Σαν σήμερα: Πέθανε ο Ντελακρουά Γάλλος ζωγράφος - Ζωγράφισε το γνωστο έργο "Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου"

Το 1825, ο Ντελακρουά ταξίδεψε στη Μεγάλη Βρετανία, τόπος ανάπτυξης της μοντέρνας τοπιογραφίας και γνώρισε προσωπικά τον Κόνσταμπλ, τον Ταίρνερ και τον Μπόνινγκτον. Με τον τελευταίο συνδέθηκε φιλικά και διδάχθηκε από αυτόν για την τεχνική της υδατογραφίας.

Φύση θερμή, πνεύμα πλατύ και φιλελεύθερο, θρεμμένος με ωραία ιδανικά, πλουτισμένος με βαθιά μόρφωση. Οι «Σφαγές της Χίου» ανοίγουν τον δρόμο για μια σειρά έργων, εμπνευσμένων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποία ο Ντελακρουά μέσα στον νεανικό θαυμασμό του για τον Μπάιρον, συμμετείχε ιδεολογικά όπως πολλοί νέοι της γενιάς του. Ιδιαίτερα με την «Ελλάδα που ξεψυχά στα ερείπια του Μεσολογγίου» (1827), ο καλλιτέχνης έλαβε μέρος στον φιλελληνικό αγώνα που ανέλαβε ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Το 1830 ο Ντελακρουά, οπαδός του Βοναπάρτη, έλαβε μέρος στην επανάσταση του Ιουλίου που κατέληξε στην πτώση της μοναρχίας των Βουρβόνων και αφιέρωσε στις Τρεις Ημέρες ένα έργο, «Την Ελευθερία που οδηγεί τον λαό», όπου μια ημίγυμνη γυναίκα με τον φρυγικό σκούφο υψώνει την τρίχρωμη σημαία σπρώχνοντας τον λαό πέρα από ένα οδόφραγμα.

Τα ταξίδια του τον έκαναν μεστό από γνώσεις και εμπειρίες εμπνεόταν από τους ανθρώπους και ταυτόχρονα, εξέλισσε τον τρόπο ζωγραφικής του. Ήταν ένας καλλιτέχνης διαρκούς εξέλιξης, ανοιχτός στις νέες προκλίσεις.

Το 1833 ο  Ντελακρουά ταξίδεψε στη βόρεια Αφρική, πλούσιο σε καλλιτεχνικές και χρωματικές εμπνεύσεις και ακόμα ανακάλυψε μια διαφορετική πλευρά του ανθρώπου. Από τις επιμελημένες σημειώσεις που κράτησε στα ημερολόγιά του, για τις εντυπώσεις του ταξιδιού, ο Ντελακρουά αποκόμισε μια νέα αίσθηση του φωτός και του χρώματος, η οποία προμηνύει τις κατακτήσεις του ιμπρεσιονισμού, στο πρόβλημα της διαιρέσεως των χρωμάτων «Οι γυναίκες του Αλγερίου» (1834). Από τη στιγμή αυτή αρχίζει η εποχή της επιτυχίας του.

Ο Ντελακρουά υπήρξε και μεγάλος συγγραφέας και κριτικός τέχνης. Τα θέματά του περιλαμβάνουν κριτικές για τον Μιχαήλ-Άγγελο, τον Πουσσέν και τον Ζερικώ. Έγραψε ακόμα ένα Ημερολόγιο, που θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα τεκμήρια της ρομαντικής εποχής.

Πέρα όμως από την κριτική τέχνης έτρεφε πραγματικό θαυμασμό για τη μουσική. Συχνά μιλούσε για μουσικές ποιότητες στη ζωγραφική, «Μια ορισμένη εντύπωση παράγεται από μια δεδομένη διάταξη του χρώματος, του φωτός, και της σκιάς. Είναι εκείνο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως μουσική μιας εικόνας».

Το προσωπικό στυλ του ζωγράφου βασίζεται στις δυνατές αντιθέσεις φωτός και σκιάς, στις λαμπρές χρωματικές περιοχές και στη ρευστή, ενστικτώδη πινελιά. Τα τεχνικά αυτά μέσα ο Ντελακρουά τα έθεσε στη διάθεση της ρομαντικής του ψυχής, που συχνά εκφράζεται σε πίνακες με βαθιά συγκινησιακή τάση.

Στο ζωγραφικό έργο του, που αντανακλά την ρομαντική διάθεση της λογοτεχνίας της εποχής του, η ανθρώπινη αλήθεια εκφράζεται πάντοτε με έμφαση και η εξαγνιστική φωτιά της εμπνεύσεως συγχέεται με την έξαρση της φαντασίας.

Από τις φλεγόμενες χρωματικές του κλίμακες αναδύονται έργα με ασύγκριτη ποιητική πνοή, τα οποία τα κατορθώνει ο καλλιτέχνης όταν αποκαθιστά μια πραγματική επικοινωνία με τη φύση ή με το μοντέλο του.

Για παράδειγμα, το κεφάλι της μικρής στο έργο «Η ορφανή στο κοιμητήριο», είναι μια σοβαρή και εύγλωττη προσωπογραφία εκφρασμένη με αντιθέσεις που χωρίς να μειώνουν τον χρωματικό πλούτο, δίνουν στο έργο ξεχωριστεί ένταση.

Επιμέλεια: Γεωργία Παπαϊωάννου

Πηγή: artmag.gr

Φωτογραφίες: el.wikipedia.org

MuseeLouvre