Διακόπτονται οι παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ για τη Μ. Εβδομάδα

Tο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας σταματά τις παραστάσεις της ΚΡΑΥΓΗΣ για την Μ. Εβδομάδα.  Η πρώτη παράσταση μετά την περίοδο των εορτών θα γίνει την Τετάρτη 27 Απριλίου  στις 9:30.

Υπενθυμίζουμε ότι το έργο θα παίζεται  έως και την Κυριακή 15 Μαίου όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί.

Παίζουν ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Αθηνά Μαξίμου.

Υπόθεση:

Δύο αδέλφια, ο Φελίς και η Κλαιρ Ντεβότο, είναι οι ήρωες της Κραυγής, αυτού του ιδιαίτερου έργου του Τένεσι Ουίλιαμς, έργου γραμμένου για δύο χαρακτήρες. Ο Φελίς είναι συγγραφέας και ηθοποιός και η Κλαιρ μια ξεπεσμένη ηθοποιός. Φτάνουν σε μια άγνωστη πόλη της επαρχίας με τον θιάσό τους, όμως σύντομα θα ανακαλύψουν πως έχουν απομείνει μόνοι. Ο θίασος τους έχει εγκαταλείψει αφήνοντάς τους ένα σημείωμα που τους χαρακτηρίζει "τρελούς"...

Λίγα λόγια για το έργο:

Το 1967, στο Hampstead Theatre Club του Λονδίνου, παίχτηκε το έργο The Two-Character Play του Τ. Ουίλιαμς και το 1971, παίχτηκε στο Σικάγο, ένα έργο βασισμένο στο The Two-Character Play, με τον τίτλο Out Cry (Η Κραυγή).

Έχοντας κερδίσει κριτικούς και κοινό  με τα προηγούμενα έργα του, ο Τ. Ουίλιαμς θέλησε σ’ αυτό το έργο να πειραματιστεί  ακραία. Χρειάστηκε πάνω από δέκα χρόνια για να ολοκληρώσει την Κραυγή, περισσότερο από κάθε άλλο του έργο και αποτελεί μια καινοτομία στο συγγραφικό του ύφος.

Η πλοκή  του έργου είναι σύνθετη και  εξελίσσεται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα  καθώς παρακολουθούμε τους ήρωες  να παίζουν ένα έργο μέσα στο έργο.

Οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στους ρόλους τους, αυτοσχεδιάζοντας μέρη του έργου  που δεν θυμούνται ή δεν  έχουν ακόμα γράψει κι έτσι  χάνονται εσκεμμένα τα όρια ανάμεσα στον ρόλο και τον ηθοποιό, στην τέχνη και  την βιογραφία, στην πραγματικότητα και την παραίσθηση. Πρόκειται για ένα έργο γεμάτο ανατροπές και χιούμορ που μας φέρνει αντιμέτωπους με την σκοτεινή αλήθεια του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Η Κραυγή είναι σε ένα μεγάλο βαθμό έργο αυτοβιογραφικό. Η Κλαιρ είναι βασισμένη στην αδελφή του Ουίλιαμς, Ρόουζ και ο Φελίς στον ίδιο τον Ουίλιαμς. Ο εγκλεισμός αποτελεί μια κύρια θεματική του έργου του και η Κραυγή θεωρείται η πιο προσωπική του κατάθεση. Αν και το έργο αυτό,  ξεφεύγει από τον ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τα κλασσικά του έργα, ως προς την θεματολογία του, παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τα προηγούμενα έργα, όπως τον εγκλεισμό εξαιτίας κάποιας ψυχικής ασθένειας, την καταπίεση που οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό, την τυραννική εξουσία και την κλειστοφοβία.

Οι συντελεστές:

Μετάφραση:  Έλλη Παπακωνσταντίνου – Αθηνά Μαξίμου

Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Σκηνογραφία: Κένυ Μακ Λέλαν

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Κίνηση: Αμάλια Μπένετ

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Βοηθός  Χορογράφου: Πολίν Ουγκέ

Βοηθός  Σκηνοθέτη: Άντριαν Φρίλιγκ, Αγάπη  Γουστένη

Θα  ακολουθήσει η μαύρη κωμωδία του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, ΛΑ ΠΟΥΠΕ υπό τη σκηνοθετική ματιά, αλλά και ερμηνεία  της Άννας Κοκκίνου στις 19, 20, 21 και 22 Μαίου στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων».

