών πλαισίων. Είναι καλή, ίσως, για μυθιστορήματα. Μέχρι εκεί.

Αν μεταφέρουμε αυτή τη συλλογιστική στο πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ τότε σαφώς στα τρίμματα της χθεσινής αδιανόητης εκλογικής φθοράς του, θα εντοπίσουμε μια εφηβεία η οποία διήρκεσε 9 χρόνια και η οποία αντί να βαίνει προς την πολιτική ενηλικίωση άρχισε να διολισθαίνει προς τον παλιμπαιδισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία της διακυβέρνησής του, αλλά κυρίως στην πορεία του αντιπολιτευτικού του βίου έμεινε νοσταλγός των αντιδράσεων απέναντι σε μια δεδομένη πολιτική και κοινωνική αρρυθμία που τον έφερε στην εξουσία αλλά στη διαδρομή ...αποσύρθηκε.

Τι δεν κατάλαβε σε απλά ελληνικά; Ότι η εποχή άλλαξε.

Άλλο το 2015, άλλο το 2019, άλλο το 2023.

Κόμμα, στελέχη και οπαδοί έμειναν σχεδόν εμμονικά προσκολλημένοι σε ένα μίγμα καταγγελίας που συχνά άγγιζε τα όρια του γενικευμένου αφορισμού και στην προβολή ενός «αριστερού  πλεονεκτήματος» με τρόπο ιδιοκτησιακό και με χρήση ανοικτού «εισιτηρίου» σε γήπεδα διεξαγωγής μαχών-συχνά αχρείαστων- με τρόπαιο την «καθαρότητα» και την «μαχητικότητα» του ...αυτοσκοπού.

Έμειναν προσκολλημένοι σε μια φρασεολογία η οποία ιδίως στα social media έτεινε προς τον θρίαμβο του ξεσαλωμένου όχλου (με «γαμιέσαι Μητσοτάκη», όχι δεν παίρνεις εκλογές το 2023) και σε μια πολιτική επιχειρηματολογία η οποία απευθυνόταν περισσότερο στο θυμικό και λιγότερο στη λογική.

Αν όλα αυτά σε έκαναν το 2015 του εκτροχιασμού της χώρας και της κατακρήμνισης οικονομίας, θεσμών και αξιών να φτάσεις στην κορυφή, εκφράζοντας το θυμικό του πλήθους των Αγανακτισμένων στις πλατείες, δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση ότι θα σε κάνουν να καταφέρεις την επαναφορά σου και το 2023.

Εννέα χρόνια για την πολιτική και τις κοινωνίες είναι πολλά.

Πάρα πολλά για να αλλάζει ο κόσμος και εσύ να παραμένεις ίδιος.

Το γεγονός ότι  το 2015 σου συγχωρέθηκαν οι ολονυκτίες στη Βουλή, τα «όχι» που έγιναν «ναι» και οι εσωκομματικές πολυφωνικές ορχήστρες, στο πλαίσιο της κρισιμότητας των στιγμών και της «ευκαιρίας σε ένα κόμμα που δεν πρόλαβε να κυβερνήσει και να καταθέσει το όραμά του», δεν σημαίνει και ότι το 2023 θα επιτύχει η ίδια συνταγή.

Πρώτον διότι είχες κυβερνητικό χρόνο να επιδείξεις το όραμά σου. Δεύτερον, διότι -ίσως- κάποιοι δεν ξέχασαν εκείνες τις ημέρες και δεν είδαν στην πορεία βελτίωση. Τρίτον διότι οι επαναλαμβανόμενες παλινωδίες «ξυπνούν» ένα αίσθημα, την ανασφάλεια και υπογραμμίζουν μια υποψία, την αναξιοπιστία.

Όλη η προεκλογική καμπάνια και ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ διέτρεξε με επιμονή τα χρόνια του 2015.

Επιθετικός λόγος, μη πειστικές σήμερα εικόνες (όχι ο Έλληνας δεν ήταν μέχρι το λαιμό στο βούρκο), οριοθέτηση του εχθρού με συχνά γηπεδική φιλοσοφία, απλουστευτικό και αιχμηρό επικοινωνιακό σχήμα, με σκοπό τη συναισθηματική φόρτιση συγκεκριμένου ακροατηρίου, η οποία κάλυπτε τον πειστικό  λόγο, τον δομημένο στα επιχειρήματα.

Εμμονή στην αμφισβήτηση των δημοσκοπήσεων, στην καταγγελία των ΜΜΕ και των σκοτεινών κέντρων που μάχονται την εξέλιξη. Οκ υπάρχουν τα κέντρα, αλλά δεν μπορεί να βλέπεις μόνο αυτά και να αρνείσαι να δεις τον καθρέφτη. Έν τέλει, ούτε τα κέντρα είχαν εξαντλήσει τα περιθώρια φαντασίας που εξάντλησε η κάλπη.

Από κοντά και οι «αυτοκτονίες». Οι αδιανόητες δηλώσεις Φλαμπουράρη, η αδιανόητη «επιστροφή» Πολάκη με τακτική που παρέπεμπε σε περιπαθές συνοικιακό ρομάντζο και έστειλε τον κόσμο του κέντρου απευθείας στον Μητσοτάκη εν μια νυκτί, ο αδιανόητος, σχεδόν αμοραλιστικός,  χειρισμός με τη Χρυσή Αυγή και τα κελεύσματα Κασιδιάρη και Μπαρμπαρούση που έστειλε σε μια μέρα κόσμο στο ΚΚΕ, ο αψυχολόγητος χειρισμός με τον -«με το έτσι θέλω» υποψήφιο- Νίκο Παππά που έπληξε και το ηθικό σκέλος του κόμματος και του αρχηγού του και άλλα πολλά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να ενηλικιωθεί. Ο Τσίπρας αρνήθηκε να δυσαρεστήσει για να γίνει στιβαρός ηγέτης. Μπορεί να μιμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά δεν του έμοιασε. Τουλάχιστον όχι στο σκέλος του ξεκαθαρίσματος του κόμματός του από «ρεύματα» που τον κράτησαν καθηλωμένο αναλώνοντας το πολύ σημαντικό προσωπικό του κεφάλαιο σε «ομηρίες» οι οποίες ξεκινούσαν από το τι θα λέει στις τηλεοράσεις και στα μπαλκόνια (είχε να απευθυνθεί και στο εσωτερικό του ακροατήριο κάθε φορά) και κατέληγαν στο τι θα λέει για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα των «ρευμάτων» που επέλεγαν (τυχαίο;) να καταθέσουν δημόσια τις όποιες θέσεις ή διαφωνίες τους την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Είναι οι ίδιοι που σήμερα θα ζητήσουν την κεφαλή του επί πίνακι. Άλλωστε κάποιοι πάλεψαν καιρό για αυτό.

«Δυστυχώς ξέχασε να μεγαλώσει» ο ΣΥΡΙΖΑ για να παραφράσουμε τον στίχο του αγαπημένου τραγουδιού.

Το κακό είναι πώς την ίδια ώρα μεγάλωναν οι πολίτες.

Κάπως έτσι φτάσαμε σε μια κατάσταση που με μια πρώτη ματιά κρίνεται ως μη αναστρέψιμη, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.

Στο ΠΑΣΟΚ κάνουν ήδη λόγο για επιστροφή του "αίματος" που τροφοδότησε τον οργανισμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναμένουμε να δούμε αν το εκλογικό "χαστούκι" θα ξυπνήσει τον έφηβο ή αν θα τον κάνει να ξεσαλώσει. Το χαστούκι είναι επικίνδυνο "σχολείο". Αλλά είναι σε κάθε περίπτωση σχολείο.

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.

Απόψεις