Ο Αχαιός Ηλίας Κακαβάς εξιστορεί το χρονικό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου- "Αρχικά δεν ήταν στο μυαλό μας η κατάληψη"

Την εμπειρία του από την εξέγερση των φοιτητών κατά της χούντας, κορύφωση της οποίας ήταν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973, μοιράστηκε με τους ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο Πάτρας 107,7», ο Αχαιός Ηλίας Κακαβάς, φοιτητής την εποχή εκείνη στην ΑΣΟΕΕ.  «Αυτό που αισθάνομαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα είναι ότι η υπόθεση του Πολυτεχνείου είναι πλέον εγγεγραμμένη στο DNA της νεολαίας και του λαού ολόκληρου ως μια εξέγερση.

Η έννοια της εξέγερσης διαφέρει από την επέτειο, δεν είναι μνήμη μόνο, έχει εξεγερσιακά χαρακτηριστικά αυτή η ημέρα, τέτοια που διαπερνούν το χρόνο», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Κακαβάς αναφερόμενος στα συναισθήματα και τις σκέψεις που του ξυπνούν 43 χρόνια μετά, μια μέρα σαν την σημερινή.

Όπως εξήγησε μέσα στο 1973 υπήρχε μια κλιμάκωση του αγώνα των φοιτητών. Τον Φλεβάρη του 1973 είχαμε την κατάληψη της Νομικής, μετά είχαμε τη δεύτερη κατάληψη της Νομικής που έγινε αργότερα τον Μάρτη. Έχουμε τις φοιτητικές επιτροπές αγώνα που στήθηκαν σε όλες τις Σχολές και με δουλειά «μυρμηγκιού» άρχισαν να κάνουν την μαζικοποίηση του κινήματος συντάσσοντας τα σχετικά αιτήματα, έχουμε την μελέτη των 12 στην ΑΣΟΕΕ που πέρασαν μέσα και τις πολιτικές διεκδικήσεις. Έχουμε το μνημόσυνο του Παπανδρέου στις 3 Νοέμβρη, στο 1ο νεκροταφείο, όπου έχουμε πάλι μια σύγκρουση με την Αστυνομία και έχουμε προσαγωγές πολλών φοιτητών. Όλα αυτά έρχονται και καταλήγουν στις 17 Νοέμβρη του 1973.

«Το χαρακτηριστικό όμως είναι το εξής, ενώ είχαμε αυτή την πορεία των γεγονότων είχαμε και στοιχεία που βγήκαν τελείως αυθόρμητα. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν είχε προαποφασιστεί από κανέναν. Εμείς κάναμε συνέλευση στην ΑΣΟΕΕ, στις 15 του μήνα, βγάλαμε την επιτροπή αγώνα που ήμουν κι εγώ μέσα, και μαθαίνουμε ότι στο Πολυτεχνείο μαζεύεται κόσμος κι έχουν συνελεύσεις οι σύλλογοι των φοιτητών.

Γίνεται γνωστό και στην Νομική, κατεβαίνει και η Νομική, κι έτσι το μεσημέρι της 15ης Νοεμβρίου εμφανιζόμαστε περί τους 1.500-2.000 φοιτητές. Όχι με λογική κατάληψης. Η λογική μας και η φιλοδοξία του κινήματος ήταν να έρθουν στα χέρια των αντιδικτατορικών φοιτητών οι φοιτητικοί σύλλογοι και να φύγουν από τα χέρια των διορισμένων χουντικών. Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός, βέβαια οι συγκυρίες αλλάζουν πολλές φορές την πραγματικότητα», σημείωσε ο κ. Κακαβάς.

