Δεν θα πεθάνουμε κιόλας… έχουμε ο ένας τον άλλο!!!

Η αλήθεια είναι πως σήμερα σκόπευα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για τους αδίστακτους επιχειρηματίες που έκλεβαν κατάφορα του Δημόσιο μέσω τις εκτεταμένης φοροδιαφυγής. Ένα μήνυμα όμως που ανάρτησε κάποιος από τους φίλους μου στο Facebook, μου αλλάξε τα σχέδια.

Σας το παραθέτω αυτούσιο: «ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΒΛΕΠΩ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΤΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΚΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΣΗΚΩΣΤΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ».

Τι να πεις μετά από αυτό; Λίγα έχω πράγματι να προσθέσω για εκείνους που μας «ψαλιδίζουν» το χαμόγελο και μας οδηγούν στην κατάθλιψη. Τα είπα όλα ουσιαστικά στο πρώτο μου άρθρο.

Εκείνο που αυτή την στιγμή μετράει είναι να μην τους επιτρέψουμε να τους περάσει. Θα μου πείτε εάν δεν υπάρχει δουλειά. Εάν δεν έχω χρήματα για να εγγυηθώ μια αξιοπρεπή ζωή σε μένα και την οικογένειά μου, τι διέξοδος μπορεί να υπάρχει; Γιατί να διατηρήσω το κέφι μου και να κρατήσω το κεφάλι ψηλά;

Ίσως επειδή, τελικά, ο τρόπος ζωής που μας είχαν πλασάρει μέχρι σήμερα ως τον ιδανικό, μπορεί να μην ήταν εκείνος που θα μας εξασφάλιζε την ευτυχία.

Γιατί να είμαστε, σώνει και καλά, ευτυχισμένοι μόνο και μόνο επειδή καταναλώνουμε;

Αυτή η «φούσκα» της υπερκατανάλωσης ή του shopping therapy κατά το ελληνικότερο, δεν μπορούσε πραγματικά να μας κάνει να νιώθουμε όμορφα. Απλά έβαζε κάτω από το χαλάκι τα προβλήματα, που τα βρίσκαμε όμως κάποια στιγμή και πάλι μπροστά μας και μάλιστα μεγεθυμένα.

Έτσι λοιπόν, σήμερα πλέον, η ανυπαρξία του ψεύτικου χρήματος μπορεί ν’ αποδειχθεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ν’ αναθεωρήσουμε τις αξίες μας. Μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε και πάλι την σημασία των ανθρώπινων σχέσεων, της φιλίας, του αληθινού έρωτα που δεν στηρίζεται στο πάρε-δώσε, της επικοινωνίας, της εθελοντικής προσφοράς.

Το ξέρω πως τα λόγια μου ακούγονται ουτοπικά όμως, με το φτωχό μυαλό του «μπάτσου» που διαθέτω, δεν βρίσκω άλλη λύση. Για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα.

Γιατί αντί να πηγαίνουμε σινεμά, να μην βλέπουμε μια ωραία ταινιούλα στο σπίτι με τους κολλητούς μας;

Γιατί αντί να τρώμε έξω να μην απολαύσουμε την κουζίνα της καλής μας;

Γιατί αντί να «διασκεδάζουμε» έξω στα «ορθάδικα» (όπως έλεγε κι ο πατέρας μου) να μην στήνουμε ένα ωραίο γλέντι με καλή παρέα, με την μουσική της επιλογής μας και καθαρά ποτά;

Τι σημασία έχει ν’ ακολουθούμε την τελευταία λέξη της μόδας για ν’ αρέσουμε, όταν δεν μπορούμε ν’ ακολουθούμε τον χτύπο της καρδιά μας;

Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν κι όμως τόσα χρόνια μας έμαθαν να τα αγνοούμε. Να λοιπόν η ευκαιρία να τα ξαναθυμηθούμε…

Να δείτε που το αναγκαστικό ψαλίδι που μας επέβαλαν μπορεί να μας βγει σε καλό… Αρκεί να το πιστέψουμε!