Η Γιαννούλα του Μάγνη

Μια βραδιά με την Γιαννούλα την Κουλουρού, είναι σίγουρα μια ξεχωριστή εμπειρία. Όταν μάλιστα αυτή η εμπειρία φέρει την υπογραφή ενός συναδέλφου, τότε μιλάμε για μια βραδιά- πρόκληση, καθώς με κάτι τέτοια το συνάφι κερδίζει πόντους και φουσκώνει περήφανα για τα ταλέντα του.

Και ο Μάγνης φαίνεται ότι διαθέτει πολλά. Και πάνω από όλα διαθέτει τόλμη... Την τόλμη να κοιτάξει στα μάτια μια γυναίκα που έχει πατήσει στα σοκάκια της πόλης, που έχει διαπομπευτεί, που έχει αγαπηθεί, που έχει διχάσει.

Την τόλμη να την κοιτάξει στα μάτια και να μην δει μια γραφική τρελή, αλλά μια μικρή σοφή, που μέσα από την τρυφεράδα της αφέλειας, κάνει τέλειες χερουργικές τομές στα ήθη της πόλης και την εικόνα της.

Ο Κωνσταντίνος Μάγνης,  έντυσε την Γιαννούλα του με το ρούχο της συνείδησης αυτής της πόλης και την έκανε να μετρήσει με το μέτρο της παράδοσης, το μπόι της ιστορίας. Μιας ιστορίας φτιαγμένης από αλήθειες και χωρατά, από πρόσωπα και καρικατούρες προσώπων, από μικρές στιγμές, από αυτές που γράφουν την μεγάλη ιστορία, την ανθρώπινη.

Η Γιαννούλα του Μάγνη, ήταν η Πάτρα που φιλοσοφεί την ιδιαίτερη τρέλα της, η γυναίκα που τύποις καθοδηγείται άγεται και φέρεται αλλά επί της ουσίας καθοδηγεί, όχι την προσχεδιασμένη της μοίρα, αλλά εκείνο τον δικό της εσωτερικό κόσμο, τον δαιδαλώδη, τον οποίο δεν ακουμπάνε ούτε καν οι συμβάσεις που την κρατούν φυλακισμένη και από τον οποίο πηγάζει ακόμη και το μεγαλείο της αποδοχής της χρήσης της, ως εργαλείο  διαχρονικής φάρσας, με όχημα τον μεγαλύτερο των δεσμών της εποχής της: το αυτονόητο της δικαίωσης της ύπαρξης μέσα από έναν καλό γάμο.

Έναν γάμο που στην περίπτωση της Γιαννούλας του Μάγνη λειτουργεί ως αφορμή για αποκαλύψεις. Αποκαλύψεις της κοινωνικής σύμβασης, της πολιτικής απάτης, της ελαφρότητας των σχέσεων, της πολιτικής...ηθικής, της τρέχουσας ηθικής, της ηθικής των ΜΜΕ, και της αδηφάγου διάθεσης για μεγαλεία, της έλξης σε ό,τι λάμπει και οδηγεί στην  πλάνη ότι μπορεί να φωτίσει τις μέρες.

Η Γιαννούλα, είναι η μόνη που μένει έξω απο την ομαδική παραίσθηση, παρακολουθώντας σε όλη την διάρκεια του έργου τον εαυτό της και τους άλλους με την βεβαιότητα του εγνωσμένου τέλους.

Είναι η μόνη που γνωρίζει, η μόνη που φιλοσοφεί, η μόνη που υπομένει καρτερικά την περιρρέουσα τρέλα για να καταλήξει το γέννημα, το σύμβολο αυτού του πολύχρωμου μωσαϊκού μιας κοινωνίας η οποία αναζητά εκτόνωση και αποφασίζει να την βρει σε μια ψευδαίσθηση δυνατού πλούτου, δυνατής δόξας, στον δρόμο για τον μώλο, εκεί που αναμένεται ο Ουίλσωνας ο προορισμένος να αναμένεται εις το διηνεκές, όπως αναμένει ένας χαρτοπαίκτης την καλή στιγμή, ένας φτωχός το λαχείο και ένας τυφλός το φως του.

Αυτή την ομαδική ψευδαίσθηση όσων οδηγούσαν την Γιαννούλα στον μώλο, την προβολή μιας άλλης βαθιάς επιθυμίας που καθαίρει μέσα από το μύθο και χρησιμοποιεί την Γιαννούλα ως αφορμή, φωτίζει ο συνάδελφος Κωνσταντίνος Μάγνης σε ένα έργο που αποδεικνύει ότι τον "κρατάει" η σκηνή και τον αγαπάει η πένα.

Θα κρατήσω τις ζωηρές, τις πολύ ζωηρές  ενστάσεις μου για την σκηνοθετική απόδοση του έργου, εκτιμώντας ότι το κείμενο θα μπορούσε με άλλη σκηνοθετική ματιά να έχει απογειωθεί, καθώς κυριαρχούσε η αίσθηση ότι το σκηνοθετικό τέχνασμα,  ο "νεωτερισμός" και σε μερικά σημεία η κραυγαλέα χρήση σκηνοθετικών ευκολιών,  στέρησαν από την παράσταση γνήσια στοιχεία λαϊκότητας, τα οποία τροφοδοτούσε αφειδώς το κείμενο   και τα οποία διέτρεχαν την αντίληψή του.

Και βεβαίως δεν θα τσιγγουνευτώ ένα μεγάλο μπράβο στον Ηρακλή Τζαβέλα, ο οποίος  ήταν απολαυστικός.

Μια πολύ καλή δουλειά, με την υπογραφή ενός πολύ καλού συναδέλφου, που όπως φαίνεται έχει πολύ μεγάλο μέλλον στην σκηνή, κάτι που άλλωστε χθες φάνηκε στο....χειροκρότημα.