Πόσο με άλλαξε ο καρκίνος σαν άνθρωπο…

Έγραφα προχθες για το πόσο άλλαξε τις συνήθειες και τη ζωή μου ο καρκίνος, τον τελευταίο χρόνο που ζω μαζί του. Αυτές είναι οι εμφανείς αλλαγές, οι αλλαγές σε συνήθειες, σε πρόγραμμα ζωής.

Ίσως όμως σημαντικότερες είναι οι αλλαγές που δεν φαίνονται, αυτές που συμβαίνουν μέσα σου, αυτές που σε μεταβάλλουν ως άνθρωπο. Είναι κάμποσες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να εκπλήσσεται με την αντίδρασή μου σε κάποια φαινόμενα, καθώς στην προ καρκίνου περίοδο η συμπεριφορά μου θα ήταν τελείως διαφορετική.

Η πρώτη μεγάλη αλλαγή που εντοπίζω στον εαυτό μου είναι ότι έγινα πιο υπομονετικός. Έχοντας «κόλλημα» με την ακρίβεια στα ραντεβού μου (ποτέ δεν έχω αργήσει ούτε ένα λεπτό, και αν συμβεί κάτι που με οδηγεί σε καθυστέρηση ακόμα κι ενός πενταλέπτου, ενημερώνω αμέσως αυτόν που με περιμένει), θεωρούσα αδιανόητο να σπαταλώ χρόνο σε θαλάμους και διαδρόμους αναμονής δημοσίων υπηρεσιών. Κι αν με υποχρέωναν να το υποστώ, το πιθανότερο είναι ότι θα αντιδρούσα και θα διαμαρτυρόμουν έντονα.

Εδώ και ένα χρόνο έχω περάσει ουκ ολίγες ώρες στην Ογκολογική Κλινική περιμένοντας να κάνω θεραπεία. Βλέποντας τι αγώνα δίνει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Κλινικής, θεωρώ αδιανόητο όχι μόνον να διαμαρτυρηθώ, αλλά ακόμα και να ενοχληθώ, από τη μεγάλη αναμονή. Περιμένω επί ώρες, όπως άλλωστε και όλοι οι υπόλοιποι καρκινοπαθείς. Και όταν έρχεται η σειρά μου, υποδέχομαι τη νοσηλεύτρια που μού φέρνει το φάρμακο της θεραπείας, με ένα μεγάλο χαμόγελο. 

Όμως και τις ώρες που με βασάνιζαν οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών, έσφιγγα τα δόντια κι έλεγα "υπομονή". Και δεν το έλεγα μόνον, έμαθα και να κάνω υπομονή. 

Αυτές τις φορές που με βασάνιζαν οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών, συνειδητοποιούσα πόσο μεγάλη αξία και σημασία έχει η διαπίστωση ότι η υγεία είναι υπεράνω όλων. Στα λόγια όλοι συμφωνούμε, αλλά συνήθως το ευχόμαστε χωρίς να το εννοούμε. Όσο είμαστε καλά, θεωρούμε δεδομένο, ότι πάντα έτσι θα είμαστε. Μέχρι που έρχεται μια διάγνωση για καρκίνο και οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών για να σε προσγειώσουν ανώμαλα.

Συνειδητοποίησα ακόμα, πόσο λάθος ζούμε, έχοντας ως προτεραιότητα την απόκτηση υλικών αγαθών και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, ή απλές καθημερινές απολαύσεις, όπως το διάβασμα ενός βιβλίου, ή μια βόλτα στην εξοχή, ή η συνάντηση με ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Όπως είπε και η Μαραθωνοδρόμος μας Μαρία Πολύζου στη χθεσινή της συνέντευξη (Μαρία Πολύζου: Αντιμετώπισα τον καρκίνο όπως και τους αγώνες. Με μία νίκη στο τέλος)  «δεν θέλω να αφήνω τίποτε για αύριο». Πριν τον καρκίνο, είχα μια τάση αναβλητικότητας. ίσως επιδή ήταν στον χαρακτήρα μου, ίσως επειδή καταπιανόμουν με πολλά και δεν προλάβαινα να τα κάνω όλα σήμερα, είχα την τάση να μεταθέτω πράγματα για αύριο. Ο καρκίνος με άλλαξε. Θέλω να τα κάνω όλα σήμερα, να μην αφήνω εκκρεμότητα για αύριο. Γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρω τι μου ξημερώνει...

Έμαθα επίσης, να αξιολογώ τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου πιο αντικειμενικά και λιγότερο εγωιστικά. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, υπάρχουν φορές που (σχεδόν) όλοι διεκδικούμε μια ιδιαίτερη μεταχείριση για τον εαυτό μας.

Θεωρούμε ότι μάς ανήκουν περισσότερα απ΄ όσα έχουμε, ότι δικαιούμαστε περισσότερα απ’ όσα μάς προσφέρονται, ότι για κάποιο λόγο έχουμε «προβάδισμα» και «προτεραιότητα» έναντι των άλλων. Ναι, εκδηλώνουμε μια εγωιστική συμπεριφορά, που και οι ίδιοι δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε.

Στην Ογκολογική κατάλαβα (μού έγινε συνείδηση) ότι υπάρχουν άνθρωποι που δικαιούνται περισσότερη φροντίδα από μένα. Όπως, τα νέα παιδιά ή οι μοναχικοί γέροντες και γερόντισσες που περιμένουν καρτερικά να πέσει στις φλέβες τους το φάρμακο της χημειοθεραπείας.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πιο ταλαιπωρημένοι αλλά και πιο γενναίοι από μένα, καθώς δίνουν αγόγγυστα τη μάχη με τον καρκίνο επί πέντε και δέκα συνεχόμενα χρόνια. Που η ζωή τούς χρωστάει πολύ περισσότερα απ’ όσα «χρωστάει» σε μένα.

Συνειδητοποίησα ότι λειτουργούμε στη ζωή με έναν υπέρμετρο εγωισμό και συμπεριφερόμαστε λες και θα ζήσουμε αιώνια, ενώ στην πραγματικότητα, μας χωρίζουν από το θάνατο λίγα μέτρα. Μια αξονική, ένα Pet scan είναι αρκετά για να σε κάνουν να δεις κατάματα πόσο αναλώσιμοι είμαστε, πόσο κοντά μπορεί να είναι το τέλος.

Ναι, αυτό που συνειδητοποίησα περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι ότι συμπεριφερόμαστε λες και θα ζήσουμε για πάντα ενώ στην πραγματικότητα είμαστε προσωρινοί και περαστικοί. Και να σκεφτείτε εγώ είμαι από τους τυχερούς που δεν άκουσα από το στόμα του γιατρού «έχεις τόσους μήνες ζωή».

Για σκεφτείτε κι εκείνους που βγαίνουν από το γιατρό, παίρνοντας συγκεκριμένη ολιγόμηνη προθεσμία… Όπως είχε συμβεί και με τον αδελφικό μου φίλο Τάκη Γκίκα…

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αν έχεις καρκίνο σε κοιτάζουν λες και …ζεις παρανόμως

Μια καινούργια μέρα στη μάχη με τον καρκίνο

ΗΜΕΡΑ 362η με καρκίνο: πλέον αρχίζω νέα μορφή θεραπείας…

ΗΜΕΡΑ 361η με καρκίνο: Ακόμα μια αξονική χωρίς καλά νέα

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς