Σαν σήμερα "έφυγε" ο Τάκης Γκίκας χτυπημένος από τον καρκίνο

Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα την αφιερώνω και θα συνεχίσω όσο ζω να την αφιερώνω στον αδελφικό μου φίλο Τάκη Γκίκα. Ήταν 30 Ιουλίου του 2015 λίγα λεπτά πριν τις 9 το πρωί όταν άφησε την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο του Ρίου που νοσηλευόταν χτυπημένος από καρκίνο στο συκώτι (ήπαρ).

Ήταν και τότε Πέμπτη, όπως και φέτος. Από τον καιρό που με χτύπησε και μένα ο καρκίνος (στον πνεύμονα) και άρχισα να γράφω αυτό το Ημερολόγιο, έχω έναν επιπλέον λόγο να θυμάμαι τον Τάκη και να επικαλούμαι την περιπέτειά του.

Ο λόγος είναι ότι ο Τάκης αγνόησε τα μηνύματα που του είχε δώσει η ασθένεια και έτσι όταν έγινε η διάγνωση ήταν πολύ αργά. Αν είχε «ακούσει» τα μηνύματα και η διάγνωση είχε γίνει πιο έγκαιρα,  ίσως να ζούσε σήμερα.

Θα τον επικαλούμαι λοιπόν, για να στέλνω το μήνυμα: μην αγνοείτε τις προειδοποιήσεις του καρκίνου. Συνήθως δεν έρχεται ξαφνικά, προειδοποιεί. Αν δεν αγνοήσετε τις προειδοποιήσεις και τον διαγνώσετε νωρίς, έχετε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για να βγείτε νικητές.

Θα σας θυμίσω, αυτό που είχα γράψει και πριν από καιρό για τον Τάκη. Το 2012, σε μια αξονική που έκανε, ένας ακτινολόγος στην Πάτρα είχε εντοπίσει μια σκιά στο συκώτι. Αμέσως ο Τάκης κατέφυγε σε έναν ειδικό στις παθήσεις του ήπατος γιατρό, στην Αθήνα. Όμως, αυτός τον καθησύχασε: «δεν είναι τίποτε» του είχε πει.

Τελικά όμως ήταν. Και ήταν καρκίνος, που θέριεψε.

Το  παράτησε κι ο Τάκης και δεν το ξανακοίταξε για 3 χρόνια, για να φτάσουμε στον Απρίλιο του 2015. Έκανε εξετάσεις τέλος Απριλίου που έδειξαν όγκο στο συκώτι. Άρχισε να τρέχει σε γιατρούς στην Πάτρα και την Αθήνα. Από όσα τού έλεγαν ήταν φανερή η δυσκολία της κατάστασης.

Μια Κυριακή στα τέλη Μαΐου, συναντώ τον Λάμπη Γώγο και μού εξηγεί πώς έχει η κατάσταση. «Ο φίλος μας, δυστυχώς, έχει το πολύ τρεις μήνες ζωής. Το παράτησε και τώρα είναι αργά» μού είχε πει.

Τότε συνειδητοποίησα κι εγώ ότι είναι θέμα χρόνου να «φύγει» ο καλός μου φίλος. Μέχρι εκείνη την ώρα, όλοι καταλαβαίναμε τη δυσκολία της κατάστασης, αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μας στο ό,τι το τέλος ήταν τόσο κοντά.

Φυσικά, ο Τάκης έψαχνε ελπίδα, έστω κι αν κατά βάθος, όπως νομίζω, καταλάβαινε σε τι πορεία βρισκόταν. Τού είπε κάποιος γνωστός του για ένα Ιατρικό Κέντρο που υπάρχει στη Γαλλία και έχει εξειδικευτεί στον καρκίνο του ήπατος. Επικοινωνήσαμε  με ένα στέλεχος του Κέντρου και στείλαμε τις εξετάσεις.

