Όταν ο 30χρονος Τόλης, χτυπημένος από καρκίνο, σκεφτόταν το θάνατο ….

Δημοσίευσα την προηγούμενη εβδομάδα μια ιστορία αγάπης, μεταξύ της Μαρίας και του 30χρονου Τόλη, που στις 23 Σεπτέμβριου 2012 έχασε τη μάχη με τον καρκίνο (Διαβάστε εδώ το θέμα: Η αγάπη της Μαρίας και του Τόλη που πέθανε από καρκίνο, και το hashtag-διαχρονικό trend στο twitter).

Ο Τόλης είχε δημιουργήσει κι ένα προσωπικό blog στο οποίο κατέγραφε κάποιες προσωπικές εμπειρίες. Κάτι σαν Ημερολόγιο, όπως το δικό μας. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να κάνει πολλές αναρτήσεις. Όμως ξεχώρισα μία που είχε κάνει πέντε μήνες πριν πεθάνει και έγραφε σκέψεις του για το θάνατο.

«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα.

Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε;

Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά.

Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ».

Το ‘χω ξαναπεί, προσωπικά δεν ξέρω τι υπάρχει μετά. Μπορεί αυτός ο ασυνείδητος ύπνος που έλεγε ο Τόλης, στην αγκαλιά του οποίου έχει παραδοθεί εδώ και οχτώ χρόνια. Μπορεί η ζωή να συνεχίζεται κάπου αλλού, όπως πιστεύουν και κηρύττουν οι περισσότερες θρησκείες, και η Χριστιανική.    

Ένα πάντως είναι σίγουρο. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, θέλουμε να μείνουμε εδώ λίγο χρόνο παραπάνω. Άραγε είναι εγωιστικό, όπως λέει ο Τόλης, ή απλά ανθρώπινο;

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς