Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Νάσος Νασόπουλος Αιγιάλεια Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Γιώργος Λάνθιμος Ρούλα Πισπιρίγκου Ομόφυλα Ζευγάρια
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΑΠΟΨΕΙΣ

/

Η Πάτρα που δεν αγαπάμε                  

Η Πάτρα που δεν αγαπάμε                  

Του Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου, Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών  

 

Να μου επιτραπεί  αρχικά μια παραλλαγή της ρήσης του Νομπελίστα ποιητή μας. Εκείνος είπε κάποτε αναφερόμενος στο χουντικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στη χώρα μας πώς: «όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»

Εγώ θα κάνω μια μικρή διαφοροποίηση και θα πω ευθαρσώς πως «όπου κι αν ταξιδέψω η Πάτρα με πληγώνει» Και δεν θα υπερέβαλα στα συναισθήματα που έχω όταν ταξιδεύω και ταξιδεύω τακτικά σε πολλές πόλεις της χώρας μας.

Η διαπίστωση μου είναι πως οι κάτοικοι της πόλης μας από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο, εάν βέβαια υπάρχει  μπορούμε με αστοχία φυσικά να μιλάμε για τελευταίο πολίτη.

Αυτή  είναι η αίσθηση που έχω αποκομίσει από το έτος 1967 που βρίσκομαι και ζω στην πόλη των Πατρών.

Βέβαια επαναλαμβάνω πως ήμουν τυχερός που δεν με κέρδισε η Αθήνα. Προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο από τους πολίτες της Πάτρας. Εμφανίσθηκα στην πόλη με πλεονάζον… θράσος αφού σταδιοδρόμησα  ως δικηγόρος χωρίς πραγματική άσκηση  μια και  ο χρόνος άσκησης ,ήταν χρόνος προσφοράς εξηρτημένων υπηρεσιών σε ιδιωτική επιχείρηση. Λειτούργησα αυτοτελές δικηγορικό γραφείο χωρίς να έχω τη στήριξη κάποιου συγγενούς, εκλέχθηκα για εφτά συναπτές τριετίες πρόεδρος  μιας από τις πλέον μαζικότερες οργανώσεις της πόλεως των Πολυτέκνων, με τίμησαν οι πολίτες των Πατρών και με έστειλαν εκπρόσωπό τους στο Δημοτικό Συμβούλιο αλλά και αργότερα οι πολίτες της Αχαΐας με έστειλαν να τους εκπροσωπήσω στο Νομαρχιακό Συμβούλιο.

Με τα παραπάνω θέλω να τονίσω πως δεν μπορώ να έχω παράπονα προσωπικά από τους πολίτες της Πάτρας, όμως δεν μπορώ να μην ισχυρίζομαι βάσιμα πως οι κάτοικοι των Πατρών ατυχώς δεν νοιώθουν την Πάτρα σαν την πόλη που έχουν επιλέξει να ζήσουν οι ίδιοι ,τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Μοιάζουν σαν τους ταξιδιώτες που έχουν αποκλειστικό προορισμό την Ιταλία και απλώς περνούν από την πόλη χωρίς να τους ενδιαφέρει τίποτε περισσότερο.

Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η φυσιογνωμία της Πάτρας που γνώριζαν οι πιο παλιοί  δεν υπάρχει πλέον. Η Πάτρα ειδικότερα μετά τον εμφύλιο και στα κατοπινά χρόνια έγινε πόλος έλξης εσωτερικής μετανάστευσης. Εξ αυτού του λόγου υπάρχει  διάχυτο το στοιχείο των «εν Πάτραις» μεταναστών Ηλείων, Ζακυνθίων, Καλαβρυτινών,Ναυπακτίων Αιτωλοακαρνάνων, Ηπειρωτών, Κρητών κ.α. ΄Ολοι αυτοί με την εγκατάσταση τους στην πόλη δεν ένοιωσαν την Πάτρα δική τους ούτε ενσωματώθηκαν ψυχικά μαζί της. Αποτέλεσμα  της δράσης όλων αυτών των ομάδων πολιτών είναι να υπάρχει ένας κατακερματισμός δραστηριοτήτων σε πολιτιστικό επίπεδο που και να ήθελε κάποιος  να τις παρακολουθήσει όλες θα του ήταν αδύνατο όταν μάλιστα δεν υπάρχει κανένας σχετικός  συντονισμός  και οι δράσεις αυτών δεν επιτυγχάνουν το σκοπό τους.

Μολονότι τα παιδιά των διαφόρων ομάδων πολιτών παρακολουθούν τα ίδια σχολεία και τους παρέχεται η ίδια παιδεία εν τούτοις δεν έχουν καταφέρει να νοιώθουν και τα παιδιά τους Πατρινοί πολίτες.

Η πόλη έχει υπηρεσία καθαριότητας και ο Δήμος  απασχολεί προσωπικό το κόστος του οποίου επιβαρύνεται ο κάθε πολίτης. Όμως οι ίδιοι οι πολίτες δεν διαθέτουν στοιχειώδη αγωγή, με συνέπεια μετά την 11η πρωινή η πόλις να είναι γεμάτη σκουπίδια. Χαρτιά, πακέτα από τσιγάρα οποιοδήποτε υλικό συσκευασίας τροφίμων απορρίπτεται στα πεζοδρόμια και όταν κάνουν τον κόπο να τα απορρίψουν στους κάδους κι εκεί τα αφήνουν πάνω στους κλειστούς κάδους  με αποτέλεσμα να βρίσκονται μονίμως στο πεζοδρόμιο τα σκουπίδια.

Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια της πόλης δεν έχουν κανόνες που ρυθμίζουν τη χρήση τους, όπου θέλει ο καθένας σταθμεύσει είτε προσωρινά η μόνιμα η διπλοπαρκάρει  το όχημα του, αγνοώντας ότι δυσχεραίνεται η κυκλοφορία των υπολοίπων που κι εκείνοι  χρησιμοποιούν  τους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Η πόλη στερείται πρασίνου και όσες φορές έγινε προσπάθεια να αποκτήσει, η εγκατάλειψη ήταν αιτία  αποτυχίας .

Κατά τα λοιπά δεν στερείται η πόλη , ευαισθησίας για ένα και μόνο πεύκο, εκείνο  το μοναδικό…της Αρόης.

Η πόλη απόκτησε και βέβαια με δάνεια, τα βιομηχανικά κτίρια της Χαρτοποιείας  Λαδοπούλου και τα άφησε να ερειπώνουν χωρίς να έχει ένα σχέδιο τι θα τα κάνει. Αλλά και όταν ανέλαβε να υλοποιήσει τον Ευρωπαϊκό Θεσμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας  της Ευρώπης δίπλα στα ερείπια σώρευσε ένα όγκο σιδεροκατασκευής που παραμένει ακόμη και σήμερα  άχρηστη για να μας θυμίζει την αποτυχία της πόλης να διαχειριστεί ορθά κάποια χρήματα που εξασφάλισε για τον πολιτισμό.

Το ζήτημα της αποκομιδής των απορριμμάτων συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αποτελεί ένα αγκάθι και για τη σημερινή δημοτική αρχή. Εντύπωση μου προξένησε πως εκπρόσωποι της πήγαν στα Χανιά να μάθουν από πρώτο χέρι πως διαχειρίζεται ο εκεί Δήμος το πρόβλημα…

Εκείνο που μας κάνει ιδιαιτέρα εντύπωση είναι ότι δεν υπάρχει σεβασμός  των έργων που έκαναν προηγούμενες δημοτικές αρχές. Ότι κάνει κάποια έρχεται  η νεότερη και είτε διαγράφει ότι έκανε η προηγούμενη είτε το  εξαφανίζει εντελώς. Έχουν την άποψη πως εάν διαγράψουν κάτι που έπραξαν προηγούμενοι θα αναδειχτεί το δικό τους έργο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πλακόστρωση της  Αγίου Νικολάου και της  Πλατείας Τριών Συμμάχων . Θεωρώ πως έχουμε συνηθίσει πλέον το καθεστώς της υποβάθμισης.

 Το τελευταίο καιρό γινόμαστε καθημερινά  μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης παραχώρησης δημοσίων χώρων στην ιδιωτική πρωτοβουλία -κερδοσκοπία. Πιο συγκεκριμένα, χώροι ελεύθεροι, όπως πεζόδρομοι, πλατείες, πεζοδρόμια, εκχωρούνται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι,  η  ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των πολιτών θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.

Συγκεκριμένα η οδός Αγίου Νικολάου και κυρίως το τμήμα της από Αγίου Ανδρέου μέχρι  Κορίνθου εξ αιτίας της αδιαφορίας του Δήμου ή του κακώς νοουμένου οικονομικού  συμφέροντος, παρουσιάζει ένα ανταγωνισμό κακογουστιάς και υποβάθμισης  της εικόνας της, με  ακαλαίσθητα   και χωρίς  αρχιτεκτονικό σχεδιασμό  κιόσκια  και  στέγαστρα. Αυτές οι κατασκευές  έχουν γίνει με μοναδικό  στόχο  να στεγάσουν  όσο το δυνατό μεγαλύτερη πελατεία   αδιαφορώντας για την εικόνα και την όψη που παρουσιάζει η πόλη σ’ αυτή την περιοχή.

Όμως αυτή η τακτική στερεί  στους κατοίκους της πόλης  την ανεμπόδιστη χρήση των δρόμων ,των πεζοδρομιών και των πρασιών ως ελευθέρων δημοσίων χώρων τους οποίους ο καθένας δικαιούται   να απολαμβάνει  ελεύθερα

Σήμερα με την κατάληψη ενός μεγάλου, του μεγαλύτερου εύρους της οδού Αγίου Νικολάου με κατασκευές και με την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων παρεμποδίζεται σε μεγάλο βαθμό η διέλευση των πεζών, πέραν του ότι η εικόνα της πόλεως δεν τιμά  ούτε την ιστορία της  ούτε και την αρχιτεκτονική της.

΄Εχουμε θίξει πολλά ζητήματα της πόλεως  στη σημερινή Δημοτική Αρχή χωρίς ωστόσο  μέχρι στιγμής να υπάρχει εκδήλωση ενδιαφέροντος να δώσει έμπρακτες  απαντήσεις .

Πρέπει να σημειώσουμε πως έχει ρίψει όλο το βάρος της στη διαμόρφωση και αξιοποίηση του  αποκαλούμενου  από την ίδια  ως «Νότιου Πάρκου» βάζοντας στο αρχείο  το από μας    αλλά και από μια δημοτική παράταξη  όνομα του πάρκου ως «Πάρκο Θεόδωρος Αννινος»

Αλλά θα  πάρει πολύ χώρο ακόμη  για να επεκταθώ και σε άλλα ζητήματα της πόλης μας που συνεχίζει,  όπως σημείωσα και στη αρχή. να με πληγώνει..

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.

Απόψεις