Η ορχήστρα Πατρών σε έργα των Μότσαρτ, Μικρούτσικου και Μέντελσον-Μπαρτόλντυ

Ένα εκλεκτό ρεπερτόριο που συνδυάζει κλασικά και σύγχρονα έργα θα απολαύσουν οι μουσικόφιλοι την Τρίτη 22 Μαρτίου και ώρα 21.00 στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» από την Ορχήστρα Πατρών υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού της Δημήτρη Μποτίνη. Ευρείας γκάμας το συναυλιακό πρόγραμμα, περιλαμβάνει έργα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, ενός από τους κορυφαίους συνθέτες του κλασικισμού στο πρώτο μέρος, αλλά και του Γερμανού Φέλιξ Μέντελσον- Μπαρτόλντυ και του Θάνου Μικρούτσικου στο δεύτερο μέρος.

Έντονο θα είναι το πατρινό άρωμα στη συναυλία τόσο στο συνθετικό όσο και στο εκτελεστικό μέρος, αφού εκτός του έργου «Slow motion» του Θάνου Μικρούτσικου, θα εμφανιστεί ως σολίστ ο διακεκριμένος πιανίστας Τάσος Πάππας συμπράττοντας με την Ορχήστρα Πατρών.
Η συναυλία πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Λέσχη Φίλων Κλασικής Μουσικής.

Αναλυτικά το πρόγραμμα της συναυλίας έχει ως εξής:

Α ΜΕΡΟΣ
-Wolfgang Amadeus Mozart : Συμφωνία αρ.1, KV 16
1.    Molto allegro
2.    Andante
3.    Presto
-Wolfgang Amadeus Mozart : Κοντσέρτο για πιάνο αρ.15 σε σι ύφεση μείζονα, KV  450

1.    Allegro
2.    Andante
3.    Allegro

Β ΜΕΡΟΣ

-Θάνος Μικρούτσικος : Slow motion

-Felix Mendelssohn-Bartholdy: Συμφωνία για έγχορδα αρ. 7 σε ρε  μείζονα

1.    Allegro molto
2.    Andante
3.    Allegro

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ

Τα μουσικά χαρίσματα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791), ενός από τους κορυφαίους συνθέτες του κλασικισμού, αναδείχτηκαν πολύ νωρίς με την ολοκλήρωση των πρώτων του συνθέσεων σε ηλικία πέντε μόλις ετών. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του γνωρίζει σημαντικούς σύγχρονους του συνθέτες όπως ο Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ, ο Σαμμαρτίνι και ο Χάιντν, αλλά και μουσικά είδη, όπως η ιταλική όπερα, που επηρέασαν την μεταγενέστερη συνθετική του πορεία.

Στα χρόνια της νεότητας του Μότσαρτ, η μορφή της συμφωνίας γινόταν αντιληπτή ως μια μορφή που προέκυψε από την ιταλική συμφωνία με τρία μέρη χωρίς πλέον να λειτουργεί σαν εισαγωγή σε όπερα. Στον 18ο αιώνα, η συμφωνία χειραφετείται μέσα από το έργο Βιεννέζων συνθετών (όπως οι Μίκαελ Χάιντν και ο Ντίττερσντορφ) και χάρη στη συμβολή της Σχολής του Μανχάιμ.

Ο εμπλουτισμός της ορχήστρας με περισσότερα ηχοχρώματα, η μεγαλύτερη ανεξαρτησία που δόθηκε σταδιακά στα όργανα και ειδικά στα πνευστά, η προσθήκη ενός μινουέττου στη θέση του άλλοτε τελικού τρίτου μέρους και η επεξεργασία της γραφής οδήγησαν τη συμφωνία σε μεγάλη ακμή. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να ανιχνευθούν βήμα με βήμα σε όλη την συνθετική παραγωγή του Μότσαρτ, η οποία ξεκινά στο Λονδίνο το 1764 με τη Συμφωνία αρ.1 ΚV 16, όταν ο συνθέτης ήταν μόλις οκτώ χρονών!

Το πρώτο μέρος είναι ένα γρήγορο κομμάτι σε φόρμα-σονάτα. Το δεύτερο, πολύ πιο αργό, σε ντο ελάσσονα, χαρακτηρίζεται από μια σχεδόν συνεχή συνοδεία τρίηχων και την προσήλωση στο ηχόχρωμα. Το τελικό Presto, γρήγορο και ζωηρό, αποτελεί ένα παιχνίδι αντιθέσεων δυναμικής και εναλλαγής μερών όπου συμμετέχει όλη ορχήστρα και μερών όπου παίζουν μόνο τα βιολιά.

Είκοσι χρόνια αργότερα, στις 15 Μαρτίου 1784 και ένα μήνα περίπου μετά τη ολοκλήρωση του Κοντσέρτου σε μι ύφεση μείζονα, ο Μότσαρτ καταπιάνεται με τη σύνθεση του Κοντσέρτου για πιάνο σε σι ύφεση μείζονα, αρ. 15. Το έργο ξεκινά με ένα  Αλλέγκρο σε 4/4 με το πρώτο θέμα να εκφέρεται από τα πνευστά. Ακολουθεί το δεύτερο θέμα -με συγκοπτόμενο ρυθμό- που στην κατάληξη του θυμίζει ένα γαλλικό παραδοσιακό τραγούδι.

