Η συνάντησή μου με τον covid και το δράμα «το περνάω ελαφρά στο σπίτι»

 Βλέποντας τα έμπλεα λεπτομερειών  δελτία ειδήσεων, σε όποιο στρατόπεδο και αν είσαι ταγμένος από την ασφαλή θέση του καναπέ σου, είτε βρίσκεσαι σε αυτό των ψύχραιμων, είτε σε αυτό των φοβισμένων, πολλώ δε μάλλον σε αυτό του αμίμητου είδους «δεν υπάρχει κορωνοϊός βρε θύματα της κοινωνίας»  το τελευταίο που πραγματικά πιστεύεις είναι ότι κάποια μέρα θα νοσήσεις. Ότι θα είσαι με λίγα λόγια ένας από εκείνους τους μεταβαλλόμενους  αριθμούς στις ανακοινώσεις του απογεύματος που κάνουν το γύρο των ΜΜΕ και «παλμογραφούν» διασπορά και μέτρα.

Κι όμως έρχεται  μια  στιγμή που λαμβάνεις ένα email δια μέσω του οποίου σου ανακοινώνεται  ένα «είστε θετική στον κορωνοϊό» και με έμμεσο πλην σαφή τρόπο ένα  «και τώρα πορευτείτε αναλόγως».

Το «αναλόγως» δεν έχει manual. «Μείνετε σπίτι και τα ξαναλέμε μετά το 38,5» είναι η συνταγή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, μαζί με έναν ευδιάκριτο τόνο φόβου στην κατά τα άλλα οικεία φωνή του γνωστού σου γιατρού, του στυλ «μη και διανοηθείς και έρθεις κατά δω για συνταγή αν χρειαστεί αντιβίωση, μόνο ηλεκτρονικά». Στο βάθος διαφαίνεται και ένα ανακουφιστικό «ουφ» που δεν έπεσες πάνω του κατά τύχη την τελευταία εβδομάδα.

Στο σπίτι μένει μαζί σου αναγκαστικά ο ένας που δεν έχει που να πάει. Αυτός ο δύστυχος ο ένας που κινδυνεύει να κολλήσει και το βλέπεις στα μάτια του το «τι με βρήκε τώρα», διακρίνεις κάτω από τη μάσκα τη σύσπαση προσώπου του ανθρώπου που την …πάτησε.

Και κάπως έτσι ξεκινάει η περιπέτεια του φόβου ή αλλιώς το δράμα του ασθενούς «το περνάω ελαφρά, μόνος στο σπίτι», με το… σπίτι, αν πρόκειται για πολυκατοικία, να βρίσκεται σε αναβρασμό από την πληροφορία ότι εντός του εντοπίστηκε διαπιστωμένο κρούσμα και το ασανσέρ να μετατρέπεται σε δαιμονοποιημένο κουβούκλιο «χθες την είδα μέσα και σαν να μου φάνηκε δεν φορούσε μάσκα».

Ο ασθενής που περνάει ελαφρά τον κορωνοϊό αλλά το γνωρίζει ότι πάσχει από αυτόν καθώς του έμελλε επαφή με κρούσμα, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, άμεσα συναρτώμενη από τον βαθμό ενημέρωσής του από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τους επιστήμονες-αναλυτές της μάστιγας.

Κατ΄αρχάς αισθάνεται καλά. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει άπειρο χρόνο να ανακαλέσει πληροφορίες από την δεκάμηνη πλέον περιπέτεια της χώρας με την λαίλαπα.

Με ένα μαγικό τρόπο ο φόβος φέρνει στην επιφάνεια όλες τις απιθανότητες που έχεις ακούσει. Και μαζί με αυτές και τα πιο τραγικά σενάρια.

Ο βαριά άρρωστος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου έχει να αντιμετωπίσει την κατάρρευση του οργανισμού του και τον λογικό  φόβο που πηγάζει από αυτή, με βάση τα ιατρικά δεδομένα που έχει ενώπιόν του και την ιατροφαρμακευτική παρεχόμενη φροντίδα.

Ο ελαφρά άρρωστος στο κρεβάτι ενός σπιτιού, έχει να αντιμετωπίσει το φόβο του άγνωστου και το φόβο που προέρχεται από την overdose ενημέρωση.

Οι συνειρμοί συνήθως ανακαλούν τη σπανιότητα. Τα περίεργα φαινόμενα δηλαδή που κάθισαν τους τηλεοπτικούς καναπέδες και εμφανίστηκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Εν αρχή όσα συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι πρόκειται για έναν ιό ο οποίος μπορεί ξαφνικά να σου επιτεθεί, ενώ π.χ. πάσχεις επί πέντες ημέρες από ένα απλό συνάχι και να σε ρίξει ξαφνικά σε βαριά πνευμονία από αυτή που ασπρίζει π.χ. και τους δύο σου πνεύμονες όπως το τεχνητό χιόνι στο δέντρο των Χριστουγέννων.