Όσον αφορά την  ιδέα της κατάληψης εξήγησε ότι αυτή έπεσε πορεία καθώς ενώ οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, έξω μαζευόταν  η αστυνομία και άρχισε ένας νεραντζοπόλεμος. «Έρχεται η αστυνομία με έναν Εισαγγελέα ο οποίος μας έλεγε να βγούμε έξω, όμως το πράγμα ξεφεύγει πλέον από τους φοιτητές καθώς μαζεύτηκε κόσμος. Η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή έγινε από 2 εκπροσώπους της κάθε Σχολής και προς το πρωί της 16ης Νοεμβρίου έγινε η γνωστή Συντονιστική του Πολυτεχνείου. Αρχικά δεν μπορούσαν να βγούμε έξω γιατί υπήρχε η αστυνομία και μετά άρχισε να καταλαγιάζει ότι κάνουμε κατάληψη», θυμάται.

Βέβαια ακόμα δεν περνούσε από το μυαλό του αλλά και από το μυαλό των υπολοίπων ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε. Ο βαθμός της καταστολής μάλλον εξέπληξε και πείσμωσε ακόμα περισσότερο τους συγκεντρωμένους φοιτητές. «Η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύαμε ότι θα έχουμε τέτοια καταστολή, γεγονός που έφερε μεγαλύτερη αντίσταση από εμάς, αλλά δεν πιστεύαμε μέχρι τελευταία στιγμή ότι θα κατέβαιναν τα τανκς. Αυτό δεν το πίστευαν τότε ούτε οι κυρίαρχες οργανώσεις.

Κύρια υπήρχε η σκέψη να πάρουμε πρώτα τους Συλλόγους και με αυτή την έννοια υπήρχε διστακτικότητα στο να γίνει η κατάληψη. Βέβαια τα γεγονότα σε ξεπερνούν μετά και όλοι μπήκαν στον χορό. Πια από την Πέμπτη το βράδυ παίρνει έναν πανελλαδικό χαρακτήρα.»

Σχετικά με το τι έχει μείνει από εκείνη την εξέγερση της νεολαίας το 1973 και τις αιτιάσεις ορισμένων ότι η «γενιά του Πολυτεχνείου» φταίει για την κατάσταση που έχει περιέλθει σήμερα η χώρα ο κ. Κακαβάς τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Δεν εκπληρώθηκαν οι όροι του Πολυτεχνείου αν και κύριος στόχος του κινήματος ήταν «κάτω η χούντα». Από εκεί και πέρα το « εθνική ανεξαρτησία», «λαϊκή κυριαρχία», όλα αυτά είναι ζητούμενα ακόμα, κι είναι ζητούμενα τούτες τις εποχές που πραγματικά μας έχουν κάτω από την μέγγενη των μέτρων και όλης αυτής της κατάστασης που υπάρχει.

Εμάς, για την αντιδικτατορική γενιά η πρώτη ήττα που υποστήκαμε ήταν από τον χαρακτήρα της Μεταπολίτευσης. Δηλαδή δεν είμαστε και χαρούμενοι που ήρθε ο Καραμανλής κι έγινε εθνάρχης. Από εκεί και πέρα κάποια βήματα έγιναν όπως η νομιμοποίηση του ΚΚΕ κ.α.. Μην ξεχνάμε όμως ότι το παλιό καθεστώς το υπεύθυνο, που έφερε τη δικτατορία, αυτό ξαναπήρε, μετά την πτώση της χούντας, την κυβέρνηση.

Τελευταία αναπτύσσεται μια θεωρία ότι η γενιά του Πολυτεχνείου τα φταίει και κάτι τέτοιες αηδίες.  Η πλειονότητα αυτής της περιόδου είναι οι ανώνυμοι και είναι οι πολλοί. Αν κάποιοι έγιναν επώνυμοι, κι αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, αυτοί δεν χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη γενιά.

Οι προσπάθειες που κάνουν σήμερα οι διάφοροι νεοφιλελέδες που θέλουν να διαγράψουν τη μνήμη μαζί με ους νεοναζιστές και όλο αυτό το συνονθύλευμα, είναι να αντιστρέψουν την εικόνα του Πολυτεχνείου. «Δεν υπήρξαν νεκροί» και κάτι τέτοια. Οφείλουμε κάθε χρόνο να επικαιροποιούμε τον αγώνα, τις θυσίες και τους νεκρούς που έπεσαν."