Του Ζώη Μαρίνου
Δυτική Ελλάδα, Πελοπόννησος, Ιόνια Νησιά. Μέσα σ’ έναν χρόνο, μας πληροφορεί η Ελληνική Στατιστική Αρχή, η ανεργία εξακοντίστηκε κοντά στο 26%, καταγράφοντας αύξηση 3,3%. Το ερώτημα, συνεπώς, δεν είναι πόσοι είναι άνεργοι αλλά τελικά… πόσοι δουλεύουν. Άλλωστε, σε λίγο καιρό όσοι διατηρούν μια οποιαδήποτε σχέση μισθωτής εργασίας – ακόμα και με αποδοχές 300 ευρώ τον μήνα- θα θεωρούνται μειοψηφία, αν δεν είναι ήδη…
Στους χιλιάδες ανέργους προσθέστε δε και εκείνους που εργάζονται αλλά βλέπουν το χρώμα του χρήματος στη χάση και στη φέξη… Η καθυστέρηση στην καταβολή δεδουλευμένων είναι πλέον παγιωμένη πρακτική και δεν αφορά μόνο κακούς εργοδότες αλλά και εργοδότες που έως πρότινος ήσαν κύριοι στις συναλλαγές με το προσωπικό τους και είτε πράγματι τους κατέβαλε η κρίση, είτε χρησιμοποιούν την κρίση ως πρόσχημα – συμβαίνει και αυτό και μάλιστα κατά κόρον- ώστε να καθυστερούν τις όποιες πληρωμές τους.
Τρομάζουν, λοιπόν, οι επίσημοι δείκτες της ανεργίας. Τρομάζει ο ρυθμός με τον οποίο οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση της περί άλλων τυρβάζει, πανηγυρίζοντας τρεις φορές ημερησίως, σαν «τροικανό χάπι», για… επιτυχίες που μόνο η ίδια βλέπει. Από κάτω της η κοινωνία ετοιμάζεται να περάσει ίσως τον βαρύτερο χειμώνα των τελευταίων πενήντα χρόνων, παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να κουρνιάζει στον καναπέ της.
Ανεργία, λοιπόν. Και το μαρτύριο δεν το βιώνουν μόνο οι άνεργοι. Το βιώνουν και οι εργαζόμενοι αφού:
-Με τόσες χιλιάδες ανέργους τρέμουν μην χάσουν την δουλειά τους.
-Τρέμουν μην πάνε κόντρα στον εργοδότη τους και τους δείξει την «έξοδο».
-Φοβούνται να απεργήσουν μην τυχόν και την επομένη βρεθούν με την αναγγελία απόλυσης τους στα χέρια.
-Υπομένουν τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, τις μειώσεις στους μισθούς τους, τις εκπτώσεις στην ασφαλιστική τους κάλυψη, τις απλήρωτες υπερωρίες, καθώς αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή.
-Ξέρουν ότι ακόμα κι αν απολυθούν θα βρεθούν κυριολεκτικά στον δρόμο καθώς η άλλοτε «ανάσα» της αποζημίωσης επί της ουσίας έχει ακυρωθεί.
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ο εργαζόμενος σήμερα, ακόμα και ο πιο κατηρτισμένος, αισθάνεται ότι κινείται σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Φοβάται. Ηττοπαθής η προσέγγιση; Ίσως. Αλλά πέρα για πέρα ρεαλιστική.
Ίσως να είναι και αυτό μέρος ενός σχεδίου: Πολλαπλασίασε τους ανέργους ώστε οι υπόλοιποι να κάθονται φρόνιμα… Γιατί όχι; Τόσα είδαν τα μάτια μας τα τελευταία τρία χρόνια.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr