Τομ Χανκς: «Τον Ιούλιο θα κλείσω τα 66, εργάζομαι ως ηθοποιός από τα 20»

Ο αμερικανός super star κατά τους New York Times μετατράπηκε σταδιακά σε σύμβολο της αμερικανικής ευγένειας και καλοσύνης

Ο πασίγνωστος ηθοποιός και λάτρης της Ελλάδας, Τομ Χανκς υποδύεται αυτές τις μέρες στα σινεμά τον αδίστακτο, τζογαδόρο εκμεταλλευτή μάνατζερ του Ελβις Πρίσλει και μίλησε με διάθεση απολογισμού στο περιοδικό των New York Times. Όπως ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τον Ιούλιο θα κλείσω τα 66 και εργάζομαι ως ηθοποιός από τα 20 μου. Έχουν περάσει 46 χρόνια και τώρα καταλαβαίνω πως όλη η ουσία κρύβεται σε αυτό που είπε ο Σπένσερ Τρέισι: «Μάθε τα λόγια σου. Πέτυχε τον στόχο. Πες την αλήθεια». Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις. Δεν σημείωσα επιτυχία ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ. Έκανα ταινίες για πολύ καιρό μέχρι να αποκτήσω αρκετές ευκαιρίες και εμπειρίες, ώστε να συνειδητοποιήσω ότι δεν χρειάζεται να λέω «ναι» σε όλα μόνο επειδή κάποιος μου προσφέρει έναν ρόλο. Είχα παίξει αρκετές φορές τον πρωταγωνιστή σε ρομαντικές ταινίες και είχα κάνει πια αρκετούς συμβιβασμούς ώστε να φτάσω να πω: «Δεν θα διαβάζω καν τέτοια σενάρια πια».

Και όπως επισημαίνει το περιοδικό από τότε που ο ηθοποιός έπαψε να παίζει τον αγαθιάρη, αδέξιο, ερωτοχτυπημένο πρωταγωνιστή και στράφηκε σε ρόλους με μια πιο περίπλοκη αθωότητα, όπως αυτόν στο Μπιγκ (1988), μετατράπηκε σταδιακά σε σύμβολο της αμερικανικής ευγένειας και καλοσύνης. Έχει ενσαρκώσει τίμιους άνδρες στο περιθώριο της κοινωνίας της εποχής τους (τον ομοφυλόφιλο δικηγόρο που ήταν θύμα διακρίσεων στο Φιλαδέλφεια), καθώς και στο επίκεντρο της αμερικανικής ιστορίας (Φόρεστ Γκαμπ, Απόλλων 13). Έχει βρει επίσης τρόπους να φέρνει μια αισιοδοξία σε χαρακτήρες που βρίσκονται σε αβάσταχτες εκ πρώτης όψεως καταστάσεις, είτε είναι μόνοι (Ο ναυαγός) είτε περιτριγυρισμένοι από εχθρούς (Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν). Σήμερα θεωρεί πως το Φόρεστ Γκαμπ έχει αδικηθεί στις συνειδήσεις των σινεφίλ και πως το Φιλαδέλφεια δεν θα ξαναγυριζόταν έτσι.

«Το πρόβλημα με το Φόρεστ Γκαμπ είναι ότι έβγαλε δισεκατομμύρια δολάρια. Αν είχαμε κάνει απλώς μια επιτυχημένη ταινία, ο Μπομπ κι εγώ θα ήμασταν ιδιοφυΐες. Αλλά επειδή κάναμε μια τρομερά επιτυχημένη ταινία, ήμασταν διαβολικές ιδιοφυΐες. Είναι πρόβλημα αυτό; Όχι, αλλά σε πολλά βιβλία με τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών, το Φόρεστ Γκαμπ δεν εμφανίζεται, γιατί «εντάξει, είναι μια γλυκανάλατη ωδή στη νοσταλγία». Κάθε χρόνο βγαίνει κι ένα άρθρο με τίτλο «Η ταινία που θα έπρεπε να έχει κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας» και πάντα αναφέρουν το Pulp Fiction. Το Pulp Fiction είναι αναμφίβολα ένα αριστούργημα. Αλλά, δεν ξέρω, υπάρχει μια στιγμή αδιαμφισβήτητης σπαραξικάρδιας ανθρωπιάς στο Φόρεστ Γκαμπ, όταν ο Γκάρι Σινίζ –που παίζει τον υπολοχαγό Νταν– και η Ασιάτισσα σύζυγός του έρχονται στο σπίτι τη μέρα που ο Φόρεστ και η Τζένι παντρεύονται» τονίζει.

Ας μιλήσουμε για το αν θα μπορούσε ένας ετεροφυλόφιλος ηθοποιός να κάνει αυτό που έκανα στο Φιλαδέλφεια σήμερα. Η απάντηση είναι όχι, και ορθώς. Το μήνυμα της ταινίας ήταν να μη φοβάσαι. Ένας από τους λόγους που ο κόσμος δεν φοβόταν την ταινία ήταν ότι έπαιζα έναν ομοφυλόφιλο άνδρα. Τα έχουμε ξεπεράσει πλέον αυτά και δεν πιστεύω πως ο κόσμος σήμερα θα δεχόταν την έλλειψη αυθεντικότητας εάν ένας στρέιτ άνδρας παίζει τον γκέι. Δεν είναι έγκλημα, δεν είναι κακό να απαιτήσει κανείς περισσότερη αυθεντικότητα σε μια σύγχρονη ταινία. Ακούγομαι λίγο σαν να κάνω κήρυγμα; Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου» λέει αφοπλιστικά.

Οσο για το βιογραφικό φιλμ «Elvis»;

«Δεν νομίζω ότι υπήρχαν πιο αυθεντικές και γνήσιες προσωπικότητες από αυτές τις δύο στον χώρο της σόουμπιζ. Ο Έλβις ντυνόταν όπως ντυνόταν επειδή έπρεπε. Ένιωθε ότι έδειχνε ωραίος έτσι. Στη σκηνή δεν σκεφτόταν: «Ώρα να γίνω σέξι». Ήταν ενστικτώδες. Για τον «συνταγματάρχη» Πάρκερ ίσχυε ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά με πολύ πιο άξεστο και μη καλλιτεχνικό τρόπο».

(Ολη η συνέντευξη David Marchese c.2022 The New York Times Company και σε ελληνική απόδοση στην «Καθημερινή»- Φωτο Daniel Dorsa/The New York Times)