Το προσωπικό της Ογκολογικής Κλινικής, καθημερινοί ήρωες...

Διαβάζοντας στο Ημερολόγιό μας, δημοσιευμένο το γράμμα μιας νοσηλεύτριας προς έναν καρκινοπαθή, μού δημιουργήθηκε η διάθεση να γράψω σήμερα, αυτό που από καιρό θέλω, για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στην Ογκολογική Κλινική του Ρίου.

Συμβαίνει οι δημοσιογράφοι, να προσεγγίζουμε διαφορετικά ένα κείμενο όταν το βλέπουμε δημοσιευμένο, απ’ όταν το επεξεργαζόμαστε για να το προωθήσουμε προς δημοσίευση. Έτσι λοιπόν, διαβάζοντας το γράμμα, μού ήρθε η διάθεση να γράψω για το προσωπικό που συνάντησα στο Ρίο.

Δεν αναφέρομαι στους Καθηγητές Χαράλαμπο Καλόφωνο και Δημήτρη Καρδαμάκη (στην Ακτινοθεραπεία), για τους οποίος έχω μιλήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις μου και μόνον εξαιρετικά λόγια μού βγαίνει να πω. Για την ανθρωπιά τους, την απλότητά τους, την καλοσύνη τους. Δεν μιλάω για την επιστημονική τους επάρκεια γιατί θα ήθελα ξύλο, αν αποτολμούσα εγώ ο ανίδεος να  αξιολογήσω δύο Καθηγητές Ιατρικής της εμβέλειας και του κύρους του Καλόφωνου και του Καρδαμάκη.

Θέλω στη σημερινή μου ανάρτηση να αναφερθώ σε όλους τους υπόλοιπους και κυρίως στους νοσηλευτές και στο προσωπικό της Ακτινοθεραπείας τους οποίους γνώρισα κάνοντας θεραπείες.

Έχω ακούσει από ασθενείς, τα καλύτερα λόγια, και για τον κ. Κούτρα, και για τον κ. Μακατσώρη, αλλά και για τους υπόλοιπους γιατρούς που δεν σηκώνουν κεφάλι όλη μέρα στα εξεταστήρια ή στα ιατρεία που μάς γράφουν τα φάρμακα. Ζητώ συγγνώμη που δεν έχω τα ονόματά τους, να τους αναφέρω έναν-έναν και μία-μία χωριστά. Αυτούς τους γιατρούς των ιατρείων που γράφονται τα φάρμακα τούς συναντούν κυρίως οι συνοδοί των ασθενών.

Εμείς οι ασθενείς, ερχόμαστε σε επαφή με τις νοσηλεύτριες της Ογκολογικής και το χειριστές των μηχανημάτων στην Ακτινοθεραπεία. Κι εδώ λυπάμαι που δεν ξέρω τα ονόματά τους να τις και τους αναφέρω, όλες και όλους, μία-μία και έναν-έναν  ξεχωριστά.

Τον τελευταίο χρόνο πέρασαν με τις μεν νοσηλεύτριες της Ογκολογικής 19 ημέρες και με το προσωπικό της Ακτινοθεραπείας 22 ημέρες. Καμία μέρα, ούτε μία, δεν άκουσα κάποια ή κάποιον να βαρυγκομάει. Ούτε από τις νοσηλεύτριες της Ογκολογικής που αναμφίβολα, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται να εργαστούν, είναι οι πιο δύσκολες.

Από τις 7 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι που θα τελειώσει η βάρδιά τους, δεν παίρνουν ανάσα. Κυριολεκτικώς, δεν σταματάνε ούτε για να πιουν νερό. Θα έπρεπε να είναι διπλάσιες και να εξυπηρετούν περί τους σαράντα ασθενείς ημερησίως. Είναι οι μισές και εξυπηρετούν μέχρι και διπλάσιο αριθμό ασθενών.

Η κάθε μία έχει το δικό της χαρακτήρα, άλλη είναι πιο εκδηλωτική, άλλη πιο «κλειστή» και πιο «βαριά». Άλλες μιλάνε πιο πολύ, άλλες πιο λίγο. Άλλες έχουν το γέλιο ή το χαμόγελο πιο εύκολο, άλλες πιο δύσκολο. Άλλες, όπως η Μαρίνα, καταφεύγουν συχνά στο χιούμορ, άλλες το αποφεύγουν.

Όμως, όλες μα όλες, σκύβουν πάνω από τον ασθενή με εμφανές ενδιαφέρον, προσπαθούν να ταλαιπωρηθεί όσο λιγότερο γίνεται από τη θεραπεία. Κι όταν κάποιος από μας τους ασθενείς βαρυγκομήσει, κυρίως επειδή θεωρεί ότι περίμενε πολλή ώρα, θα αντιμετωπιστεί με ηρεμία και κατανόηση.

Αναφέρθηκα ονομαστικά στην Μαρίνα, καθώς είναι αδύνατο να περάσεις από την Ογκολογική και να μην εντυπωθεί στο μυαλό σου. Όμως, ούτε στο ελάχιστο, δεν υστερούν όλες οι υπόλοιπες. Και ζητώ και πάλι συγγνώμη που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους, να τα αναφέρω ένα-ενα ξεχωριστά βάζοντας δίπλα σε καθένα, ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Είναι φανερό, ότι οι γυναίκες (μόνον νοσηλεύτριες έχω συναντήσει μέχρι σήμερα, δεν είδα κάποιον νοσηλευτή, ας με συγχωρήσουν αν υπάρχουν στην Ογκολογική και νοσηλευτές) αυτές έχουν πλήρη επίγνωση των ιδιαιτεροτήτων του χώρου που εργάζονται.

Ξεκινώντας κάθε μέρα τη βάρδιά τους δεν κοιτάνε πότε θα τελειώσουν, δεν λειτουργούν ως τυπικές διεκπεραιώτριες μιας υποχρέωσης. Ξεχνάνε το ρολόι και στο μυαλό τους βρίσκεται μόνον ο ασθενής. Το βλέπεις, το νιώθεις ότι τρέμουν στην ιδέα μην κάνουν κάποιο λάθος και χορηγήσουν σε ασθενή τη θεραπεία κάποιου άλλου. Μην το θεωρείτε απίθανο. Όταν δουλεύεις υπό τόση πίεση, όλα τα λάθη είναι πιθανά. Πιθανά και δικαιολογημένα. Αδικαιολόγητα είναι το λάθη που κάνει κάποιος από αδιαφορία.

Όμως τελειώνει ακόμα μια μέρα, χωρίς να γίνει το λάθος. Και δεν γίνεται γιατί αυτές οι νοσηλεύτριες, δεν συμβιβάζονται με την ιδέα του πιθανού λάθους. Ελέγχουν δις και τρις, τη θεραπεία που δίνουν σε κάθε ασθενή.

Αν κατά την περίοδο έξαρσης του κορωνοϊού, βγήκαμε  ένα βράδυ στα μπαλκόνια και χειροκροτήσαμε εις ένδειξη ευγνωμοσύνης για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των Νοσοκομείων, για αυτό το προσωπικό των Ογκολογικών Κλινικών θα πρέπει να είμαστε κάθε βράδυ στο μπαλκόνι και να χειροκροτούμε ασταμάτητα.

Αν και μάλλον θα ήταν πιο ωφέλιμο, αντί για χειροκροτήματα, το Κράτος να δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερους μισθούς. Σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν θα ήταν υπερβολή να τους ονομάσεις καθημερινούς ήρωες. Γιατί, σας διαβεβαιώ ότι η δουλειά που κάνουν αξίζει πολλαπλάσια των 800, 1.000 και 1.200 ευρώ που παίρνουν μηνιαίως.

Όμως σε αυτό το Κράτος, αυτή είναι η μοίρα των ηρώων και των αγωνιστών. Θυμηθείτε πόσο εύστοχα αποτυπώνεται αυτή η μοίρα στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Ένα ήρως με παντούφλες». Στην ταινία που ο αξέχαστος Βασίλης Λογοθετίδης υποδύεται τον στρατηγό Δεκαβάλλα, ήρωα του Αλβανικού μετώπου,  του οποίου η σύνταξη δεν αρκεί ούτε για να αγοράσει φάρμακα…