Από τον Λαμπράκη, στον Τεμπονέρα και σήμερα στον Φύσσα – Οι "αλήθειες" και η "διπλή σκέψη"

Του Θάνου Χριστακόπουλου

Όλες αυτές τις ημέρες, μετά την άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής και τις συλλήψεις των βουλευτών της "Εγκληματικής Οργάνωσης", μου έρχονταν στο μυαλό διάφορα περιστατικά που έχουν αφήσει το δικό τους ιστορικό αποτύπωμα στην χώρα μας.

Πολλές σκέψεις από όσα έχω διαβάσει για την υπόθεση Λαμπράκη ή που έχω ζήσει από τη δολοφονία Τεμπονέρα στην Πάτρα. Πόσο σχετικά ή πόσο άσχετα μπορεί άραγε να είναι αυτά τα δύο γεγονότα με τα πρόσφατα συμβάντα; Οι ομοιότητες είναι, πιστεύω, προφανείς σε όλους.

Επειδή όμως πολλοί θα σπεύσουν να με κατακρίνουν και να με διαψεύσουν, εάν προβώ σε εκτενείς αναφορές, σας παραθέτω αποσπάσματα από το αριστούργημα του George Orwell «1984» όπου μιλάει για τον Μεγάλο Αδελφό και για το Κόμμα (ΑΓΓΣΟΣ Αγγλικός Σοσιαλισμός) και είμαι βέβαιος ότι θα καταλάβετε τους παραλληλισμούς:

«Ένα μέλος του Κόμματος απαιτείται να έχει όχι μόνο σωστά φρονήματα αλλά και σωστά ένστικτα. Πολλές από τις πεποιθήσεις και τις θέσεις που του ζητούνται δεν είναι ποτέ σαφώς προσδιορισμένες, και δεν θα μπορούσαν να είναι χωρίς να εκθέτουν τις αντιφάσεις που εμπεριέχονται στον ΑΓΓΣΟΣ.

Αν είναι ένα πρόσωπο από τη φύση του ορθόδοξο θα ξέρει, χωρίς να σκέφτεται, σε κάθε περίσταση, ποια είναι η σωστή πεποίθηση ή ποια η πρέπουσα συγκίνησης…

Ένα μέλος του Κόμματος απαιτείται να μην έχει κανένα ατομικό συναίσθημα και να μην χαλαρώνει ποτέ ο ενθουσιασμός του. Πρέπει να ζει σε αδιάκοπη φρενίτιδα μίσους για τους ξένους εχθρούς και για τους εσωτερικούς προδότες, θριαμβολογίας για τις νίκες και ταπεινοφροσύνης μπροστά στη δύναμη και στη σοφία του Κόμματος…

Εγκληματόπαυση είναι η ικανότητα να σταματάς αυτόματα, σαν από ένστικτο, στο κατώφλι μιας επικίνδυνης σκέψης.

Περιλαμβάνει την ικανότητα να μην συλλαμβάνεις τις αναλογίες, να μην αντιλαμβάνεσαι τα λογικά λάθη, να μην καταλαβαίνεις ούτε τα πιο απλά επιχειρήματα αν είναι αντίθετα με τον ΑΓΓΣΟΣ… Με λίγα λόγια, εγκληματόπαυση πάει να πει προστατευτική βλακεία. Αλλά δεν αρκεί η βλακεία. Αντίθετα, η ορθοδοξία, στην πλήρη της έννοια, απαιτεί από τον καθένα έναν έλεγχο πάνω στη μέθοδο της σκέψης του, τόσο τέλειο όσο είναι ο έλεγχος του ακροβάτη πάνω στο σώμα του…

Το μεταβλητό του παρελθόντος είναι η κεντρική βάση του ΑΓΓΣΟΣ… γιατί όταν {το παρελθόν} έχει ξαναπλαστεί σύμφωνα με την ανάγκη της στιγμής, τότε αυτή η καινούργια εκδοχή είναι το παρελθόν και κανένα διαφορετικό παρελθόν δεν μπορεί να υπήρξε ποτέ.

Αυτό είναι αλήθεια ακόμα και όταν, όπως συμβαίνει συχνά, ένα γεγονός γίνεται αγνώριστο επειδή έχει αλλαχτεί πολλές φορές μέσα σ’ ένα χρόνο. Το Κόμμα κατέχει ανά πάσα στιγμή την απόλυτη αλήθεια, και κάτι απόλυτο δεν μπορεί να ήταν ποτέ διαφορετικό απ’ ότι είναι τώρα…

Η Διπλή Σκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που ανήκει στο Κόμμα ξέρει υπό ποια έννοια πρέπει να τροποποιηθούν οι αναμνήσεις του.

Κατά συνέπεια, ξέρει ότι παίζει ένα παιχνίδι με την αλήθεια αλλά, έχοντας ασκηθεί στη διπλή σκέψη, πείθει τον εαυτό του ότι η αλήθεια δεν έχει παραβιαστεί. Η διαδικασία πρέπει να είναι συνειδητή, αλλιώς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με αρκετή ακρίβεια, αλλά πρέπει να είναι επίσης και ασυνείδητη, γιατί αλλιώς θα γεννούσε ένα αίσθημα παραποίησης και επομένως ενοχής.

Η διπλή σκέψη βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά του ΑΓΓΣΟΣ, αφού το κύριο έργο του Κόμματος είναι να χρησιμοποιεί συνειδητή απάτη διατηρώντας παράλληλα τη σταθερότητα της πρόθεσης που συμβαδίζει με την αληθινή τιμιότητα…»