Η μητέρα μου είναι μια σταρ, εγώ δεν ήμουν ποτέ! Είμαι μονίμως ατημέλητη και εκείνη κούκλα:Ποια το είπε;

Το θέατρο, η τηλεόραση, ο μονάκριβος γιος της, με τον οποίο όπως αναφέρει έχει… «θέμα», λόγω της υπερβολικής αγάπης που του έχει, οι δύο αδελφές της, η μητέρα της. Γι’ αυτά κι άλλα πολλά  μίλησε στη Ρένε Σαραντινού και στο Λοιπόν   η  αγαπημένη ηθοποιός Αριέττα Μουτούση.

-Συνεχίζετε την περιοδεία με το έργο του Νικολάι Γκογκόλ «Ο Επιθεωρητής»;

«Ναι, έχουμε γυρίσει τη μισή Ελλάδα και υπολείπεται η άλλη μισή. Πηγαίνει πολύ καλά η παράσταση και περνάμε πολύ όμορφα οι συνάδελφοι μεταξύ μας».

-Η περιοδεία είναι δύσκολη υπόθεση, ιδιαίτερα για τους ηθοποιούς που έχουν οικογένεια και τα παιδιά.

«Ο γιος μου είναι μεγάλος πλέον, 21 ετών, μάλλον θέλει να φεύγω γιατί κάθε τόσο με ρωτάει «Πότε θα φύγεις μαμά;»(γέλια). Φυσικό είναι, θέλει το δικό του χώρο. Έλειπε στο εξωτερικό, τώρα είναι εδώ, μένουμε μαζί. Οργανώνω τα πράγματα, ώστε να λειτουργούν σαν να είμαι κι εγώ εκεί. Δεν είναι πια τόσο πολύ ένας μήνας. Τώρα δεν θα λείψω τόσο, θα είναι λιγότερες οι ημέρες. Τόσο μεγάλο διάστημα έλειψα πρώτη φορά από το γιο μου, γιατί σε όλες της περιοδείες τον έπαιρνα πάντα μαζί μου. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα και το λέω γιατί το ένοιωσα τώρα αυτό».

-Αυτό γινόταν από την υπερβολική αγάπη, από άγχος, ανασφάλεια για το τι θα κάνει κατά τη διάρκεια της απουσίας σας ή επειδή το ζητούσε ο ίδιος;

«Για όλους αυτούς τους λόγους. Πώς να άφηνα ένα μικρό παιδί μόνο του τόσο καιρό; Τότε με είχε ανάγκη. Όπως τώρα λέω ότι είναι πολύ φυσικό να μείνει μόνος του, τότε δεν ήταν φυσικό, ήθελε την μητέρα του κοντά του και περνούσαμε πάρα πολύ ωραία. Έπαιρνα συνήθως μαζί μου μια κοπέλα και τις ώρες που είχα παράσταση έπαιζαν».

-Μου δίνετε την αίσθηση ότι εσείς είχατε μεγαλύτερη ανάγκη να τον έχετε κοντά σας, παρά εκείνος εσάς…

«Αυτό είναι αλήθεια, έχω «θέμα», του έχω μεγάλη αδυναμία, τρελαίνομαι, παθαίνω αμόκ! Τώρα λέω «πότε θα γίνω γιαγιά;». Έχω πάθος με τα παιδιά, περνάω πολύ καλά μαζί τους».

-Αλήθεια θέλετε να γίνετε γιαγιά;

«Ναι ,το θέλω πάρα πολύ».

-Το γεγονός ότι δεν κάνατε δεύτερο παιδί έχει λειτουργήσει ως απωθημένο;

«Μπορεί… Πάντα έλεγα ότι θέλω να κάνω δέκα παιδιά και το εννοούσα. Η ζωή τα έφερε έτσι και έκανα ένα και δοξάζω το Θεό που είναι καλά, γερός. Ήταν μεγάλη μου ανάγκη. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα θελήσει κάτι πιο πολύ από το να κάνω ένα παιδί. Έτσι μπήκα στη διαδικασία της εξωσωματικής. Δεν θέλησα ούτε ρόλους, τίποτα, ποτέ και ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο δώρο ο γιος μου ο Μιχάλης».

-Στην πρώτη δυσκολία σε ποιον θα τηλεφωνήσετε;

«Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο γιος μου, αλλά για να πάρω γνώμη τη μαμά μου».

-Ποια είναι η σχέση σας με τη μητέρα σας Νόνικα Γαληνέα;

«Εξαιρετική, πολύ καλή, φιλική. Περνάμε καλά μαζί και εμπιστεύομαι πολύ τη γνώμη της και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά μου. Υπάρχει κατανόηση, δέσιμο, βοηθάει η μια την άλλη. Πιστεύω ότι και εγώ τη βοηθάω. Κι εκείνη όμως όταν έχει ανάγκη να μιλήσει, να μοιραστεί κάτι θα κάνει μαζί μου. Και την Αμαλία επίσης θα πάρω τηλέφωνο».

-Σε ότι αφορά στη ζωή σας, που θεωρείται ότι της έχετε μοιάσει;

«Σε πολλά πράγματα, έχω πάρει πολλά από εκείνη. Σίγουρα η ανατροφή που μας έδωσε έχει σχέση με το πως μεγάλωσε κι αυτή. Υπάρχει μια πειθαρχία, μια ευγένεια, μας έχει μάθει να σκεφτόμαστε τους άλλους. Η μητέρα μου είναι  και σε πολλά πράγματα διαφορετική. Είναι μια σταρ, εγώ δεν ήμουν ποτέ, ούτε και θα είμαι. Η πορεία της ήταν τελείως διαφορετική, δεν μπορώ να συγκριθώ. Επίσης, εγώ είμαι μονίμως ατημέλητη, με τζιν και άβαφη, η μητέρα μου είναι μια κούκλα, καλλονή. Φτιάχνεται, βγαίνει έξω και…όλοι μου λένε: “Τι κούκλα η μαμά σου!” Σ’ αυτό δεν της έμοιασα, ίσως από αντίδραση έγινα διαφορετική. Υπάρχουν και πολλά πράγματα που δεν μοιάζουμε και ούτε θα μοιάσουμε».

-Ευνόησε ή δυσκόλεψε τα πράγματα το ότι είστε κόρη της Νόνικας Γαληνέα;

«Υπήρχαν φορές που δυσκόλεψε, γιατί κάποιοι άνθρωποι  ήταν αρνητικοί σε αυτό».

-Χρειάστηκε να τους πείσετε δηλαδή;

«Σίγουρα, χρειάζεται να πείσεις έτσι κι αλλιώς, τώρα άμα είσαι και η κόρη της Νόνικας, θα υπάρχει και το “κάτσε να δούμε τώρα, τι είναι αυτές; Θα ανοίξουν το στόμα τους και θα βγαίνουν βατράχια;” (βάζω και την Αμαλία μέσα). Έγινε μια πορεία και χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να μας δεχθούνε γι’ αυτό που είμαστε».

-Μετά τη γέννηση του γιου σας αποφασίσατε να φύγετε από την Αθήνα και να μείνετε μόνιμα στη Τζια.

«Πριν γεννήσω το παιδί είχα σταματήσει τη δουλειά και ζούσα στη Τζια. Ο άντρας μου κατάγεται από εκεί, έχει εκεί το σπίτι του, είχε τη δουλειά του και πήγα για ’κείνον. Ζούσαμε και στην Αθήνα, είχαμε και εκεί το σπίτι μας, αλλά τα πρώτα χρόνια δεν ήθελα να δουλεύω, ήθελα να είμαι συνέχεια με το παιδί, αυτό μου πήγαινε καλύτερα. Με το σύζυγό μου μένουμε ακόμα στο ίδιο σπίτι, παρόλο που έχουμε χωρίσει. Ο Νίκος τώρα είναι στην Τζια, αλλά όταν έρχεται στην Αθήνα μένουμε μαζί».

-Πως μπορεί να επιτευχθεί μια τόσο καλή σχέση;

«Μπορεί όταν το προσπαθείς, όταν υπάρχει αγάπη και σε ενώνει ένα παιδί. Ο Μιχάλης είναι 50% ο Νίκος και 50% εγώ, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε».

-Μπορείτε όμως να προχωρήσετε έτσι τη ζωή σας; Αυτό που έχετε επιλέξει δεν είναι δεσμευτικό;

«Το θέμα της συντροφικότητας το είχα βγάλει από τη ζωή μου σα σκέψη. Βλέποντας και κάνοντας. Δεν μπορώ να πω κάτι γι’ αυτό εφόσον δε γίνει, όταν γίνει θα το αντιμετωπίσω. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στο Νίκο αν γνωρίσει κάποια γυναίκα».