ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Αποστάξεις σε καιρούς δυστοπίας του Παναγ. Α. Μπούρδαλα

Ζούμε, δίχως αμφιβολία, σε καιρούς δυστοπίας. Η καταναλωτική ευωχία που μας υποσχέθηκε με τυμπανοκρουσίες ο θαυμαστός νέος κόσμος της αγοράς και του χρήματος, από τη μεταπολίτευση τουλάχιστον και μετά, εξαφανίζεται σταδιακά από μπροστά μας, καθώς υπήρξε μάλλον το δόλωμα για μια νέα μορφή υποδούλωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, ο παραμορφωτικός καθρέφτης στου οποίου πάνω τα συντρίμμια απομείναμε μόνοι, γυμνοί και ρακένδυτοι, να αναζητάμε διακαώς το χαμένο νόημα και να φλερτάρουμε με το μηδέν. Σπουδάζουμε πια τη δυστυχία, στο οικονομικό, στο κοινωνικό, στο υπαρξιακό, στο γεωπολιτικό επίπεδο, στην ίδια μας τελικά την αυτοσυνειδησία ως όντα σκεπτόμενα και σχετιζόμενα.

Αυτόν τον συνολικό καημό, την αποτυχία μας ως πρόσωπα και συλλογικότητες, αλλά και την ανησυχία για τα μελλοντικά επερχόμενα δεινά, εκπέμπει με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο η παρούσα ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μπούρδαλα. Το πάθος του συγγραφέα, το αγωνιστικό κι εξεγερτικό του ήθος, η ειλικρίνεια κι ο αυθορμητισμός του, αλλά κι η εμπειρία του απ’ τα κοινωνικά κινήματα μεταφέρεται εδώ με έναν ιδιαίτερο ποιητικό κι εντελώς προσωπικό τρόπο, που καθιστά τούτη τη συλλογή τελικά πρωτότυπη και εξόχως αποκαλυπτική.

Υιοθετώντας ένα σύμμεικτο λόγο φιλοσοφίας, ευαίσθητου αναστοχασμού και κοινωνικού προβληματισμού, καταμερισμένο σε ισόποσες δόσεις, αλλά και διανθισμένο με κρυπτικούς υπαινιγμούς, σύμβολα, ή αλληγορίες (εν είδει κάποτε μικρών  παραβολών), καταθέτει ποιητικά κείμενα σε μια εκ βαθέων, σε μια ροκ, τολμώ να πω εκδοχή. Κείμενα που αγγίζουν άλλοτε την υπαρξιακή απώλεια, άλλοτε την κοινωνική νοσηρότητα κι άλλοτε θαμμένες πτυχές της ύπαρξης και φιλοδοξούν να ταράξουν λιμνάζοντα ύδατα, να εγείρουν ναρκωμένες συνειδήσεις, να διασώσουν μια ρεαλιστική ελπίδα, ή να αποτελέσουν έστω τροχιοδεικτικές βολές κόντρα στην απώλεια προσανατολισμού που βιώνουμε.

Γνωρίζει καλά ο συγγραφέας πως ο ρόλος της τέχνης και της γραφής είναι κοινωνικός και καθόλου αυτοαναφορικός, για τούτο και καταγράφει την αγωνία του στη δημόσια σφαίρα, με ένα πλουραλισμό και μια ποικιλία θεματολογίας που άπτεται συνολικά του ανθρώπινου. Τον καθοδηγεί νομίζω στη γραφή του εκείνο το αίσθημα, εκείνος ο παλμός που δονούσε κάποτε την ψυχή του Νικόλα του Άσιμου, όταν ξεχειλίζοντας από ευαισθησία τραγουδούσε.

«…έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ,
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ..». (Ν. Άσιμος, Μπαγάσας)

Το ίδιο ήθος, το ίδιο θάρρος, η ίδια κοινωνική ευαισθησία, το ίδιο φλερτ με τον ουρανό χαρακτηρίζουν νομίζω το συγγραφέα και τα ποιήματά του.

Φίλε Παναγιώτη, πρίμο αεράκι στο βιβλίο σου.

* Ο Νίκος Προσκεφαλάς είναι Φιλόλογος.