Η Ρίκα, αυτό το αλλόκοτο, σαγηνευτικό πλάσμα, είναι μια ράφτρα φορεμάτων για κούκλες  και κοριτσάκια. Λατρεύει τη ζάχαρη, σιχαίνεται τον όρο «μοδίστρα», και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι το μίσος...

Αν  η ιστορία της Ρίκας δεν  έπαιρνε τη μορφή θεατρικού έργου  αλλά τη μορφή παραμυθιού, θα μπορούσε να συνοψιστεί κάπως έτσι:

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα μικρό  κοριτσάκι που το έλεγαν Ρίκα. Έμενε  σ’ ένα μεγάλο σπίτι και ήταν πολύ ευτυχισμένο. Ώσπου μια μέρα έκανε, από απροσεξία, μια πολύ-πολύ σοβαρή αταξία. Οι γονείς της Ρίκας δεν τη συγχώρεσαν ποτέ και την είχανε από τότε του κλότσου και του μπάτσου. Έτσι λοιπόν, από τη μια στιγμή στην άλλη, έπεσε στη δυστυχία. Το ρολόι για κείνη σταμάτησε τη στιγμή που έγινε το κακό. Δε μεγάλωσε ποτέ, σαν τις κούκλες που μένουν για πάντα ρόδινες και μικρές και ανυποψίαστες. Αφιέρωσε τη ζωή της στην ευτυχία όλων των μικρών κοριτσιών του κόσμου, ράβοντας τα πιο όμορφα, τα πιο εκτυφλωτικά κουκλίστικα ρούχα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Τι απέγινε στο τέλος δεν ξέρουμε, γιατί απλούστατα η Ρίκα υπάρχει ακόμα. Ζει και κινείται ανάμεσά μας, στην Αθήνα του 2008. Όλα πάντως μαρτυρούν ότι το παραμύθι αυτό, αν και όποτε φτάσει η ώρα να γραφτεί το τέλος, δε θα κλείσει – φοβάμαι – με τη γνωστή φράση κι έζησε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα.

Όπως καταλαβαίνετε, είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον της. Ευτυχώς, λοιπόν, που οι λογοτεχνικοί ήρωες μένουν, τις περισσότερες φορές, παγωμένοι στο τώρα, στα λόγια και στη δράση που έχει προνοηθεί και γραφεί γι’ αυτούς. Κάποιος άλλος βέβαια θα μπορούσε να φανταστεί μια πιο θετική προοπτική για την καημένη τη Ρίκα. Για το λόγο ότι είναι μια ψυχή που έχει εκτροχιαστεί· και μια τέτοια ψυχή είναι πιθανό, εξαιτίας ακριβώς αυτού του εκτροχιασμού, να βρεθεί άξαφνα σε καλύτερη πορεία από τις άλλες ψυχές – όσες βαδίζουν ήσυχες-ήσυχες πάνω στις ράγες.

Η παρέκκλιση συχνά οδηγεί σε μια εσωτερική αναζήτηση κι από εκεί δεν αποκλείεται να βγει κάποτε κάτι καλό, κάτι πολύ καλό ίσως. Αλλά, καθώς είπα και πρωτύτερα, τη θετική αυτή εκδοχή θα μπορούσε να τη σκεφτεί κάποιος άλλος, όχι εγώ.

Βαγγέλης  Χατζηγιαννίδης, ο συγγραφέας του  έργου

Παίζει και σκηνοθετεί η Άννα Κοκκίνου. Σκηνικά: Νίκος Αλεξίου. Κοστούμια: Χριστίνα Μαθέα. Μουσική Σύνθεση – Ενορχήστρωση - Παραγωγή: Στέλλα Γαδέδη, Προγραμματισμός – Ηχογράφηση: Kimo Viglis, Φωτισμοί: Νίκος Αλεξίου, Χορογραφία: Μαριέλα Νέστορα, Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Καντάς.

Ωρες  παραστάσεων :Πέμπτη-Παρασκευή και Σάββατο στις 9:30 και Κυριακή στις 8:00