ΗΜΕΡΕΣ 297η-301η: 300 ημέρες μάχη με τον καρκίνο

Είναι δύσκολες αυτές οι ημέρες, το 'χετε διαπιστώσει και από τις προηγούμενες δημοσιεύσεις. Ναι, δεν είναι πάντα εύκολα, αισιόδοξα κα χαρούμενα τα πράγματα, όταν δίνεις μάχη με τον καρκίνο. Μάλλον, ποτέ δεν είναι, απλώς προσπαθώ να τα κάνω να εμφανίζονται έτσι. Ωστόσο, δεν τα καταφέρνω πάντα.

Υπάρχουν οι φορές που είτε φουντώνουν οι ανησυχίες λόγω κάποιων ενοχλήσεων, είτε σε κυριεύουν τα άγχη λόγω προβλημάτων. Και τότε υποχωρεί η αισιοδοξία και η καλή διάθεση. Μια τέτοια περίοδος είναι και αυτή.

Τετάρτη 1 Απριλίου, σαν σήμερα πριν από 11 χρόνια, έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος από καρκίνο στον πνεύμονα, ένας πολύ καλός μου φίλος, ο «Πράχτορας», για τον οποίο θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.  Πέρασαν 11 χρόνια από το φευγιό του. Όμως δεν ξεχνιέται ο «Πράχτορας», δεν θα ξεχαστεί ποτέ, τουλάχιστον από μένα, που τώρα περνάω μια ταλαιπωρία που πέρασε κι εκείνος.

Έχει αρχίσει να με επηρεάζει και η καραντίνα λόγω κορωνοϊού. Μπορεί μόλις να άρχισε επισήμως, αλλά εγώ βρίσκομαι σε αυτό το καθεστώς (αυτό)περιορισμού πάνω από ένα μήνα. Ούτε τα παιδιά μου δεν παίρνω μια αγκαλιά, ενώ έχουν αραιώσει και τις επισκέψεις τους με το φόβο μην μου μεταφέρουν τον ιό.

Σήμερα Πέμπτη, έρχεται ο γιος μου Περικλής και μάς φέρνει ψώνια, καθώς εμείς αποφεύγουμε να πάμε σε super markets ή σε άλλα καταστήματα τροφίμων. Περιμένοντάς τον, συζητάμε με τη Νεκταρία για το πόσο καλό παιδί είναι.

Εξομολογούμαι στη (σύγυγό μου) Νεκταρία, ότι «θέλω να τον πάρω μια αγκαλιά», αλλά μας την έχει στερήσει κι αυτή ο κορωνοϊός. Συγκινούμαι και δακρύζω. Τα αγαπάω πολύ τα παιδιά και κάποιες φορές νιώθω να μου λείπουν, αν και δεν υπάρχει μέρα που δεν θα επικοινωνήσουμε. Ειδικά με τον Περικλή που δουλεύουμε και στο ίδιο «μαγαζί», όπως λέω το thebest.

Την Παρασκευή, ξυπνάω στις 4 και 10 το ξημέρωμα. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ, αλλά είναι αδύνατον. Ένταση και άγχος συνήθως φέρνουν αϋπνία, ακόμα και σε μένα που ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τον ύπνο.  Από εκείνη την ώρα μένω ξύπνος έως τις 3 τα μεσάνυχτα, περίπου για 24 ώρες. 

Ξημερώνει Σάββατο, με τα ίδια συναισθήματα.

Σάββατο, 4 Απριλίου 2020, συμπληρώνονται 300 ημέρες από τότε που έμαθα (ΗΜΕΡΑ 1η: Ραντεβού... με τον καρκίνο) ότι έχω καρκίνο. Αν ήμουν …κυβέρνηση θα γιόρταζα  την επέτειο. Ως καρκινοπαθής  τι να γιορτάσω. Ίσως, το ό,τι είμαι ακόμα ζωντανός.

Ναι, πέρασαν 300 ημέρες με θεραπείες, εγχείρηση, ταλαιπωρίες, αλλά ο καρκίνος είναι εδώ και επιμένει. Στα καλά νέα; Ζω ακόμα και έως τώρα ο καρκίνος δεν με έχει καταβάλλει, νιώθω καλά.

Όμως γνωρίζω ότι ο καρκίνος είναι ύπουλος εχθρός. Αν αρχίσει να με παίρνει η κάτω βόλτα, μπορεί μέσα σε λίγους μήνες να έχω «φύγει».

Όσο αισιόδοξο κι αν είναι το ό,τι νιώθω καλά τώρα, δεν προεξοφλεί το μέλλον, ούτε καν το άμεσο. Αναπόφευκτες αυτές οι σκέψεις στην 300η ημέρα.

Και αναπόφευκτο, να μετράς τις ημέρες μία-μία, από τότε που βρέθηκες αντιμέτωπος με τον «εχθρό».

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Εκτός του τσιγάρου τι άλλο προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα

ΗΜΕΡΕΣ 288η-296η: η Δήμητρα με 50 χημειοθεραπείες και 3,5 χρόνια μάχη

Δείτε όλο το Ημερολόγιο