Τι λέει η γλώσσα του σώματος των αστυνομικών που έδειραν τον πολίτη στη Νέα Σμύρνη

 Oι εικόνες από τον ξυλοδαρμό στη Νέα Σμύρνη είναι σε πολλά- στα περισσότερα- σημεία τους σοκαριστικές. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο, το «άρωμα» που αφήνει πίσω της όλη αυτή η αυθαιρεσία εναντίον των πολιτών, δεν είναι αυτή καθεαυτή η στάση των οργάνων της… τάξης που είναι καταχρηστική, όσο η άνεση με την οποία έκαναν τη δουλειά τους, ξυλοκοπούσαν δηλαδή έναν νεαρό στο φως της μέρας -εν τη απουσία του προσχήματος της άμυνας ή της διαχείρισης εκτάκτων εκτρόπων-,  την ώρα που δίπλα τους υπήρχαν κινητά που εμφανώς τους μαγνητοσκοπούσαν.

Ο αστυνομικοί της χθεσινής ιστορίας γνώριζαν ότι τα βίντεο θα κάνουν το γύρο του διαδικτύου, άλλωστε το μόνο που δεν έκαναν ήταν το να ποζάρουν για να βγει υπό την κατάλληλη γωνία η σκηνή κατά τις επαναλαμβανόμενες «βολές» του γκλοπ στα πλευρά του νεαρού που φώναζε «πονάω».

Το γνώριζαν, αλλά δεν έκαναν τίποτα να το αποφύγουν.

Η στάση τους στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, όπου δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι δυνατόν να συναντήσει τα πλέον… κακοποιά στοιχεία, θύμισε αφενός κάτι ανάλογες σκηνές αυθαιρεσίας εναντίον μαύρων στην Αμερική του κυρίου Τραμπ, αφετέρου κάτι μαύρες εποχές στη χώρα μας, όταν ο χωροφύλακας ήταν ο γενικός κουμανταδόρος στο χωριό και στην πόλη, συγγράφοντας φακέλους και ξυλοκοπώντας όποιον φορούσε στραβά το καπέλο του ή είχε ξεχάσει να… κουρευτεί.

Το κοινό και στις δύο προαναφερόμενες περιπτώσεις είναι η αίσθηση της ατιμωρησίας που πηγάζει από την ασφάλεια μιας «ομπρέλας» ανοχής απέναντι σε αυτές τις συμπεριφορές. Της ατιμωρησίας που θρέφεται από την αίσθηση ότι σε παίρνει να το τραβήξεις λίγο... παράπάνω όταν κάποιος τολμάει να σου πει όχι.

Είχε μια αίσθηση σιγουριάς και επίδειξης η στάση των αστυνομικών που έδερναν και ασχημονούσαν.

Μια αίσθηση «εγώ είμαι ο φρουρός του κράτους και κάποιος μου το θύμισε αυτό  και  έβγαλε από μέσα μου το απωθημένο».

Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι άλλο λοιπόν από το προφανές: Ποιος έδωσε στους αστυνομικούς της θλιβερής ταινίας μικρού μήκους και μεγάλου θράσους την αίσθηση ότι μπορούν να μετατραπούν ελέω κορωνοϊού- ή όποιας άλλης νόσου- σε γενικούς κουμανταδόρους πλατειών και κοινοχρήστων χώρων;

Από που αντλούν την πεποίθηση ότι μπορούν να ορίζουν την ζωή όσων κάθονται σε ένα παγκάκι;  Και πώς ερμηνεύεται από την ΕΛ.ΑΣ. η έννοια της ασφάλειας για την οποία πολύς ο κυβερνητικός λόγος;

Που σταματάει το αφήγημα της ασφάλειας και που ξεκινάει ο κίνδυνος να διακυβεύεται η ασφάλεια των πολιτών από τους ίδιους τους «φρουρούς» της;

Που σταματάει η ασφάλεια και που αρχίζει η ελευθερία του ατόμου;

Ο κ. Χρυσοχοϊδης, θα ήταν καλό να δει ξανά και ξανά το βίντεο του χθεσινού ξυλοδαρμού και να εστιάσει στη γλώσσα του σώματος των αστυνομικών. Ίσως του «ψιθυρίσει» ότι έχει αρχίσει να ξεφεύγει επικίνδυνα η δόση της «ασφάλειας» και το φάρμακο τείνει να γίνει δηλητήριο. Και αυτό, όχι, δεν λύνεται με μια ΕΔΕ.