Η  απάντηση ήταν απογοητευτική: «δεν υπάρχει λόγος να έλθετε, δεν μπορεί να γίνει επέμβαση, συνεχίστε την αγωγή που σας έχουν υποδείξει οι γιατροί στην Ελλάδα» μας απάντησαν. Αυτό συνέβη στα μέσα Ιουνίου. Ήταν τέτοιες ημέρες, τον Ιούνιο, του 2015.  Τότε ο Τάκης, άρχισε να χάνει τις ελπίδες του.

Κάπου στα μέσα Ιουλίου, μπήκε στο νοσοκομείο, υποτίθεται για κάποιες εξετάσεις και μια θεραπεία. Δεν ξαναβγήκε. Στις 30 Ιουλίου 2015, σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή.

Τα παιδιά του, τα αδέλφια του, η σύντροφός του, όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι του χάσαμε έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που τα άρεσε να δίνει, να προσφέρει, να βοηθάει ακόμα και αγνώστους. Και ποτέ δεν το διατυμπάνισε, ποτέ δεν αναφέρθηκε σε αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του.

Από το ιατρείο του πέρασαν εκατοντάδες άτομα που πήραν φροντίδα για τα δόντια τους, χωρίς να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ. Δεν ήσαν γνωστοί ή φίλοι του, ήσαν άνθρωποι φτωχοί. Κι όταν ο Τάκης συναντούσε φτωχό άνθρωπο, έκανε ό,τι μπορούσε για να τον βοηθήσει.

Σε όποιον χώρο έμπαινε κυριαρχούσε. Όχι μόνον δεν περνούσε απαρατήρητος, αλλά δέσποζε. Με το χιούμορ του, τις ευαισθησίες του, τον ανεπιτήδευτο λόγο του κέρδιζε τις εντυπώσεις. Από το δημοτικό συμβούλιο της Πάτρας του οποίου διετέλεσε μέλος, έως του Κόττα, το αγαπημένο του διασκεδαστήριο στην Αγία Αικατερίνη, ο Τάκης προσέλκυε πάνω του τα βλέμματα όλων.

Όπως έχω ξαναπεί «τον Τάκη τον έβρισκες παντού, χώραγε παντού, ξεχώριζε παντού. Όμως ποτέ δεν ξεχνούσε τη λαϊκή του καταγωγή. Μίλαγε για τα Προσφυγικά και φώτιζε το πρόσωπό του.

Είχε δεκάδες ιστορίες να σου πει από τα παιδικά, τα φτωχικά του χρόνια. Ιστορίες που τον σημάδεψαν, που δεν τις ξέχασε μεγαλώνοντας και κατορθώνοντας να γίνει ένας επιτυχημένος οδοντίατρος και ένα αγαπητό μέλος της Πατρινής κοινωνίας».

Συμπληρώνονται σήμερα πέντε χρόνια από τότε που ο Τάκης έφυγε από κοντά μας. Νομίζω ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι αδύνατο αυτή την ημέρα να συγκρατήσω τα δάκρυα και να μην ακούσω τη «Ρόζα», το τραγούδι  του Μικρούτσικου και του Μητροπάνου, που όταν το άκουγε σηκωνόταν και το χόρευε. Με αυτό το τραγούδι τον αποχαιρετήσαμε και στις 31 Ιουλίου του 2015.

Καλέ μου φίλε, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ…

ΥΓ Στο Ημερολόγιο αναρτώ καθημερινά όσα μού συνέβησαν ένιωσα, σκέφτηκα ή έμαθα την προηγούμενη ημέρα. Σήμερα κάνω μια εξαίρεση. Η ανάρτησή μου αφορά τη θλιβερή επέτειο θανάτου του Τάκη.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο 23χρονος Λευτέρης Δρακόπουλος που νίκησε στη μάχη με τον καρκίνο

Η Ρούλα βρέθηκε με λέμφωμα αλλά νιώθει ευγνώμων…

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς