Μετά τις πανελλήνιες τι;

Φέτος οι θέσεις των εισακτέων έχουν μειωθεί κατά 20.000 και ο χαμηλότερος βαθμός εισαγωγής είναι λίγο πάνω από το 8. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί απόφοιτοι θα μείνουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πολλά τμήματα θα κλείσουν διότι θα μείνουν χωρίς φοιτητές (κυρίως λόγο έλλειψης ενδιαφέροντος για αυτό που προσφέρουν) και πολλές περιοχές της Ελλάδας, που είχαν συνηθίσει να τα ψιλοπαίρνουν από τους φοιτητές, που περνούσαν σε ένα τμήμα της πλάκας και λίμναζαν εκεί, θα υποστούν μικρή οικονομική ζημιά. Σωστό-λάθος είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση… εγώ θέλω να σταθώ στις 20000 των παιδιών που ξεκινούν τώρα τα πρώτα τους βήματα μετά την μαθητική ζωή.

Όπως πάντα σε αυτό τον τόπο, όλα γίνονται αποσπασματικά και δίχως μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.Θέλω να κάνω το ρητορικό ερώτημα: για αυτές τις 20000 αποφοίτων, ποια είναι η μέριμνα του κράτους; Ποιος είναι ο φορέας που μπορεί να τους δείξει έναν άλλο δρόμο;Δεχόμαστε πως όλοι επιστήμονες δεν μπορούν να γίνουν...μπορούν όμως να γίνουν εξαιρετικοί τεχνίτες, σπουδαίοι μάστορες... ποιος θα τους δείξει τον τρόπο, ποιος θα τους δείξει τι εναλλακτικές έχουν;Κυρίως ποιος θα τους εκπαιδεύσει; Με ποιον θα συζητήσουν για το μέλλον τους, ειδικά εκείνοι που δεν έχουν να πληρώσουν για σπουδές στο εξωτερικό ή σε κολέγιο ή στο ανοικτό πανεπιστήμιο;

Υπάρχει λοιπόν το εξής παράδοξο: Έχουμε ΕΠΑΛ, δηλαδή τεχνικά επαγγελματικά λύκεια, τα οποία οδηγούν που; Τι γίνεται μετά; Μπορεί κάποιος να συνεχίσει την επαγγελματική του κατάρτιση; Σε ποια δομή, με ποιους εκπαιδευτές, σε ποια εργαστήρια; Εκτός των πανεπιστημίων, μόνη λύση τα ΔΙΕΚ τα οποία λειτουργούν σε ξένες υποδομές κυρίως (συστεγάζονται με σχολεία) και φυσικά είναι ανεπαρκή σε εξοπλισμό.

Εκείνο που μας μάρανε ήταν να τα κάνουμε όλα πανεπιστήμια, ενώ ήταν άκρως αναγκαία η μεγαλύτερη στροφή των πρώην ΤΕΙ στην τεχνολογική κατεύθυνση. Η αγορά «διψά» για εργαζόμενους με τεχνικές γνώσεις, να ξέρουν να χειρίζονται σύγχρονα μηχανήματα, να πιάνουν το κατσαβίδι! Δυστυχώς όμως, ακόμα μια φορά το πολιτικό σύστημα έπραξε το προφανές: υπέκυψε στην θέληση μιας συντεχνίας που έδρασε με μόνο γνώμονα το συμφέρον της και το κόμπλεξ κατωτερότητας που δημιουργούσε η λέξη "ανώτερη" σε σχέση με την λέξη "ανώτατη", στον τίτλο (κάτι που φάνηκε και στην γελοιώδη μετονομασία από ΤΕΙ σε ΑΤΕΙ, μπούρδες).

Σίγουρα με ή χωρίς την συνδρομή του κράτους, η πλειοψηφία θα βρει τον δρόμο της στην ζωή, αναμφισβήτητα η καθοδήγηση και ο επαγγελματικός προσανατολισμός θα ήταν ευπρόσδεκτα, αλλά φευ! Την ημέρα που θα δούμε ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση στην παιδεία, θα είναι η ημέρα που μπορούμε να έχουμε ελπίδα για την χώρα...