Του Θέμη Μπάκα, πολιτευτή Αχαΐας
Σε μια χώρα που παλεύει καθημερινά να κρατήσει ζωντανή την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς της, η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι, απλώς, ένα σκάνδαλο. Είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τις πιο ανησυχητικές όψεις της σχέσης πολιτικής εξουσίας και κρατικών μηχανισμών.
Κι όταν ένας μάρτυρας, που δεν είναι καν κατηγορούμενος, επιλέγει να σιωπήσει ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής, η σιωπή του δεν ακούγεται απλώς - αντηχεί.
Γιατί οι διάλογοι που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν αφορούν μόνο συναλλαγές ή οικονομικές πρακτικές. Αφορούν πολιτικά πρόσωπα. Πρόσωπα σε θέσεις ευθύνης, ακόμα και υπουργούς πρώτης γραμμής. Αφορούν συνομιλίες που - ανεξάρτητα από το πώς θα ερμηνευθούν νομικά - δημιουργούν την εύλογη εντύπωση ότι ορισμένοι είχαν πρόσβαση, επιρροή και δυνατότητα να «ανοίγουν πόρτες» που για τον μέσο πολίτη παραμένουν μονίμως κλειστές.
Ο μάρτυρας, όπως προκύπτει από δημοσιευμένα αποσπάσματα, δεν συνομιλούσε με τυχαίους ανθρώπους. Είχε τη δυνατότητα να επισκέπτεται υπουργικά γραφεία, να συνομιλεί με κορυφαίους κυβερνητικούς παράγοντες, να διεκδικεί ρόλους και παρεμβάσεις σε κρίσιμους οργανισμούς.
Ποιος του έδωσε αυτό το κύρος; Ποιος του επέτρεψε τέτοια πρόσβαση; Και, κυρίως, με ποια ανταλλάγματα;
Όταν ένας άνθρωπος μπορεί να μπει τόσο εύκολα στα κέντρα λήψης αποφάσεων - εκεί όπου ο πολίτης νιώθει πως δεν θα φτάσει ποτέ - τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι πράξεις του.
Είναι το οικοσύστημα που τον δέχεται.
Είναι οι πόρτες που ανοίγουν για εκείνον και κλείνουν για όλους τους άλλους.
Κι ύστερα, μέσα σε όλα αυτά, ο ίδιος ο μάρτυρας να δηλώνει ότι «αν με καλέσετε, θα μιλήσω». Και να καταλήγει στη Βουλή επιλέγοντας τη σιωπή. Μια σιωπή που βαραίνει, γιατί οι διάλογοί του εμπλέκουν θεσμούς, υπουργεία, πρόσωπα εξουσίας, ακόμη και αναφορές σε απειλές κατά ζωής – ένα σκοτεινό πλαίσιο που δεν μπορεί να το αγνοήσει καμία δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της.
Το δικαίωμα της σιωπής είναι ιερό. Όμως, η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ρωτά: Πώς γίνεται ένας άνθρωπος με τέτοια πρόσβαση στην εξουσία να μη βρίσκει μια λέξη να πει ενώπιον της Βουλής; Τί ήταν αυτό που τον ανάγκασε να σωπάσει;
Και ποιοι είναι αυτοί που θα έπρεπε να ακούσουν τις απαντήσεις;
Εδώ δεν διακυβεύεται μόνο η αλήθεια ενός σκανδάλου. Το διακύβευμα είναι εάν οι θεσμοί μας θα επιτρέψουν σε σκιές να απλώνονται πάνω από την πολιτική ζωή. Αν θα δεχτούμε ως «κανονικότητα» τη δυνατότητα ενός προσώπου να περιφέρεται άνετα στους διαδρόμους της εξουσίας, την ίδια ώρα που οι πολίτες παλεύουν να ακουστεί η φωνή τους.
Η δημοκρατία απαιτεί διαφάνεια. Και η διαφάνεια απαιτεί λόγο, όχι σιωπή.
Γιατί όταν σιωπούν όσοι βρίσκονται δίπλα στην εξουσία, τότε μιλά η κοινωνία. Και η κοινωνία δεν ξεχνά, δεν φοβάται, και δεν παραιτείται από το δικαίωμά της να μάθει.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr