Ένας καρκινοπαθής, με τα μάτια μιας νοσηλεύτριας

29 Ιουνίου 2020: ΗΜΕΡΑ 386η του ημερολογίου

Σας έχω πει ότι μια μέρα θέλω να γράψω για το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό που γνώρισα στην Ογκολογική Κλινική του Νοσοκομείου του Ρίου. Και θέλω ιδιαίτερα να αναφερθώ στις νοσηλεύτριες, καθώς αυτές είναι που έχουν τη μεγαλύτερη επαφή με τους ασθενείς που πάνε για θεραπεία. Αυτές είναι που έρχονται πιο άμεσα σε επαφή με τους φόβους μας, τα άγχη μας, τις παραξενιές που κουβαλάει κάθε ένας εξ ημών των ασθενών.

Ωστόσο δεν σας κρύβω, ότι από τον καιρό που γνώρισα τις νοσηλεύτριες, συνεχώς αναρωτιόμουν, πώς βλέπουν αυτές εμάς τους καρκινοπαθείς. Δεν είμαστε κάποιοι συνηθισμένοι ασθενείς, είμαστε βαριά ασθενείς. Κάποιοι πολύ ταλαιπωρημένοι, εξουθενωμένοι.

Κάποιοι για να φτάσουν στην Ογκολογική για τη θεραπεία, έχουν ξυπνήσει από τα άγρια μεσάνυχτα, έχουν διανύσει μια απόσταση 100 και 150 χιλιομέτρων και έχουν έλθει για τη θεραπεία, όντας ήδη εξαντλημένοι. Και μόλις φτάνουν στην Ογκολογική, παραδίδονται στα χέρια των νοσηλευτριών.

Άραγε, πώς τους βλέπουν; Πως τους αντιμετωπίζουν; Τι είναι ένας καρκινοπαθής στα μάτια μιας νοσηλεύτριας;

Πάντα είχα αυτήν την απορία. Μέχρι πρόσφατα, που έπεσε στα χέρια μου το γράμμα μιας νοσηλεύτριας στην Ογκολογική Κλινική του Νοσοκομείου του Ρίου. Το γράμμα που έχει γράψει για να στείλει σε ασθενείς, αλλά δεν το έστειλε ποτέ.

Δεν θα αναφέρω το όνομά της σεβόμενη την επιθυμία της. Άλλωστε δεν πρόκειται για μια κλασική αλληλογραφία, που απλώς δεν διεκπεραιώθηκε. Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής, για λόγια που περιγράφουν όσα νιώθει στα σώψυχά της, κάθε μέρα που τελειώνει η βάρδιά της. Μια βάρδια, που σας διαβεβαιώνω ότι την πληρώνεται πολύ φτηνά, για το έργο που επιτελεί.

Διαβάστε παρακάτω αυτό το γράμμα, για να δείτε πως μας βλέπουν οι θεραπευτές μας...

Ένας καρκινοπαθής, με τα μάτια μίας νοσηλεύτριας

Μου είπαν ότι δεν είμαι καλά. Εντάξει δεν νιώθω χάλια, αλλά δεν με λες και καλά. Ξαφνιάστηκα. Πρέπει λέει να κάνω χημειοθεραπείες. Χάθηκα.

Που να πάω; Ποιος θα με δει; Μένω μακριά από το νοσοκομείο. Ποιος θα μου πει; Χάθηκα σας λέω.

Κατέβασα το κεφάλι. Κατέβηκε η ψυχή μου στα τάρταρα. Ανέβηκε η πίεση στο είκοσι. Χάθηκα. Αγχώθηκα.

Μπήκα εκεί που έλεγε ογκολογικό. Μπήκαν κι άλλοι, μικροί, μεγάλοι. Ο ένας πίσω από τον άλλο. Φοβάμαι. Φοβάμαι. Αυτό το λέω από μέσα μου. Δεν θέλω να το ακούω ούτε εγώ.

Φάρμακα. Ορροί. Αντιεμετικά. Ενέσεις. Φοβάμαι. Εντάξει εδώ κάνουν όλοι ότι μπορούν, η μάχη όμως είναι δική μου. Εγώ αναμετριέμαι με τον εχθρό. Εγώ πέφτω και σηκώνομαι. Εγώ πρέπει να νικήσω. Θέλω να νικήσω.

Έλατε όλοι εδώ. Μην μου μιλάτε. Όχι μιλάτε μου, θέλω να ξέρω ότι ζω. Κάντε φασαρία. Υπάρχω. Σας τρέλανα το ξέρω, το καταλαβαίνω. Σχωράτε με νιώθω χάλια. Φοβάμαι. Το ξανάπα. Σχωράτε με. Χάθηκα.

Εγώ δεν ήμουν έτσι. Πως έγινα; Χάθηκα. Τι να κάνουν κι οι άνθρωποι εδώ; Δουλεύουν σαν τρελοί κι εγώ ζητάω, ζητάω, φοβάμαι, φοβάμαι, λυπάμαι. Νιώθω χάλια.

Μου χαμογελάνε, εκνευρίζομαι. Δεν γελάνε, με χαλάει. Με αγγίζουν ευχαριστιέμαι, δεν με αγγίζουν αναρωτιέμαι τι έχουν;

Φταίνε, φταίω. Έχουν κι αυτοί τα δικά τους. Εμένα όμως δεν με νοιάζει. Εγώ είμαι ο άρρωστος. Εγώ φοβάμαι. Εγώ.

Πως έγινα έτσι; Δεν είναι όλος ο κόσμος εγώ. Ναι έχουν κι αυτοί τα δικά τους. Ναι δικαιούνται να έχουν κι αυτοί τα δικά τους, τα προβλήματά τους.

Να τα αφήνετε έξω τα προβλήματά σας, εγώ εδώ κάνω θεραπεία. Ξέρω δεν έχετε κουμπί να τα κλείσετε όλα και να είστε μόνο για μένα. Ξέρω έχετε κι άλλους ασθενείς. Ξέρω είναι πολλοί σαν κι εμένα. Ξέρω, ξέρω, ξέρω, αλλά φοβάμαι, λυπάμαι.

Θέλω χρόνο. Θέλω τη ζωή μου πίσω, την καθημερινότητά μου. Θέλω ότι είχα και το έχασα, ξαφνικά. Δεν φταίτε , δεν φταίω. Βοηθήστε με σε αυτό το δρόμο.

Θα σας βοηθήσω όπως μπορώ. Ακούστε με θα σας ακούω. Χαμογελάστε μου, θα σας χαμογελώ, αν μπορώ, όποτε μπορώ, όμως δεν θέλω άλλο να φοβάμαι. Σας κούρασα. Είναι γιατί νιώθω κι εγώ κούραση. Χάθηκα

Θα τα βάλω στη σειρά, νομίζω.

Θα βρω υπομονή, νομίζω.

Θα βρω, θάρρος, νομίζω.

Θα βρω δύναμη, ίσως.

Όμως χαίρομαι κάθε φορά που έρχομαι για θεραπεία και είστε εδώ, όλοι εσείς... Τώρα όταν δεν γελάτε σας νοιάζομαι. Όταν δεν με αγγίζετε ψάχνω να βρω τι σας πονάει. Σας σκέφτομαι. Σας εκτιμώ. Σας ευχαριστώ.

Τώρα μπορώ να δω ότι στον πλανήτη δεν ζω μόνο εγώ. Μου πήρε καιρό. Κάνατε υπομονή. Έκανα προσπάθεια.

Πάμε μαζί παρακαλώ όπου μας πάει η ζωή.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το προσωπικό της Ογκολογικής Κλινικής, καθημερινοί ήρωες...

Η Αργυρώ, 39 χρονών, ξεκινάει χημειοθεραπείες -Η μάχη με τον καρκίνο μέσα από μηνύματα ασθενών

Δύο καλές ειδήσεις για τον καρκίνο του μαστού και των ωοθηκών

Νικιέται ο καρκίνος;

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς