Ενα ιμπρεσιονιστικό αριστούργημα με το Ζαν Λουί Τρεντινιάν
Την ταινία "Ο Κονφορμίστας" του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι παρουσιάζει η κινηματογραφική λέσχη της Πάτρας τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου στα Odeon Ster Cinemas. έχουν προγραμματιστεί τρεις προβολές στις 6.00 μ.μ., στις 8.15 μ.μ. και στις 10.30 μ.μ.
Παίζουν οι: Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Στεφανία Σαντρέλι, Γκαστόνε Μοσίν, Υβόν Σανσόν.
Πρόκειται για μία από τις πιο σημαντικές μεταπολεμικές ταινίες όλων των εποχών! The Guardian
Το Σωματείο Αμερικανών Σκηνοθετών ψήφισε το «Κομφορμίστας» στις 80 καλύτερες ταινίες των τελευταίων 80 χρόνων.
Ένας πράκτορας της φασιστικής μυστικής αστυνομίας του Μουσολίνι αναλαμβάνει την εκτέλεση του πάλαι ποτέ καθηγητή και μέντορά του στο Παρίσι.
Ο Μπερτολούτσι ρίχνει μια καυστική κριτική ματιά στο παρελθόν της Ιταλίας και ανοίγει ένα νέο κινηματογραφικό κεφάλαιο, καθώς δημιουργεί αρχιτεκτονικά στιλιζαρισμένες εικόνες χάρη στην πρωτοποριακή δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Βιτόριο Στοράρο.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Φανταστείτε τον Bernardo Bertolucci τριάντα ετών, όσο ήταν όταν έκανε τον Κομφορμίστα. Προσωπικά τον φαντάζομαι σαν έναν φοιτητή σχολής τέχνης, αφοσιωμένο στους λέκτορες του. Από τον Fellini παρατηρεί την απεριττότητα κάθε σκηνής και την χρήση τρίτων προσώπων. Από τον Antonioni διδάσκεται την αποστασιοποίηση από τον ήρωα. Από τον Pasolini παίρνει μαθήματα ύφους και ερμηνείας. Από τον De Sica εμπνέεται τη δύναμη της σκηνής και την χορευτική κίνηση της κάμερας. Τι τύχη όμως! Δίπλα του κάθεται ο Vittorio Storaro και… ζωγραφίζει το θρανίο του…
Η πρώτη μεγάλη ταινία του Bertolucci που ποτέ δεν ήταν καλύτερος, κάτι συνηθισμένο, τότε, για το σινεμά των δημιουργών, ενώ συνήθως, σήμερα, ωριμάζουν με την πάροδο του χρόνου. Η ιστορία μας μεταφέρει στην φασιστική Ιταλία, στα τέλη των 1930. Ο ήρωας μας είναι παρασυρμένος από την θέληση για φυσιολογική ζωή, αλλά έχει μπερδέψει την ομαλότητα με τον κομφορμισμό. Όταν θα βρεθεί μπροστά σε ηθικά διλλήματα, δεν θα βρει καμία λύση, ακριβώς γιατί δεν είναι εξοπλισμένος ιδεολογικά. Οι φασιστικές του ιδέες υπάρχουν μονάχα για να συμβαδίζει με το σύνολο και τα ερωτικά του πάθη συνδέονται άρρηκτα με αυτές.
Σε μια σκηνή, η ηρωίδα, που ερμηνεύει η Dominique Sanda, θα τον αποκαλέσει «σκουλήκι».
Και ο Bertolucci θα συμφωνήσει. Έχει δανειστεί από το αριστούργημα του Αλμπέρτο Μοράβια, έναν ήρωα με τον οποίο δεν μοιράζεται τίποτα κοινό, δεν θέλει να τον ξέρει. Τον πετάει στο κοινό, όπως πέταγαν οι Ρωμαίοι τους Χριστιανούς στην αρένα. Είναι ένα απόλυτο σινεμά-αποστασιοποίησης. Κάποτε είχαν ρωτήσει τον αείμνηστο Μάνο Κατράκη, γιατί ερμηνεύει τους πλούσιους και τους κακούς.
