Αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τους ξεχνάμε…

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή όλων μας που πραγματικά οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να αποδώσουν τα αισθήματα που κρύβονται μέσα μας. Τα τελευταία 2-3 χρόνια στην Ελλάδα έχουμε ζήσει τόσα πολλά σοκαρίστηκα γεγονότα  που πραγματικά είναι στιγμές που πιστέψαμε όλοι μας ότι βλέπουμε έναν εφιάλτη που σύντομα θα τελειώσει.

Αυτός ο εφιάλτης όμως, δυστυχώς συνεχίζεται… Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Τα μνημόνια;

Τις βάναυσες περικοπές μισθών και συντάξεων;

Την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων;

Τα απανωτά λουκέτα επιχειρήσεων;

Την ανεργία που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο;

Τα χαράτσια και τους φόρους;

Τις δεσμεύσεις που την επομένη αναιρούνταν;

Ήδη, μόνο που τα σκέφτομαι, έχω αρχίσει και ζαλίζομαι!

Είναι τόσα πολλά που σίγουρα κάτι ξεχνάω. Τόσα πολλά που σίγουρα κάτι θα ξεχάσουμε την Κυριακή μέσα στο παραβάν.

Κι ενώ αναλογίζομαι όλα τα παραπάνω, στο μυαλό μου στριφογυρίζει επίμονα ένας στοίχος: Αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τους ξεχνάμε…

Η σκέψη μου πάει σε όλους εκείνους τους συμπολίτες μας που, υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, έδωσαν πρόωρα τέλος στη ζωή τους.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας και από διάφορους επαγγελματικούς και κοινωνικούς χώρους.

Άνθρωποι που δεν άντεξαν να βλέπουν τα όνειρά τους να σβήνουν.

Άνθρωποι ευαίσθητοι και ευάλωτοι που όμως, κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα έφευγαν έτσι πρόωρα.

Η κατάθλιψη τους χτύπησε την πόρτα ξαφνικά και τους πήρε μακριά!

Κι εκείνος ο διαολεμένος στοίχος συνεχίζει να στριφογυρίζει στο μυαλό μου: Αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τους ξεχνάμε… ποτέ δεν τους ξεχνάμε… δεν τους ξεχνάμε… ή μήπως μάθαμε να ξεχνάμε;