Σε Μια Κοινωνία που Πιέζεται, η Αστυνομία Δεν Μπορεί να Είναι το Άλλοθι

Σε κάθε δημόσια συζήτηση για την ασφάλεια, το βλέμμα μας στρέφεται συνήθως στην Αστυνομία. Όμως η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη: η ασφάλεια μιας κοινωνίας δεν εξαρτάται μόνο από την αστυνόμευση, αλλά από το αν ο πολίτης νιώθει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Κι αυτό το αίσθημα σήμερα δοκιμάζεται όσο ποτέ.

Οι άνθρωποι γύρω μας ζουν με μια διαρκή αίσθηση ανασφάλειας. Δεν είναι μόνο ο φόβος του εγκλήματος. Είναι η αγωνία για το εισόδημα, η πίεση της καθημερινότητας, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, το αίσθημα ότι το κράτος δεν είναι εκεί όταν πραγματικά χρειάζεται. Η ανασφάλεια έχει γίνει σχεδόν μόνιμη σκιά στην ελληνική κοινωνία.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η συζήτηση για την Αστυνομία δεν μπορεί να μένει μακριά από το κοινωνικό κλίμα. Η ασφάλεια δεν είναι κάτι απομονωμένο, είναι κομμάτι της ζωής του πολίτη, είναι ανθρώπινη και πολιτική υπόθεση. Η αστυνόμευση μπορεί να προστατεύσει, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Πολιτεία.

Οι τελευταίες ημέρες με τις κινητοποιήσεις των αγροτών δείχνουν κάτι πολύ απλό: μια κοινωνία που αισθάνεται πίεση και ζητά να ακουστεί. Ο αγώνας των αγροτών και των κτηνοτρόφων είναι δίκαιος. Η οργή που βλέπουμε στα μπλόκα δεν εμφανίστηκε τυχαία, είναι αποτέλεσμα πραγματικής πίεσης, αβεβαιότητας και αίσθησης εγκατάλειψης. Όταν η Πολιτεία δεν δίνει λύσεις, οι άνθρωποι του μόχθου δεν έχουν άλλη επιλογή από το να διεκδικήσουν το δίκιο τους με αξιοπρέπεια.

Κι όμως, αντί η κυβέρνηση να ακούσει και να στηρίξει αυτούς τους ανθρώπους, βάζει στην πρώτη γραμμή την Αστυνομία. Την τοποθετεί απέναντι στους πολίτες, σαν να είναι αυτή το πρόβλημα. Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι η εύκολη λύση μιας εξουσίας που δυσκολεύεται να διαχειριστεί την πραγματικότητα.

Η Αστυνομία δεν είναι μηχανισμός απορρόφησης κοινωνικής οργής. Δεν μπορεί να μετατρέπεται σε “ασπίδα” μιας κυβέρνησης που δεν θέλει να ακούσει. Η ΕΛ.ΑΣ. δεν έχει ρόλο να βρίσκεται ανάμεσα σε έναν πολίτη που διεκδικεί και σε μια εξουσία που αποφεύγει τις λύσεις. Κι όταν συμβαίνει αυτό, δεν ευθύνονται ούτε ο πολίτης ούτε ο αστυνομικός, αλλά ευθύνεται η πολιτική επιλογή που τους φέρνει αντιμέτωπους χωρίς λόγο.

Ζούμε μια περίοδο όπου η κοινωνία ζητάει ουσιαστική στήριξη. Από το κόστος ζωής, τις ανεξέλεγκτες τιμές, τα προβλήματα στη στέγη, μέχρι την ψυχική πίεση που νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι. Όλα αυτά δημιουργούν ένα περιβάλλον ανασφάλειας που δεν αντιμετωπίζεται με εντολές και επιχειρησιακά σχέδια. Χρειάζεται πολιτική βούληση και κοινωνική κατανόηση.

Την ίδια στιγμή, οι αστυνομικοί ζουν κι αυτοί μέσα στην ίδια κοινωνία. Με χαμηλούς μισθούς, αυξημένο κόστος ζωής, οικογενειακές υποχρεώσεις και υπηρεσίες που συχνά εξαντλούν τον άνθρωπο. Δεν είναι ούτε “αντίπαλοι” ούτε “γραμμή πυρός”. Είναι εργαζόμενοι, είναι γονείς, είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας. Το να φορτώνεται σε αυτούς η ευθύνη για προβλήματα που δεν δημιούργησαν, όταν μάλιστα παλεύουν καθημερινά κάτω από πιεστικές και συχνά απρόβλεπτες συνθήκες, είναι βαθιά άδικο.

Η ασφάλεια, όμως, δεν χτίζεται μόνο με ένστολους. Χτίζεται με εμπιστοσύνη, δικαιοσύνη, στήριξη και σεβασμό στον πολίτη. Χτίζεται όταν η Πολιτεία δείχνει ότι καταλαβαίνει τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν τη θυμάται μόνο όταν φουντώνει η αγανάκτηση. Χτίζεται όταν η Αστυνομία λειτουργεί θεσμικά, όχι ως εργαλείο επικοινωνίας μιας κυβέρνησης.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα αντίληψη για την ασφάλεια του πολίτη. Μια αντίληψη που στηρίζεται στη διαφάνεια, την πρόληψη, την αξιοκρατία, την πραγματική στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού της ΕΛ.ΑΣ. Και, κυρίως, μια αντίληψη που βλέπει τον πολίτη όχι ως “κίνδυνο”, αλλά ως συνεργάτη.

Δεν γίνεται να ζητάμε από την Αστυνομία να στηρίζει μόνη της μια κοινωνία που πιέζεται από παντού. Η κοινωνική ένταση δεν λύνεται με εντολές. Λύνεται με πολιτικές που δίνουν ανάσα στους ανθρώπους και ξαναχτίζουν την εμπιστοσύνη. Κι αυτό είναι ευθύνη της κυβέρνησης, όχι των ένστολων.

Σε μια κοινωνία που αλλάζει, η Αστυνομία οφείλει να παραμένει θεσμικός πυλώνας και εγγυητής της νομιμότητας, όχι εργαλείο κυβερνητικής διαχείρισης. Να προστατεύει, όχι να διχάζει. Να στέκεται δίπλα στον πολίτη, όχι απέναντί του. Έτσι λειτουργεί μια Δημοκρατία που θέλει να στέκεται όρθια και αξιοπρεπής.

Στο τέλος της ημέρας, η ασφάλεια είναι δικαίωμα όλων. Είναι προϋπόθεση αξιοπρέπειας. Και για να υπάρξει πραγματική ασφάλεια, πρέπει πρώτα να υπάρξει δικαιοσύνη. Μια Πολιτεία που σέβεται τον πολίτη, ακούει τα αιτήματά του και δεν τον φέρνει σε αντιπαράθεση με την Αστυνομία.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται περισσότερη πόλωση. Χρειάζεται περισσότερη σοβαρότητα, λιγότερο θόρυβο και περισσότερη ευθύνη. Χρειάζεται μια κυβέρνηση που να βλέπει την πραγματικότητα και ένα κράτος που να στηρίζει τον πολίτη. Μόνο έτσι μπορούμε να μιλήσουμε για πραγματική ασφάλεια σε μια κοινωνία που σήμερα ζει με ανασφάλεια.