Και αυτός απάντησε… «ακριβώς για να φανεί ποιοι είναι» Αυτό κάνει και ο ριζοσπάστης Bertolucci, παρουσιάζει άψογα τον Ιταλό, που δεν θέλει να είναι. Τον Ιταλό που ξεγλιστρά των συνθηκών και ενσωματώνεται στο σύστημα, πέρα από χρωματισμούς.
Η ταινία δεν είναι μονάχα το σενάριο, δεν είναι οι πλαστικά άψογες ερμηνείες του Trintignant και των άλλων, είναι και η εικόνα. Ο μεγαλύτερος διευθυντής φωτογραφίας του 20ου αιώνα, ο Vittorio Storaro, ζωγραφίζει τα ιμπρεσιονιστικά πλάνα του φίλου του. Νέος και αυτός τότε, φανερώνει την αδυναμία του στο γαλάζιο της νύχτας και χαίρεται να παίζει με τις γωνίες, που του χαρίζει ο Bertolucci. Ο Georges Delerue ντύνει διακριτικά την εικόνα με ήχο και το αποτέλεσμα είναι ένας ζωντανός Μονέ.
Κριτική Σύνοψη
Απλά αριστούργημα! Ότι καλύτερο έκανε ποτέ ο Bertolucci και, δυστυχώς, ότι καλύτερο, ποτέ, θα κάνει. Το πολιτικό σινεμά που άγγιξε τον σκηνοθέτη στις αρχές της καριέρας του, είναι εδώ σε δεύτερο πλάνο, αφού ο Bertolucci βλέπει πλέον τον παράγοντα άνθρωπο μέσα στις πολιτικό-κοινωνικές συνθήκες και συγκεκριμένα, εδώ τον άνθρωπο που δεν θέλεις να γνωρίσεις. Μια άμεση κριτική στους συμπατριώτες του, που για τους προσωπικούς του λόγους, δεν σηκώσανε ποτέ ανάστημα στην καταπίεση.
Η ιμπρεσιονιστική του σκηνοθετική θεώρηση, θα τον συντροφεύει έκτοτε και η συμβολή του Vittorio Storaro θα χαρίσει στο παγκόσμιο κοινό, πλάνα-πίνακες, περφεξιονιστικής αξίας. Ο Trintignant δεν παίζει, είναι ο άνθρωπος που απαξιείς να βλέπεις, η Sandrelli είναι η Bellucci του τότε, οι θαυμάσιοι δεύτεροι και τρίτοι χαρακτήρες ανήκουν στην ψυχή του σεναρίου, ή, αν προτιμάτε, του έργου του Μοράβια. Μια ακόμη φορά, για να το εμπεδώσουμε,… αριστούργημα!
Σταύρος Γανωτής
Ποια είναι η ψυχοσύνθεση ενός φασίστα; Αυτό διερωτάται ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι στον «Κονφορμίστα», ένα ατόφιο σινε-διαμάντι χαρακτηριστικό της φιλμογραφίας του.
Ο σκηνοθέτης βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια και κινηματογραφεί έναν πράκτορα της μυστικής αστυνομίας του Μουσολίνι (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν ) ο οποίος βρίσκεται σε αποστολή εκτέλεσης του πάλαι ποτέ καθηγητή και μέντορά του. Το ταξίδι μέχρι το Παρίσι, όπου βρίσκεται ο στόχος του, μετατρέπεται σε ψυχογράφημα του ήρωα πάντα με γνώμονα τα γεγονότα που τον στιγμάτισαν.
Η χρήση των φλας μπακ αποκαλύπτει τις τραυματικές εμπειρίες που έπλασαν έναν βαθιά φοβισμένο άντρα, ο οποίος προσπαθεί να συμβιβαστεί με τη μεσοαστική καταγωγή του επιδιώκοντας μια «κανονική» ζωή, ενώ δείχνει πρόθυμος να αποδεχτεί κάθε συμβιβασμό ώστε να ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Εξαρτημένος από την απόλυτη ιδιοτέλειά του, αποδεικνύεται τελικά ένας άνανδρος δίχως ιδανικά, που κρύβεται πίσω από την «πίστη» του στο καθεστώς.
Γιάννης Καντέας-Παπαδόπουλος
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
