Μίλησε με αφορμή το νέο του μυθιστόρημα «Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο»
Συνέντευξη στο diastixo.gr και τον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη έδωσε ο Πατρινός συγγραφέας και φιλόλογος Κώστας Λογαράς με αφορμή το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη και έχει κάνει αίσθηση με το αληθινό θέμα που αφηγείται όσο και με την δυνατή, καλοδουλεμένη γραφή του Κώστα Λογαρά.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κ. Λογαράς στο diastixo.gr, «η ιστορία του Μαρίνου Τριάντη με παίδευε από το ’86. Αλλά δεν ήθελα να τη δώσω μόνη της, γιατί υπέθετα πως δεν θα ενδιέφερε τους αναγνώστες. Ωστόσο τη δούλευα, μάζευα υλικό, έκανα έρευνα και διαβάσματα σχετικά, έψαχνα τον Τύπο της εποχής, κράταγα σημειώσεις. Και μόνο με το ξέσπασμα της κρίσης συνέλαβα την ιδέα να ενώσω τα δύο θέματα κάτω μια κοινή οπτική, έναν κοινό παρονομαστή: την εξάπλωση του Κακού. Πόσο το πέτυχα, θα το πει ο αναγνώστης. Και η κριτική.
Θέλησα η αφήγηση να θέτει ερωτηματικά (χωρίς να κατευθύνει τον αναγνώστη) πάνω σε θέματα σχέσεων και αντιλήψεων. Άνοιξα τη θεματική μου σε ζητήματα πολιτικής και τέχνης, στην άνοδο του φασισμού, στον προβληματισμό που αφορά τα όρια ατομικής ελευθερίας και κοινωνικής ευθύνης. Πώς η θυμική αντιμετώπιση των πραγμάτων επιφέρει τη διάχυση του Κακού και τη διάβρωση μιας κοινωνίας. Έχω καταβάλει προσπάθεια για μια γλώσσα ρέουσα προκειμένου να την απολαύσει ο αναγνώστης».
Όσο για το πώς δούλεψε τη λογοτεχνική γλώσσα, ο κ. Λογαράς απήντησε με νόημα, «με το... βελονάκι. Λεπτομερής παρατήρηση, ανατομία της ανθρώπινης ψυχής, προσεκτική καταγραφή. Πάνω απ’ όλα όμως λογοτεχνία, όχι εγκεφαλικό γράψιμο. Και ενώ ο αφηγητής μου παραμένει ένας αμέτοχος παρατηρητής, δεν είναι καθόλου ψυχρός στα ανθρώπινα πάθη. Έτσι βοηθάει τον αναγνώστη να περπατήσει “ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη θεία δίκη”, που λέει ο Παπαδιαμάντης».
Σε άλλο σημείο της ενδιαφέρουσας συνέντευξης ο κ. Λογαράς ερωτάται για την Πάτρα, μια πόλη-πέρασμα των μεταναστών προς τη Δύση όπου και εκτυλίσσεται η ιστορία του νέου του μυθιστορήματος.
«Η κρίση στην Πάτρα ξεκίνησε από το ’85, με την εκτεταμένη αποβιομηχανοποίηση της πόλης. Η Πειραϊκή Πατραϊκή, η Pirelli, η Μίσκο κλπ. έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν στις βαλκανικές χώρες. Πάμπολλοι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους έμειναν χωρίς δουλειά ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν εργασία. Η Πάτρα ήταν μια μικρογραφία της πτώχευσης που θα ζούσε ολόκληρη η χώρα 25 χρόνια αργότερα, το 2010.
Όσον αφορά την ύπαρξη ή όχι αισιόδοξης προοπτικής, η ταπεινή μου γνώμη είναι πως αν ο πολιτικός κόσμος δεν πει την αλήθεια στον ψηφοφόρο "γιατί" και "πώς" φτάσαμε στην πτώχευση, ποιες «πελατειακές τακτικές» και ποιες "νοοτροπίες" μάς έφεραν σ’ αυτόν τον ξεπεσμό, δεν υπάρχει χαραμάδα. Η μετάθεση των ευθυνών και η δαιμονοποίηση των άλλων ή των έξω είναι μια συνειδητή εξαπάτηση του λαού εκ μέρους σύμπαντος σχεδόν του πολικού προσωπικού. Που επιδιώκουν να νέμονται την εξουσία εναλλάξ μέσω του λαϊκισμού και των υποσχέσεων».
Ολόκληρη η συνέντευξη στο diastixo.gr.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
