Ψάχνοντας για «μέγεθος», ταυτότητα και αισθητική: Μια άποψη για την τελετή έναρξης και τον τελάλη

Η Μαρία Αγουρίδη ξεχώρισε αντιπροσωπεύοντας το Καρναβάλι που θέλουμε, δηλαδή με ποιοτικά χαρακτηριστικά και φυσιογνωμία

Όχι, δεν φαίνεται η πόλη να βρήκε επιτέλους τη συνταγή επιτυχίας για μια κοινώς αποδεκτή τελετή έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού. Το περασμένο σαββατόβραδο, που ο καλός καιρός «κατέβασε» πολύ κόσμο στην πλατεία Γεωργίου και οι συνθήκες ήταν ιδανικές για υπαίθρια εκδήλωση στην καρδιά του χειμώνα, δεν θα λέγαμε πως το πρόγραμμα ξεσήκωσε, ενθουσίασε ή γοήτευσε. Και δεν μιλάμε βέβαια για τα πυροτεχνήματα που ανέκαθεν αρέσουν, όμως πλέον τα βλέπουμε σε γάμους, πανηγύρια… παντού. Θετικό πρόσημο θα βάζαμε για την ιδέα των οπτικών εφέ στο θέατρο «Απόλλων», για τα σύντομα λογίδρια χωρίς πολιτικά διαγγέλματα, για τις τρεις παράλληλες σκηνές και τα φωταγωγημένα πανιά με τους νέους μπάστακες, όμως το βασικό «περιεχόμενο» δεν λειτούργησε. Ένα ρεπερτόριο με επίκαιρα κινηματογραφικά και νεανικά χιτ, στα πρότυπα «εισαγωγής» στο κυρίως πρόγραμμα κέντρου διασκέδασης, δεν αντιπροσωπεύει βέβαια το Πατρινό Καρναβάλι. Στα χορευτικά νούμερα δίχως ειδική τεχνική υποστήριξη και ιδιαίτερες αμφιέσεις, δύσκολα συγκεντρώνεσαι σε πλατεία γεμάτη πλήθος. Μια ανοιχτή τελετή σε τόσο μεγάλο χώρο θέλει κάτι με μέγεθος, υπερβολή και αναγνωρισιμότητα- άλλωστε show woman πανελλήνιου και διεθνούς βεληνεκούς με στοιχεία μεγάλων συναυλιακών concepts δεν διαθέτουμε ώστε να τραντάξει το πατάρι. Η δυνατή εικόνα είναι που «μιλάει» και «μένει». Αρκούν λοιπόν το επιβλητικό άρμα του Βασιλιά Καρνάβαλου, ένα πραγματικό «μπουκέτο» στολών και δυνατά ντεσιμπέλ μπροστά στο φωταγωγημένο Δημοτικό Θέατρο- έμβλημα. Ενα tableau vivant που "φωνάζει" την υπεροχή του. Το Καρναβαλικό Συνεργείο και η δουλειά των πληρωμάτων έπλασαν και πλάθουν το μύθο του κορυφαίου θεσμού της πόλης και αυτά, χωρίς «φιοριτούρες» χαμηλών πτήσεων πρέπει να βγουν μπροστά.

Ειδική μνεία θα κάνουμε στην παρουσία του νέου τελάλη, της Μαρίας Αγουρίδη. Η παρουσία της είχε ταμπεραμέντο και ποιότητα μαζί. Για μας αντιπροσώπευσε μια «σχολή» αισθητικής που κάποιοι καρναβαλιστές υπηρετούν χρόνια τώρα έστω κι αν δεν τους έχει διακρίνει το ευρύτερο κοινό. Καταπληκτική η στολή, ένας μεταμοντέρνος, αρτίστικος αρλεκίνος δια χειρός Ολγας Μοσχόβου, με στυλιζαρισμένο όγκο, «στητό» ύφασμα και έξυπνες λεπτομέρειες, ώστε να μη δείχνει λαικός με την κακή έννοια. Χάρη στην αφοπλιστική μονοχρωμία του λευκού και στα κομψά μαύρα γαρνιρίσματα ξεχώριζε από μακριά, κόντρα στη γενικευμένη, αποκριάτικη πολυχρωμία. Το μακιγιάζ του Laxmi Make Up Room από την Αφροδίτη Βενιέρη έξοχο. Η ίδια η Μαρία, που με τη χαρακτηριστική της άνεση και το κέφι της, ανέλαβε άτυπα και χρέη παρουσιαστή στην έναρξη, ήταν μια θαυμάσια επιλογή από τους ιθύνοντες για να αφήσουμε πίσω παραδόσεις άνευρων και παλιομοδίτικων ομιλιών του χθες και επιπλέον να ενταχθούμε στο γενικότερο, παγκόσμιο κίνημα ίσων ευκαιριών στις γυναίκες και τις δυνατότητές τους.