Αυτό μεταφράζεται σε μια μόνιμη αγωνία η οποία σε μετακινεί από το θερμόμετρο στο οξύμετρο (δίνεις εντολή να στο φέρουν άμεσα) και τούμπαλιν έτσι ώστε να είσαι σε ετοιμότητα με το πρώτο περίεργο νούμερο να σπεύσεις στο νοσοκομείο.

Η «διαδρομή» αυτή γίνεται η νέα καθημερινότητά σου.

Ακολουθεί η καταμέτρηση των θανόντων. Κάποιος που πάσχει από κορωνοϊό και το περνάει στο σπίτι, δαπανά αμέτρητες ώρες στο να σερφάρει στο κινητό του αναζητώντας άρθρα για ομοιοπαθείς που ξεκίνησαν από ένα συνάχι και κατέληξαν στην διασωλήνωση. Αντιστοίχως σκρολάρει στα social media. Η …ιατρική του διαδικτύου καταλήγει κάπως έτσι πιο σοβαρή νόσος από αυτή που σε έχει προσβάλλει.

Διότι εκεί θα βρεις αφειδώς (την περίοδο που νόσησα έπεφταν βροχή οι πληροφορίες) περιπτώσεις νεκρών… υπεράνω υποψίας. Νεκρών νεαρής ηλικίας για παράδειγμα, οι οποίοι δεν είχαν «τίποτα» (αν και κάποιοι π.χ. έπασχαν από βαριάς μορφής νοσογόνο παχυσαρκία η καρδιοπάθεια) και ξαφνικά κατέληξαν από τον «φονιά» της εποχής. Θα τα δεις αυτά  στις ειδήσεις της τηλεόρασης και στις ειδήσεις των εφημερίδων και στις αναφορές του ραδιοφώνου. Η πανδημία έχει ειδησεογραφική ομοιογένεια. 

Αυτοί που βγήκαν από τα νοσοκομεία ακόμη και στα 90 τους (συνέβη π.χ. πρόσφατα στον  Άγιο Ανδρέα των Πατρών), δεν τυγχάνουν καμιάς ιδιαίτερης καταγραφής. Αυτοί που νοσούν ελαφρά και οι οποίοι αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν συμπεριλαμβάνονται ως αριθμός σαφής στις ανακοινώσεις. Θα πρέπει να επιδοθείς σε μαθηματικές πράξεις για  να εξάγεις συμπέρασμα αλλά και πάλι με αβέβαια αποτελέσματα.

Τι μένει μέσα σου λοιπόν, στο υποσυνείδητό σου; Ότι αν νοσήσεις έχεις μπλέξει άσχημα. Ότι έχεις κλείσει ραντεβού με την κακοτυχία. Ότι πίσω από την κλειστή πόρτα σε περιμένει μια τραγωδία.

Η συνέχεια είναι προφανής. Δεν πάσχεις από τον ιό, (αν δεν είχες μάλιστα κάνει το τεστ δεν θα είχες καν υποψιαστεί τι συμβαίνει, «ένα κρυωματάκι είναι» θα έλεγες), αλλά πάσχεις από τον φόβο του.

Και αυτός είναι που φέρνει τον τρόμο. Έναν τρόμο που γίνεται ακαταμάχητος όσο έρχονται στο μυαλό σου όσα έχεις ακούσει και όσα έχεις δει. Έναν τρόμο που στη συνέχεια σωματοποιείται και υποδύεται συμπτώματα για τα οποία έχεις ακούσει. Παθαίνεις δύσπνοια, ταχυπαλμία, βήχα χωρις να παθαίνεις. Μετράς τις μέρες μέχρι να πάνε 14, τόσες διάβασες ότι χρειάζονται για να βεβαιωθείς ότι γλίτωσες.

Σε ένα σκηνικό πολύμηνου παραλόγου, το πρώτο που πάει ... διακοπές είναι η ψυχραιμία.

Ένας φαύλος κύκλος, τροφοδοτημένος από την ενημέρωση του τίτλου και όχι του υποτίτλου. Του συναγερμού και όχι της γνώσης.

Μετά τη λήξη της περιπέτειας με τον κορωνοϊό, αυτό που έμεινε στο μυαλό μου ως λεζάντα είναι ότι ο φόβος για τον covid ίσως να είναι πιο τρομερός και από τον ίδιο τον covid.

Αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από την περιπέτεια, θα σου πω «ο φόβος». Μόνο αυτός. Ένας φόβος τόσο βαθύς, που δεν θες να ξαναζήσεις.

Έ, και λίγο τον γείτονα που ακόμη με κοιτάζει και αλλάζει πορεία και ας έχουν παρέλθει ημέρες σαράντα. Ο φόβος του και ο φόβος μου. Και ένα «θα το κάνω το εμβόλιο. Εγώ τέτοιο φόβο δεν ξαναζώ».

Μαζί και ένα "θα το κάνω το εμβόλιο για τους γονείς μου που πέρσαν τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο". Κυρίως για αυτούς.