Πάτρα - Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: «Θα ήθελα η μουσική μου απλά να δημιουργεί συναισθήματα και να ταξιδεύει τον ακροατή

Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, τρομπετίστας και συνθέτης, με μια άκρως σημαντική καριέρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θα βρεθεί την Παρασκευή 30 Μαϊου στις 9μμ στο Αίθριο του Παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου, στο πλαίσιο του «Jazz+Πράξεις 2014» του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων.

Μαζί με το κουαρτέτο του θα μας παρουσιάσει τη συναρπαστική προσέγγισή του στη μουσική των Pink Floyd. Το άλμπουμ τους με τίτλο «Heart of the Sun-Τhe music of Pink Floyd» αποθεώθηκε από τον ελληνικό και διεθνή τύπο και αποτελεί μια ασυνήθιστη ματιά στον κόσμο του μυθικού συγκροτήματος της ροκ, που χαρακτηρίζεται από βαθιά αγάπη, αστείρευτη έμπνευση. Απρόβλεπτο και πρωτοποριακό σε διεθνή κλίμακα. Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος από το 2011 ζει μεταξύ Παρισιού και Αθήνας και η συζήτηση μαζί του αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον αφού ρίχνει φως τόσο στην επιρροή των Pink Floyd όσο και στον τρόπο που ο Έλληνας μουσικός αντιλαμβάνεται τα διεθνή μουσικά ερεθίσματα και την υπάρχουσα κατάσταση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

1.Η μουσική σου δραστηριότητα άφησε την ιδιαίτερη καλλιτεχνική της σφραγίδα με τη δημιουργία του Poly Quartet όπου συνεργάστηκες με τους Βασίλη Στεφανόπουλο, Σωτήρη Ντούβα και Κώστα Γιαξόγλου. Εκτός από την πορεία σου με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο γκρουπ του, ποιες θεωρείς ότι είναι οι πιο σημαντικές στιγμές και συνεργασίες στην καριέρα σου;

Η συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με το γκρουπ της Λητώς Βογιατζόγλου και τον Michel Portal … Δυο συναυλίες με το Markus Stockhausen στο βουνό Dolomiti στην Ιταλία ... Η περιοδεία με την Ευρωπαική ορχήστρα τζαζ νέων όπου ξεκινήσαμε από τη Δανία ως τη Σλοβενία με λεωφορείο και κάναμε γύρω στις δεκαπέντε συναυλίες στη διαδρομή ... Οι συναυλίες και το cd με τον Τάκη Μπαρμπέρη (ήταν ο αγαπημένος μου κιθαρίστας και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ποπ και τζαζ όταν πρωτοξεκίνησα τη τζαζ)... Οι συναυλίες και το cd με το Γιώργο Τρανταλίδη για παρόμοιο λόγο ... Η συμμετοχή μου στο γκρουπ Heavy Metal με τους David Lynch , Θοδωρή Ρέλλο κ.α ... Η δισκογραφική μου συνεργασία σε 3 δισκους με τον Βαγγέλη Κατσούλη. Οι συναυλίες με τον κιθαρίστα των Noir Desires, Serge Teyssot Gay … H συνεργασία με το Δημήτρη Καλατζή, η ηχογράφηση δυο cd μαζί του και οι συναυλίες σε χώρους όπως το Ηρώδειο, Poisson Rouge (Νέα Υόρκη), Μέγαρο Μουσικής. To τρίο με το Σταύρο Λάντσια και τον Γιώργο Καλούδη και οι συναυλίες σε μουσεία και εκκλησίες στη Γερμανία. Η ηχογράφηση με τους Mode Plagal. Οι συναυλίες και οι κουβέντες με τον Κώστα Θεοδωρου, το Νίκο Σιδηροκαστρίτη … Μια συναυλία που έκανα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με καλεσμένο τον Tore Brunborg … Κάθε στιγμή που ασχολήθηκα με το «Heart of the Sun», το αφιέρωμα στους Pink Floyd. Aπό τις πρώτες πρόβες, η ηχογράφηση και έκδοση του cd, τα live σε Νέα Υόρκη και η πρόσφατη μίνι περιοδεία στην Ευρώπη που κάναμε. Οι συναυλίες στο Παλλάς με το Διονύση Σαββόπουλο ..

2.Ποιό θεωρείς το μεγαλύτερο κέρδος σου από την παραμονή σου στην Ολλανδία;

Πέρα από τις μουσικές γνώσεις και γνωριμίες, τις ευκαιρίες που σου δίνονται να παίξεις και ν’ ακούσεις πολλές συναυλίες, εξίσου σημαντικό ήταν για μένα ότι ζώντας κάτω από δύσκολες συνθήκες μερικές φορές, αναγκάστηκα στην αρχή να κάνω δουλειές που δε μου άρεσαν κι έπειτα ξεκίνησα να παίζω διαφορετικά στυλ μουσικής (που δεν μου άρεσαν πάντα) για να επιβιώσω. Ο συνδυασμός των παραπάνω με βοήθησε στο να ξεκαθαρίσει η εικόνα του τι δε θέλω να κάνω με τη μουσική. Έτσι, αφήνοντας στην άκρη το ένα, το άλλο, ανακάλυψα πιο γρήγορα που ανήκω μουσικά. Βγήκα θεωρώ στο σωστό μονοπάτι για μένα.

3.H τελευταία σου δουλειά με το δικό σου κουαρτέτο για τους Pink Floyd έχει τη δημιουργική εκκίνηση ενός πολύ σπουδαίου αυθεντικού υλικού και τη δημιουργική αύρα ενός σύγχρονου δημιουργού. Τι ακριβώς επιχείρησες σε αυτή τη διαδικασία;

Απλά να παίξω τη μουσική που μεγάλωσα χωρίς πολλή σκέψη. Δεν ήθελα να αλλάξω τα κομμάτια και να κάνω περίεργες διασκευές. Απλά να είμαι ειλικρινής απέναντι στο υλικό των Floyd και στη δική μου αισθητική. Ό,τι αλλαγές έγιναν, έγιναν με πολύ φυσική διαδικασία. Αρχικά βρήκα τα κομμάτια με τα οποία είμαι συνδεδεμένος περισσότερο και έπειτα δοκίμασα τι ταιριάζει με την τρομπέτα και τι όχι. Κάναμε τρεις μέρες πρόβες στο χωριό μου με τα παιδιά και αυτό ήταν. Μια μετάφραση του υλικού των Pink Floyd στη σύγχρονη «διάλεκτο» της τζαζ που μιλάμε οι τέσσερις μουσικοί.

4.Ποιό το ερέθισμα να ασχοληθείς με τους Pink Floyd και πώς μπορεί μια ροκ μπάντα να εμπνεύσει τζαζ δημιουργούς;

Σας μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο του cd , που έχω γράψει για αυτήν ακριβώς την ερώτηση και είναι αυτό ακριβώς που με εκφράζει:

«Ανακάλυψα τους Pink Floyd στο δημοτικό. Κάθε Κυριακή απόγευμα ο θείος μου έκανε εκπομπή στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό "Ράδιο Κρέστενα", με παλιά Rock κομμάτια και πολύ συχνά πήγαινα και γω μαζί του. Η πρώτη ανάμνηση από τους Pink Floyd είναι ο ήχος του κουλοχέρη και του ελικόπτερου. Aντέγραψα σε κασσέτες τους τρεις γνωστούς τους δίσκους και τους άκουγα συνέχεια. Δε μιλούσα αγγλικά τότε και μια μέρα που άκουγα το time ο θείος μου μετέφρασε τους στίχους και από κείνη τη στιγμή έγιναν το αγαπημένο μου συγκρότημα.

Άρχισα να μαθαίνω κομμάτια τους στην κιθάρα, γνώριζα σιγά σιγά την ιστορία τους, τους πιο ψυχεδελικούς τους δίσκους και το θρύλο γύρω από τον Syd Barrett. Όταν μετακόμισα στην Αθήνα το 1997, κάθε Κυριακή πήγαινα στο μοναστηράκι για να ψάξω μεταχειρισμένους δίσκους, μπλούζες, βιβλία, βιντεοκασέτες τους … Μια από τις πιο όμορφες Κυριακές εκείνης της εποχής ήταν όταν γύρισα σπίτι με το βινύλιο του «Ummagumma»...

Σύντομα πήρα την απόφαση να γίνω μουσικός, ξεκίνησα μαθήματα τζαζ κιθάρας και θυμάμαι ότι μια μέρα πριν πάω στο ωδείο υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βελτιώσω τις ικανότητές μου μέσω της τζαζ αλλά θα παραμείνω Ροκάς ! Βέβαια όταν ανακάλυψα τον Miles Davis και την τρομπέτα, άφησα την κιθάρα και ξέχασα την υπόσχεσή μου.

Ποτέ δεν έπαψα να ακούω Pink Floyd, αλλά δεν είχα στο νου μου να κάνω κάποιο tribute cd, μέχρι που το καλοκαίρι του 2011 άκουσα live τον Roger Waters και ανάμεσα σε άπειρα συναισθήματα ... πραγματικά ένιωσα πως δε θα μπορούσα να συνεχίσω να παίζω μουσική εάν δεν κάνω ένα αφιέρωμα στη μουσική τους. Κάτι σαν χρέος που έπρεπε να ξοφλήσω για την υπόσχεση που αθέτησα στα δεκάξι μου ... Και ενώ είχα υλικό για ένα καινούργιο cd με συνθέσεις μου, μπήκα στο στούντιο για να ηχογραφήσω αυτό cd».

5.Ποιά η πορεία του δίσκου στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ποια η υποδοχή του κοινού στις συναυλίες σας εκτός Ελλάδας;

Η δισκογραφία όπως όλοι ξέρουμε περνάει μεγάλη κρίση. Δε μπορώ να σου πω με σιγουριά τι έχει πουλήσει στην Ελλάδα στα μαγαζιά γιατί ασχολείται η εταιρία με αυτά. Στα live γενικώς πουλάμε αρκετά cd, και κυρίως στο εξωτερικό. Επίσης όταν παίζουμε στο εξωτερικό παρακολουθώ και αύξηση των πωλήσεων στο ίντερνετ. Στις συναυλίες που κάνουμε εκτός Ελλάδας το κοινό είναι πολύ ζεστό και στις συζητήσεις μετά το live έχει πολύ εύστοχα σχόλια. Στην Ελλάδα ντρεπόμαστε να πούμε θετικά σχόλια μετά τη συναυλία ή είμαστε πολύ αυστηροί, δεν ξέρω..

6.Θεωρείς ότι η μουσική σου μπορεί να ακουστεί με την ίδια άνεση από ετερόκλιτο μουσικό κοινό, δηλαδή από ανθρώπους διαφορετικών αισθητικών προτιμήσεων;

Δεν είμαι σίγουρος αλλά αυτός είναι ο στόχος μου. Σε καμία περίπτωση δε γράφω μουσική για μουσικούς. Μου αρέσουν οι όμορφες, απλές μελωδίες και σαν κριτήριο έχω το να γράψω ένα κομμάτι που θα μπορούσε να το ακούσει η γιαγιά μου και να νιώσει κάτι με αυτό. Δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου να μου πει κάποιος μουσικός ή ψαγμένος ακροατής τι καλά χρησιμοποίησα αυτή την τεχνική ή κάτι αντίστοιχο. Θα ήθελα η μουσική μου απλά να δημιουργεί συναισθήματα και να ταξιδεύει τον ακροατή. Αυτό που ψάχνω και εγώ δηλαδή από τη μουσική.

7.Τι θα θεωρούσες τζαζ σήμερα;

Αν δούμε ποια γκρουπ συμμετέχουν στα μεγάλα φεστιβάλ τζαζ παίρνουμε και την απάντηση για το τι είναι τζαζ σήμερα. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες άρα δεν είμαι ο κατάλληλος γι’ αυτή την ερώτηση. Για μένα ο Jon Hassell, o Arve Henriksen,

o Mathias Eick, o Nils Petter Molvaer, παρά το γεγονός ότι η μουσική τους δεν έχει εμφανή αφροαμερικάνικα στοιχεία, είναι τζαζ. Ίσως η ελευθερία του αυτοσχεδιασμού

σε συνδυασμό με μια συγκεκριμένη αισθητική, κάνει κάτι να είναι τζαζ ...

*Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος γεννήθηκε το Δεκέμβρη του 1981 και μεγάλωσε στο Σαμικό, ένα μικρό χωριό του Νομού Ηλείας. Εκεί είχε την πρώτη του επαφή με τη μουσική ξεκινώντας να παίζει κιθάρα. Στα δεκάξι του μετακομίζει στην Αθήνα όπου συμμετέχει στα πρώτα ροκ και μπλουζ γκρουπ και σύντομα ανακαλύπτει τη τζαζ. Σπουδάζει τζαζ κιθάρα με το Γιώτη Σαμαρά στο ωδείο Φίλιππος Νάκκας και αποφοιτεί το 2002 ενώ δυο χρόνια πριν ξεκινά να παίζει τρομπέτα. Τον Οκτώβρη του 2002 μετακομίζει στην Ολλανδία και σπουδάζει στο κονσερβατόριο του Άμστερνταμ. Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα (μεταξύ άλλων) με τους Markus Stockhausen και Angelo Verploegen και σεμινάρια με τον Paolo Fresu στη Σαρδηνία.

Σπουδάζοντας στο Άμστερνταμ συμμετέχει σε διάφορα "πολυεθνικά" γκρουπ και το 2006 δημιουργεί το Poly Quartet, ένα γκρουπ με το οποίο παρουσιάζει για πρώτη φορά τις συνθέσεις του. Το 2008 ηχογραφούν το Cd "Perfumed Dreams" και κερδίζουν την πρώτη θέση στο διαγωνισμό Motives for Jazz στο Βέλγιο. Την ίδια χρονιά αποφοιτεί από το κονσερβατόριο του Άμστερνταμ και επιστρέφει στην Ελλάδα. Έχει συνεργαστεί με τους Tore Brunborg, Markus Stockhausen, Michel Portal, Tony Lakatos, Gunter baby Sommer, Anne Paceo, Tony Tixier, Dulce Pontes, Mode Plagal, Σαβίνα Γιαννάτου, Νίκο Σιδηροκαστρίτη, Γιώργο Κοντραφούρη, Κώστα Θεοδώρου, Γιώργο Τρανταλίδη, Σταύρο Λάντσια, Δημήτρη Καλαντζή, Haig Yazdjan, David Lynch, Bαγγέλη Κατσούλη, Τάκη Μπαρμπέρη, Θανάση Παπακωνσταντίνου κ.α. Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές ηχογραφήσεις διαφορετικών στυλ. Το 2010 ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής ορχήστρας τζαζ νέων.