Περί τεμένους

Είναι νομική υποχρέωση ενός σύγχρονου κράτους να εξασφαλίζει την θρησκευτική ελευθερία και την απρόσκοπτη άσκηση της θρησκευτικής λατρείας στους πολίτες της. Πέρα από τη νομική υποχρέωση ωστόσο, υπάρχει και η ηθική.

Εγείρονται ζητήματα σχετικά με το αν είναι ορθό να πληρωθεί η ανέγερση του τεμένους στο Βοτανικό, από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με μια γρήγορη σκέψη το βρίσκω το ίδιο σωστό, ή το ίδιο λάθος, με τον να χρηματοδοτούνται ανεγέρσεις χριστιανικών ναών με χρήματα κρατικών προϋπολογισμών.

Εν προκειμένω λοιπόν πρέπει να αποφασίσουμε. Είτε η χρηματοδότηση θρησκευτικών έργων και υπηρεσιών θα γίνεται από το κράτος και θα αφορά σε όλες τις θρησκείες, είτε θα γίνεται αποκλειστικά από τους πιστούς.

Η κατασκευή του Ισλαμικού Τεμένους θα σημάνει την ριζική αλλαγή νοοτροπίας της Ελλάδας ως προς τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Ελλάδα καθυστέρησε να εναρμονιστεί με τις διεθνείς συμβάσεις που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια σειρά από άλλα ζητήματα, όπως στην ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών.

Η Αθήνα παρέμενε μέχρι σήμερα η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς Ισλαμικό Τέμενος με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει πληθώρα αρνητικών αναφορών, σε διεθνείς εκθέσεις για την θρησκευτική ελευθερία.

Αρνητική εικόνα ακόμα, σχημάτιζαν εδώ και αρκετά χρόνια και οι μουσουλμάνοι τουρίστες, οι οποίοι είναι ένα σημαντικό ποσοστό επί του συνόλου των τουριστών μας.

Βαριά τουριστική βιομηχανία χωρίς θρησκευτικό πολιτισμό δεν νοείται.

Ανεξάρτητα λοιπόν από την θρησκευτική πεποίθηση του καθενός, το Τέμενος πρέπει να υποστηριχτεί αλλά και περιφρουρηθεί. Υπό ποία έννοια;

Οι ναζιστικές κραυγές μέσα στη Βουλή κατά τη διάρκεια της ψήφισης της τροπολογίας  προοιωνίζονται αρνητικές εξελίξεις.

Η προστασία του χώρου αποτελεί λοιπόν υποχρέωση κάθε δημοκράτη και κάθε προοδευτικού πολίτη. Αποτελεί ωστόσο καθήκον και κάθε χριστιανού, που εδώ και χρόνια έχει την ευκαιρία να ασκεί την πίστη του σε χριστιανικούς ναούς σε μια σειρά από πρωτεύσουσες, χωρίς να δίνει αυτό το δικαίωμα στην δική του.

Είναι στενάχωρο να αναγκάζεσαι να συμβαδίζεις με τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπό τον φόβο ποινών και προστίμων. Αυτή ήταν η εικόνα της Ελλάδας σε όλα τα διεθνή fora αλλά κυρίως μεταξύ των προοδευτικών πολιτών. Με συλλογική προσπάθεια πρέπει να την αλλάξουμε και θα την αλλάξουμε.