Το Αντάντε σε μι ύφεση μείζονα με τη σχεδόν θρησκευτική του βαρύτητα μοιράζεται ισάξια ανάμεσα στην ορχήστρα και το σολίστα. Η φόρμα του είναι ιδιαίτερα απλή : μια μελωδική ιδέα που επεκτείνεται μέσα από δυο παραλλαγές και καταλήγει σε μια σύντομη κόντα. Το θέμα του φινάλε (Allegro σε 6/8) παρουσιάζεται πρώτα από το πιάνο και επαναλαμβάνεται από το σύνολο της ορχήστρας αφυπνίζοντας μουσικές μνήμες από τα Κοντσέρτα για κόρνο ή το κουαρτέτο εγχόρδων «Το κυνήγι», έργα του Αυστριακού συνθέτη που ήρθαν στο φως την ίδια εποχή.

Ο Θάνος Μικρούτσικος γεννήθηκε το 1947 στην Πάτρα ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές στην Φιλαρμονική Εταιρία Πατρών και στο Ελληνικό Ωδείο. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 γράφει τις πρώτες του συνθέσεις, ενώ δισκογραφικά εμφανίζεται το 1975, με το δίσκο Πολιτικά τραγούδια.

Συνέχισε την πορεία του ως στρατευμένος δημιουργός μελοποιώντας ποιήματα σημαντικών ποιητών όπως ο Ρίτσος, ο Μαγιακόφσκι, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Μπρεχτ. Οι δίσκοι του "Καντάτα για τη Μακρόνησο", "Φουέντε Οβεχούνα", "Τροπάρια για Φονιάδες", "Μουσική πράξη στον Μπρεχτ", είναι χαρακτηριστικοί του κλίματος της μεταπολίτευσης της περιόδου 1975-78. Με την "Καντάτα για τη Μακρόνησο", έργο πρωτοποριακό για την εποχή του, όπου ο συνθέτης πειραματίζεται πάνω στην ατονική μουσική, γνωρίζει διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ.

Ακολουθεί ο δίσκος με τίτλο ο Σταυρός Του Νότου, σε ποίηση Νίκου Καββαδία με τον οποίο ανοίχτηκε σε ευρύτερη τραγουδιστική θεματική, υπηρετώντας παράλληλα το θέατρο, καθώς και την ηλεκτρονική και ατονική μουσική. Το έργο του έχει αναγνωριστεί στην δυτική Ευρώπη. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής της Εταιρίας Νέας Μουσικής και του Μουσικού Αναλογίου, ενώ επίσης εμπνεύστηκε και διηύθυνε το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας.

Το 1993 διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός πολιτισμού και ένα χρόνο αργότερα ανέλαβε επικεφαλής του υπουργείου, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το 1996.  Το έργο Slow motion (Αργή Κίνηση) του 1990 προοριζόταν για την ορχήστρα εγχόρδων Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Το 1998 κυκλοφόρησε σε δίσκο από την εταιρεία ΕΜΙ μαζί με το Κοντσέρτο για κιθάρα και ορχήστρα (1992) και την  Κόλαση μιας Εποχής (1989).
Γεννημένος στο Αμβούργο το 1809, ο Φέλιξ Μέντελσον- Μπαρτόλντυ, γόνος μιας εύπορης εβραϊκής οικογένειας εμφάνισε σε πολλή μικρή ηλικία κλίση προς την μουσική. Ως μαθητής του Zelter, υπογράφει τις πρώτες του συνθέσεις σε ηλικία μόλις έντεκα ετών, ενώ ακολουθούν αρκετά έργα μουσικής δωματίου.

Το 1823 ήταν μια χρονιά ιδιαίτερα παραγωγική για τον νεαρό συνθέτη : έρχονται στο φως το πρώτο του «Κουαρτέτο εγχόρδων», η «Σονάτα για βιολί και πιάνο» σε φα ελάσσονα και η δεύτερη εξάδα των «Συμφωνιών για έγχορδα». Ήδη από το φθινόπωρο του 1822, ο Μέντελσον διαθέτει μια ιδιωτική ορχήστρα για τις προσωπικές του συναυλίες, όπου εμφανίζονται οι πιο διάσημοι σολίστες.

Παράλληλα, συνθέτει το «Κοντσέρτο για βιολί» σε ρε ελάσσονα (1822), το «Κοντσέρτο για δυο πιάνα και ορχήστρα» σε μι μείζονα και το «Κουαρτέτο με πιάνο» σε φα ελάσσονα. Τα έργα αυτά ανοίγουν τον δρόμο για τα αριστουργήματα του 1826 όπως το «Οκτέτο» του και η ουβερτούρα «Όνειρο θερινής νυκτός».